Ο ΣΠΟΡΟΣ!

Αν σπείρεις εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη.


Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.


Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο.


Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.


Αν σπείρεις στοχασμό, θα θερίσεις αρμονία.

Αν σπείρεις σκληρή δουλειά, θα θερίσεις επιτυχία.


Αν σπείρεις συγχώρηση, θα θερίσεις συμφιλίωση.


Αν σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές σχέσεις.


Αν σπείρεις υπομονή, θα θερίσεις βελτίωση.


Αν σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.

Αν σπείρεις ανεντιμότητα, θα θερίσεις δυσπιστία.


Αν σπείρεις εγωισμό, θα θερίσεις μοναξιά.


Αν σπείρεις περηφάνια, θα θερίσεις καταστροφή.


Αν σπείρεις ζήλια, θα θερίσεις ταλαιπωρία.


Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις στασιμότητα.


Αν σπείρεις πικρία, θα θερίσεις απομόνωση.


Αν σπείρεις πλεονεξία, θα θερίσεις απώλεια.


Αν σπείρεις κακολογία, θα θερίσεις εχθρούς.


Αν σπείρεις στενοχώριες, θα θερίσεις ρυτίδες.


Αν σπείρεις αμαρτίες, θα θερίσεις ενοχές.


Πρόσεχε, λοιπόν, τι σπέρνεις τώρα. Αυτό θα καθορίσει τι θα θερίσεις αύριο.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ;

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού.
Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.
Αυτοί την ρωτάνε:
- Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;
- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.
- Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.
- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα! ........

"ΜΕ ΛΕΝΕ ΡΑΦΑΗΛ...ΘΥΜΗΣΟΥ, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ!"

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι' εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ' αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.

Ο ΑΕΤΟΣ ΠΟΥ ΥΜΝΟΥΣΕ

Προσπαθώντας να βρω μία ιστορία με κάποιον/κάποιους που κλείστηκαν σε μια σπηλιά και τελικά επιβίωσαν εκεί για 150 χρόνια μιμούμενοι την ηρεμία και ακινησία μίας χελώνας που είδαν εκεί (και όλα αυτά χάριν των δραστηριοτήτων μίας Περιβαλλοντικής Ομάδας που δημιουργούμε στην περιοχή μας) έψαξα και την παρακάτω ιστορία που διάβασα κάποτε ίσως σε κάποιο Γεροντικό.

Είναι διδακτική και μας βάζει να σκεφτούμε πάνω στα μυστήρια του Θεού.

Πως είναι δυνατόν να περάσουν χίλια χρόνια σαν μία ημέρα; (Μέρος Α')







Ζούσε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι κάποιος μοναχός, ο οποίος συνεχώς αναρωτιόταν: «Στον Παράδεισο, πως είναι δυνατόν να περνούν χίλια ολόκληρα χρόνια και όμως να φαίνονται σαν μία ημέρα; Τόσο ωραία είναι εκεί και τέτοια μακαριότητα επικρατεί; Αλλά πάλι… χίλια χρόνια σαν μία μέρα; Πώς γίνεται;».

Ο μοναχός αυτός, ο οποίος είχε το διακόνημα του νεωκόρου και ήταν αρκετά προχωρημένος στην πνευματική ζωή, προσευχόταν στην κυρία Θεοτόκο με αυτά τα λόγια: «Παναγία Μητέρα μας, παρακάλεσε τον Υιό Σου και Σωτήρα μας να μου δείξει πως είναι δυνατόν τα χίλια χρόνια να φαίνονται σαν μία ημέρα.
Διότι είμαι βέβαιος ότι τα λόγια του Αγίου Πνεύματος είναι αληθινά». Έτσι προσευχόταν ο μοναχός για τρία χρόνια και τελικά ο Θεός του έδειξε.

Κάποιο απόγευμα λοιπόν ο μοναχός, μετά τη νυχτερινή ακολουθία, έμεινε μόνος του στο ναό, για να διαβάσει τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Ακούμπησε τον σκούφο του στο αναλόγιο και, κρατώντας στο χέρι του το κλειδί της εκκλησίας, διάβαζε.
Ξαφνικά, μπαίνει μέσα στην εκκλησία ένας αετός και κάθεται επάνω στο τέμπλο. Και ήταν μάλιστα τόσο ωραίος αυτός ο αετός, που ποτέ στη ζωή του δεν είχε δει άλλον σαν κι αυτόν.