ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

 

Πριν λίγα χρόνια, κατά την προετοιμασία μιας χριστουγεννιάτικης γιορτής ενός κατηχητικού, θα είχαμε στα αριστερά της σκηνής ένα τζάκι, αυτό που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία.

Τα παιδιά θα μοιράζονταν δεξιά και αριστερά του, καθισμένα σε πάγκους.

Κάποια μητέρα μου πρότεινε τον μεσαίο πάγκο, αυτόν δηλαδή στα δεξιά του τζακιού, να τον βγάλουμε και να αφήσουμε ανοικτή την σκηνή για να κυκλοφορούν τα παιδιά.

"Όχι, της είπα. Θέλω τα παιδιά να κάθονται δίπλα στο τζάκι".

 

Παιδευτήκαμε πολύ, ειδικά ο Κώστας, ο άντρας μου δηλαδή που έπαιξε και ρόλο σκηνοθέτη, στην κατασκευή του τζακιού, αλλά βγήκε πολύ εντυπωσιακό. Την φλόγα την κάναμε σαν αληθινή (θα σας πω άλλη φορά πώς) και βάλαμε πραγματικά ξύλα στο τζάκι.

 

Το τζάκι ήταν καταπληκτικό! Σαν αληθινό!

 

Χαρούμενη που τα καταφέραμε, ετοίμασα τα υπόλοιπα και το βράδυ της γιορτής τοποθετήσαμε τα παιδιά όπως είχα πει.

 

Κάποιοι τράβηξαν φωτογραφίες από ψηλά, όπου φαινόταν όλο το σκηνικό στο μεγαλείο του!

Το τζάκι, ένα σπίτι της Βηθλεέμ (και αυτό το είχε φτιάξει ο Κώστας) και σαν φόντο ο στολισμός για την γιορτή του Νηπιαγωγείου που θα ακολουθούσε την επόμενη ημέρα.

 

Εγώ ήμουν κάτω με τα παιδιά και συντόνιζα την παράσταση.

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι...

Τα παιδιά είχαν μπει μπροστά από το τζάκι, και μιλούσαν με τα άλλα που ήταν καθιστά!

Έτσι εξελισσόταν το έργο, τα παιδιά έκαναν ό,τι τους είχα πει.

 

Όταν κοίταζες την σκηνή από ψηλά, το σκηνικό φαινόταν σε όλο το μεγαλείο του.

Από κάτω όμως, όσοι γονείς κάθονταν στα δεξιά της σκηνής δεν είδαν ότι υπήρχε τζάκι!

 

Αν δεν είχαμε τα παγκάκια στην μέση, το σκηνικό θα φαινόταν καλύτερα.

Γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, οι αριστεροί της σκηνής, είδαν ότι στα δεξιά υπήρχε σπίτι;

 

Τέτοια περιστατικά μου έτυχαν αρκετές φορές, μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει να μετράμε και την παραμικρή ιδέα, πρόταση, παρατήρηση των άλλων. Ακόμα και των πολύ μικρών παιδιών.

 

Αν είχα ακούσει τα παιδιά μου κάποιες φορές που αγνόησα την γνώμη τους ως παιδική, θα είχα αποφύγει απρόοπτα στη συνέχεια.

 

Τώρα πια όχι μόνο τα ακούω και μετράω την γνώμη τους ως ενήλικα αλλά και τις απόψεις των άλλων τις θεωρώ εξίσου σημαντικές, σαν να είναι οι πιο έμπειροι συνεργάτες μου.

 

Ο Θεός δεν θέλει να δρούμε μόνοι μας.

Του αρέσει η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων.

Γι' αυτό και δίνει σε άλλους ιδέες που θα μπορούσε να είχε δώσει σε εμάς.

Αν τα πάντα περνούσαν αποκλειστικά από τα χέρια μας τι αλληλεπίδραση θα είχαν οι απόψεις μας και ποια συνεργασία θα υπήρχε όταν όλα θα τα σκεφτόταν και θα τα έκανε ο καθένας μόνος του;

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι ρωτάμε για τα πάντα τους άλλους ούτε τους αναθέτουμε τις ευθύνες μας.

Ο καθένας στο πόστο του και την εργασία του.

Απλά να θυμόμαστε πως καμία γνώμη δεν είναι τυχαία.

Όταν κάποιος μας πει κάτι διαφορετικό, αυτό μπορεί να έρχεται απ' τον ίδιο τον Θεό που το το έβαλε σαν ιδέα γιατί εμείς αρκετά είχαμε να σκεφτούμε.

Ας το εξετάσουμε και ας το δοκιμάσουμε στην πράξη, ώστε να διαπιστώσουμε αν η ιδέα αυτή μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι.

Ίσως αυτό μας ανοίξει τα μάτια για να διορθώσουμε κάτι, να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα ή να προλάβουμε απρόοπτα.

 

Και όλα αυτά ισχύουν για όλες τις δουλειές, μεταξύ όλων των ανθρώπων κάθε ηλικίας και εφαρμόζονται σε κάθε τύπο συνεργασίας.

 

Πηγή φωτογραφικού υλικού: http://katixitikoporoskefalonia.blogspot.gr/p/blog-page_26.html