Μου αρέσει το άρωμα της Παράδοσης.
Στο νου μου φέρνει τις μέρες εκείνες που, σκαρφαλωμένη μαζί με άλλα 8 παιδιά
στην Τζιτζιφιά της αυλής της γιαγιάς μου, πιάναμε τζιτζίκια.
Και τις βουτιές (κυριολεκτικά) που ρίχναμε
από το μεγάλο παράθυρο της αποθήκης
στην στέρνα με το ... στάρι που μάζευε ο παππούς.
Και θυμάμαι και το τζάκι όπου ψήναμε κάστανα και φέτες χωριάτικο ψωμί για να το αλείψουμε ύστερα με ελιά. Νοστιμιά!
(Όχι, δεν είναι αυτή η γιαγιά μου,
αλλά κάπως έτσι ήταν ο αργαλειός)
Θυμάμαι την γιαγιά με την ρόκα, να γνέθει και να φτιάχνει στον αργαλειό.
Όταν μετά από χρόνια τον είδα πεταμένο και σπασμένο, ζήτησα να τον πάρω
αλλά οι συγγενείς αρνήθηκαν.
Γι' αυτούς ήταν ένα σκουπίδι, για μένα τρόπος ζωής.
Μιας ζωής αγνής, καθαρής και φυσικής. Η απόλυτη ζωή!
Αυτή που δεν σε αποξενώνει αλλά σε ενώνει με την Φύση, την Ζωή και τον Εαυτό σου.
Με πόνεσε ο αργαλειός της γιαγιάς.
Και ίσως γι' αυτό το έβαλα σκοπό κάποτε να μάθω και εγώ να υφαίνω.
Για να μην ξεχάσω να δημιουργώ!
Η αγάπη και το ενδιαφέρον για το σπίτι και την οικογένεια αλλά και η διάθεση με την οποία έκαναν όλες τις δουλειές με έμαθαν ότι αυτή η ζωή είναι ωραία. Κάτι το οποίο αργότερα, καλοβολεμένοι με τις τηλεοράσεις και τον άλλο τρόπο ζωής, το ξεχάσαμε για να μην πω ότι το θεωρήσαμε και ξεπερασμένο.
Κάποτε ξεκίνησα, αυτή την αγάπη και το ενδιαφέρον για την οικογένεια, να θέλω να το προσφέρω στα παιδιά μου όπως το έζησα κάποτε.
Γιατί είδα ότι το σκαρφάλωμα στα δέντρα κινδυνεύει να εκλείψει, ότι κανείς πλεόν δεν τρώει καυτό ψωμί από το τζάκι αλλειμένο με ελιά, δεν υπάρχει περίπτωση τα παιδιά μου να κάνουν βουτιές στο στάρι...
Αλλά άρχισα να κάνω αυτά που μπορούσα: να φτιάχνω χωριάτικο ψωμί, να έχω δέντρα στην αυλή, να τους δίνω πάση θυσία αγνό γάλα, να φτιάχνω το τυρί και το γιαούρτι τους.
(Από την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στο Πολιτιστικό Πάρκο, κλικ εδώ)
Σε μια εποχή που η αυθεντικότητα χάνεται, ας μεταδώσουμε τουλάχιστον στα παιδιά μας κάτι από τις μνήμες και τις γεύσεις που χάσαμε.
ΕΝΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
'Ενα ιστολόγιο που θεωρώ μοναδικό στο να μεταδίδει αυτές τις μνήμες και τις γεύσεις,
είναι ΤΟ ΗΘΟΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ.
Ρίξτε μια ματιά παρακάτω για να δείτε κάποιες από τις αναρτήσεις του
και αν δεν σας κερδίσει... ε! Τι να πω΄!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Ελένη σε ευχαριστώ πολύ για τα ωραία λόγια που είπες για το blog...Έχεις απλή και τρυφερή καρδιά που αγαπά το παλιό επειδή βαθιά μέσα της ξέρει ότι ήταν ουσιαστικό...Σε αυτό που έχει αποτύχει η εποχή μας είναι να αποκτήσει ταυτότητα δική της και όχι κλεμμένη από άλλους...και για να δημιουργήσει τον αποκλειστικά δικό της πολιτισμό είναι απαραίτητο να γνωρίζει και να στηρίζεται στον πολιτισμό των παλιότερων...Είναι αφροσύνη να ξεκοπεί κάποιος από τις ρίζες του...Δέντρο χωρίς ρίζες μαραίνεται...Απλά πράγματα όπως η αυτάρκεια που ήταν ίδιον της ζωής των προγόνων μας είναι ανοησία να μη διατηρηθεί...Μόνο έτσι θα είμαστε ελεύθεροι και όχι υποχείρια των εξουσιών του κόσμου...Συγνώμη αν είπα πολλά κι αν με θεωρήσουν κάποιοι γραφική...δεν πειράζει...Χαίρομαι που σε γνώρισα και εύχομαι να είσαι πάντα καλά...Σε φιλώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌστρια, είναι τιμή μου να σε ακούω. Αυτά που ξέρουμε πρέπει να τα κρατήσουμε και να τα μεταδώσουμε. Τόσα απλά και κοινά, για μας τότε, πράγματα πολλά σημερινά παιδιά δεν θα τα ζήσουνε παρά μόνο αν εμείς το θελήσουμε και τους τα γνωρίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το ιστολόγιό σου, και λίγα ήταν αυτά που είπα. Η αρχική μου ιδέα ήταν να αναρτήσω απ' ευθείας τις εικόνες του μπλογκ σου. Αλλά αυτό που αποπνέει το ιστολόγιό σου μου έφερε στο νου τα παλιά.
Είναι ο κρυμμένος θησαυρός που πρέπει να κάνουμε τα παιδιά μας να τον ανακαλύψουν.