ΓΙΑΤΙ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ;

 

Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων

 

Πραγματικά, κάποτε διαπίστωσα την παραπάνω αλήθεια, βλέποντας τα μικρά παιδιά του σχολείου να το κάνουν αυτό μεταξύ τους, πόσο μάλλον εμείς οι ενήλικες, το κάνουμε και δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτοθαβόμαστε και κοιτάμε τι έχουν οι άλλοι και όχι τι δυνατότητες έχουμε εμείς.
Κοιτάμε τα σπίτια των άλλων, τα αυτοκίνητα των άλλων, τον κήπο των άλλων, την οικογένεια των άλλων και αναλωνόμαστε να τους ζηλεύουμε, ίσως και να τους φθονούμε, καθήμενοι με σταυρωμένα τα χέρια, χωρίς να κάνουμε τίποτα, ή κάνοντας λίγα πράγματα για να εκτιμήσουμε σωστά και να καλυτερέψουμε, να ομορφήνουμε, να διορθώσουμε και να επεκτείνουμε αυτό που έχουμε.

Η παρακάτω διήγηση από τον πατέρα Παΐσιο, έρχεται από το ωραιότατο ιστολόγιο ΤΑΛΑΝΤΟ.
 

Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων 

 Γέροντα, πώς θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει την ζήλια;

 "Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα όποια τον έχει προικίσει ό Θεός και τα αξιοποίηση, τότε δεν θα ζηλεύει και ή ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δέν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τούς πιάνει η ζήλια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη. «Γιατί αυτός να έχει αυτά τα χαρίσματα κι εγώ να μην τα έχω;», λένε. Μα εσύ έχεις άλλα χαρίσματα,εκείνος άλλα. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ό Κάιν να βρει τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα τού Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο.

Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα και μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ.

- Γέροντα, πώς μπορεί κανείς, όταν βλέπει τα χαρίσματα των άλλων, να μη ζηλεύει,αλλά να χαίρεται;

 

 - "Αν αξιοποιεί τα δικά του χαρίσματα και δέν τα θάβει,τότε θα χαίρεται με τα χαρίσματα των άλλων. Χρόνια τώρα βλέπω εδώ μια αδελφή τι φωνή έχει, τι ευλάβεια, και όμως δέν πάει να ψάλλει.

Και επειδή το δικό της χάρισμα το θάβει και δέν ψάλλει, μαραζώνει, όταν ακούει την άλλη που δέν έχει και τόσο καλή φωνή να ψάλει.

Δέν σκέφτεται ότι σ' αυτήν έδωσε ό Θεός καλύτερη φωνή, αλλά δέν την καλλιεργεί.

Γι' αυτό, λέω, ό καθένας να ψάξει να δη μήπως το χάρισμα που βλέπει στον άλλον και το ζηλεύει το έχει και αυτός, αλλά δέν το καλλιεργεί, ή μήπως ό Θεός του έδωσε άλλο χάρισμα. Γιατί ό Θεός δέν αδικεί κανέναν στον καθέναν έχει δώσει ένα διαφορετικό χάρισμα πού θα τον βοηθήσει στην πνευματική του πρόοδο.
Όπως ό ένας άνθρωπος δέν μοιάζει με τον άλλο, έτσι και το χάρισμα τού ενός δέν μοιάζει με του άλλου.Προσέξατε καμιά φορά τα αγριομπίζελα πού έχετε εκεί κάτω στον φράχτη; Όλα είναι από μία ρίζα, αλλά έχουν διαφορετικά χρώματα και το ένα είναι πιο όμορφο από το άλλο. Και όμως το ένα δέν ζηλεύει το άλλο... Το καθένα χαίρεται με το χρώμα πού έχει. Βλέπετε και τα πουλιά; Το καθένα έχει την χάρη του, το δικό του κελάηδημα.
Ας βρει λοιπόν ό καθένας τα χαρίσματα πού του έδωσε ό Θεός, άς δοξάζη τον Καλό Θεό, όχι εγωιστικά, φαρισαϊκά, αλλά ταπεινά, αναγνωρίζοντας διότι δέν έχει ανταποκριθεί στις δωρεές του Θεού, και ας τα αξιοποίησει στο εξής.

- Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα πού εγώ δεν τα έχω. Σ' εσένα ό Θεός έδωσε τόσα χαρίσματα κι εσύ ζηλεύεις τά χαρίσματα των άλλων; Μου θυμίζεις την κόρη ενός ζαχαροπλάστη πού είχαμε στην Κόνιτσα. Ό πατέρας της της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, για να μην την πειράξει το μεγάλο, και αυτή έβλεπε τα παιδιά στο σχολείο πού έτρωγαν μεγάλο κομμάτι μπομπότα και τα ζήλευε. «Τί μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά! έλεγε. Έμενα ό πατέρας μου μικρό μου δίνει». Ζήλευε την μπομπότα που έτρωγαν τά άλλα παιδιά, ενώ αύτη είχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο και έτρωγε ραβανί! Θέλω να πω, κι εσύ δέν εκτιμάς τά μεγάλα χαρίσματα πού σου έδωσε ο Θεός, αλλά βλέπεις τά χαρίσματα των άλλων καί ζηλεύεις.
"Ας μην είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό, ο Όποιος έχει προικίσει όλα τά πλάσματα Του με χαρίσματα διάφορα, γιατί Αυτός γνωρίζει τί χρειάζεται ο καθένας μας, ώστε να μη βλαφθούμε. Εμείς oμως πολλές φορές κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά καί παραπονιόμαστε, γιατί δέν έδωσε και σ' εμάς ο Πατέρας ένα φράγκο ή ένα δίφραγκο, όπως έδωσε στά αδέλφια μας, ενώ σ' εμάς έχει δώσει ολόκληρο εκατοστάρικο. Νομίζουμε ότι αυτό που έδωσε σ' εμάς δέν είναι τίποτε, γιατί περνάμε το εκατοστάρικογιά χαρτί, και μας συγκινεί το φράγκο ή το δίφραγκο που έδωσε στά αδέλφια μας και κλαίμε και αγανακτούμε με τον Καλό Πατέρα μας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ, ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ ΣΕΛ 123

 

Πηγή: Ιστολόγιο ΤΑΛΑΝΤΟ