ΜΕ ΛΕΝΕ ΡΑΦΑΗΛ...

Το διάβασα σήμερα και έσπευσα να το αναδημοσιεύσω, γιατί μου θύμησε έντονα ένα περιστατικό στο οποίο ήμουν παρούσα και θα το αναφέρω στην συνέχεια, μαζί με άλλα δύο περιστατικά τα οποία δεν έχουν εκδοθεί σε βιβλίο και μου τα διηγήθηκαν τα πρόσωπα που τα έζησαν.
Ακολουθούν σύνδεσμοι με θαύματα του Αγίου που μπορείτε να διαβάσετε στο διαδίκτυο.

«Με λένε Ραφαήλ…Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

" Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.
Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας. 

Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!». Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.
Οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές τελείωσαν. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας, στη Ν. Μάκρη. Όλα πήραν τον καθημερινό τους ρυθμό. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά ο μικρός μας γιος (ήταν τότε 9 μηνών) παίζοντας στο πάρκο του, έπεσε στο πλάι ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε να πεθαίνει. Μελανιασμένος, μούσκεμα από τον ιδρώτα, ανοιγόκλεινε το στοματάκι του σαν το πουλάκι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Αμέσως, το μετέφερα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν απώλεια αισθήσεων. Πιθανόν, είπαν, έβαλε κάποιο παιχνιδάκι στο στόμα του που του έφραξε για λίγο την αναπνοή. Τίποτε σπουδαίο. Έτσι επιστρέψαμε σπίτι. Όμως την ίδια ημέρα το ξανάπαθε για δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Οπότε νοσηλεύτηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο Παίδων. Οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις, διέγνωσαν κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο. Πρόβλημα που θα το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του.

Πάνω, όμως, από την ιατρική διάγνωση και πέρα από την φαρμακευτική θεραπεία, στέκεται ψηλότερα η θρησκεία μας με όλους τους Αγίους της. Έτσι, λοιπόν, μέσα στη στενοχώρια μου και τη θλίψη μου, εκεί που νόμισα πως η ζωή μου μαύρισε και πως η χαρά από την οικογένειά μου χάθηκε για πάντα, άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκε μέσα μια ηλικιωμένη γυναίκα που πουλούσε εικονίσματα Αγίων, για να ζήσει. Μέσα από τη μεγάλη τσάντα με τα εικονίσματα, επέλεξε τυχαία και μου πρότεινε ένα εικόνισμα. Ήταν αυτό του Αγίου Ραφαήλ. «Πάρε, παιδάκι μου, αυτή την εικονίτσα» μου είπε, «κι’ ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει καλά το παιδάκι σου». Τότε θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει. Την ίδια ημέρα πήρα κι’ ένα τηλεφώνημα από παιδίατρο, συγγενικό πρόσωπο, ο οποίος μου είπε: «Εκεί που εμείς οι γιατροί σταματάμε, συνεχίζουν οι Άγιοι. Αύριο θα φύγει η πεθερά μου, θα πάει για ένα δικό μας τάμα στον Άγιο Ραφαήλ, στη Μυτιλήνη και θα ανάψει μια λαμπάδα και για το μωρό». Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνη και αβοήθητη όπως νόμιζα. Και πως το θαύμα δεν θα αργούσε να γίνει, καθώς ο Άγιος Ραφαήλ με τα δύο αυτά περιστατικά μου υπενθύμιζε το όνειρό μου και με οδηγούσε σε Εκείνον. Μέρα νύχτα, λοιπόν, παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να γιατρέψει το παιδάκι μου «Άγιε μου Ραφαήλ, προσευχόμουν, βοήθησέ μας, μη μας αφήνεις αβοήθητους να σηκώσουμε τέτοιο Σταυρό». Ύστερα σκεπτόμουν ότι τα βάσανα είναι για όλους τους ανθρώπους … «Εσύ ξέρεις, Άγιε Ραφαήλ, εσύ θα μας οδηγήσεις. Αν νομίζεις πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού μας, κάνε μας να νοιώσουμε ελαφρύτερο το Σταυρό μας».

Οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί είχαν βγάλει το συμπέρασμά τους. Οι κρίσεις του παιδιού έμοιαζαν επιληπτικές. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στο παιδί, ήταν αγωγή για επιληψία. Όμως, ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα Του, διότι στο κέντρο επιληψίας οι νέες εξετάσεις που έγιναν στον εγκέφαλο του μωρού δεν έδειξαν καμία απολύτως βλάβη.
Τις επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε την Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψουμε μια λαμπάδα για την υγεία του παιδιού και να την ευχαριστήσουμε για το μεγάλο δώρο που μας είχε χαρίσει με τη Μεσιτεία Της. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Χάρη Της, μας πλησίασε ένα μικρό αγοράκι. «Κυρία» μου είπε, «ξέρετε πως με λένε;». «Πώς σε λένε αγοράκι μου;» αποκρίθηκα. «Ραφαήλ, κυρία» μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο. Χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο; Ή εξαφανίστηκε σαν άγγελος;(!) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Όμως, για μένα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν άγγελος Κυρίου που μου έλεγε «Ο Άγιος Ραφαήλ είναι που έσωσε το παιδί σου, Εκείνον πρέπει να ευχαριστήσεις». Και πράγματι, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε μεγάλο θαύμα.

 Οι μήνες πέρασαν και όλες οι ιατρικές εξετάσεις απέκλιναν όλο και περισσότερο από τις πρώτες και τελικά το παιδί μεγάλωσε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας.
Εμείς ευχαριστούσαμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας το χάρισε γερό και σιδερένιο. Και όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμαστε κάθε εκκλησία που φιλοξενούσε Ιερά Λείψανα του Αγίου για προσκύνημα.

Πέρασαν έτσι δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Κάποια ημέρα προσέξαμε στο δρόμο μια αφίσα που καλούσε τους πιστούς για την Εορτή του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Που να φανταζόμασταν πως ο Άγιος που είχε φέρει ξανά τη χαρά στο σπίτι μας βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο κοντά μας. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν πως επισκεπτόμενη για πρώτη φορά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, ανακάλυψα ότι το σημείο που είναι χτισμένη είναι ακριβώς το ίδιο σημείο που μου είχε υποδείξει ο Άγιος Ραφαήλ στον ύπνο μου, πριν από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, λέγοντάς μου ότι «εδώ είναι το σπίτι μου». Επισκεπτόμουν για πρώτη φορά τη Μονή, αλλά ήταν σαν να την ήξερα χρόνια.

Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, που με αξίωσε ύστερα από τόσα χρόνια να βρω και να βρεθώ στο «σπίτι του», και να προσκυνώ την Χάρη Του!
Ας έχει όλο τον κόσμο στη Σκέπη Του!
Ευγενία A."

Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Πηγή αναδημοσίευσης: ΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!

 

Και τώρα, το περιστατικό που έζησα προσωπικά ως αυτόπτης μάρτυρας και συνέβη σε φίλη μας, έξω από τον ενοριακό ναό όπου εκκλησιαζόμαστε:

Η κοπέλα είχε σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της σοβαρότατα οικογενειακά προβλήματα και όλα βρίσκονταν υπό διάλυση.
Στα ξαφνικά ξεσπούσαν καυγάδες για το τίποτα. Ομηρικοί καυγάδες.
Τα υπόλοιπα πράγματα στο σπίτι πήγαιναν όπως η οικογενειακή της κατάσταση: πράγματα εξαφανίζονταν, τα ζώα τους πέθαιναν, τα φυτά (!) δεν έδιναν καρπό, η υγεία των συζύγων ήταν κακή και σε σύντομο χρονικό διάστημα το κάθε τι πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Εξέταζε μάλιστα το ενδεχόμενο μαγείας, καθώς ποτέ δεν είχε ξανασυμβεί τέτοιο πρόβλημα μεταξύ των συζύγων και μάλιστα χωρίς λόγο, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα που έβαιναν κακώς.

Κάποια μέρα, και ενώ είχαμε πάει τρεις φίλες με το αυτοκίνητό της στην εκκλησία, μας άφησε έξω από τον ναό και ετοιμάστηκε να φύγει για να παρκάρει λίγο παρακάτω. Ενώ εμείς μόλις είχαμε βγει και ψάχναμε τα ψιλά μας στο πορτοφόλι μας για να ανάψουμε κερί, βλέπουμε μία γυναίκα στα μαύρα να μπαίνει η μισή μέσα στο αυτοκίνητο (τεντώθηκε από το παράθυρο της δεξιάς πλευράς του συνοδηγού προς την αριστερή πλευρά του οδηγού), της άρπαξε το χέρι και της είπε:
"Παιδί μου, πάρε κάτι από εδώ".
"Τι έχετε;" ρώτησε η κοπέλα.
"Κομποσκοίνια, εικονίσματα, σταυρουδάκια"
"Δεν έχω τόσα λεφτά επάνω μου" είπε η κοπέλα αφού ρώτησε και την τιμή.
"Πάρε, παιδί μου, να είσαι ευλογημένη και να σε φιλάει ο άγιος Ραφαήλ" είπε η γυναίκα, η οποία της κρατούσε γερά το χέρι και δεν την άφηνε με τίποτα να φύγει.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι η γυναίκα αυτή, ενώ πουλούσε διάφορα, δεν ασχολήθηκε με εμάς που είχαμε ανοιχτά τα πορτοφόλια και ψάχναμε τα λεφτά μας, ούτε με κανέναν άλλον που έμπαινε στον ναό όσο εκείνη ήταν εκεί.
Αντιθέτως, είχε χωθεί  μέχρι την μέση μέσα στο αυτοκίνητο και επέμενε η οδηγός να πάρει κάτι για ευλογία.

Η φίλη μας, αφού είδε ότι δεν γλίτωνε, και δεν είχε αντίρρηση εξ' άλλου να αγοράσει κάτι για "ευλογία", της είπε ότι πάει να παρκάρει και θα επιστρέψει.
Τότε η γυναίκα την άφησε να φύγει.

Εμείς, γεμάτες περιέργεια, κοιτάξαμε το πρόσωπό της, με την σκέψη "πώς τολμάει αυτή να κάνει κάτι τέτοιο;" Το γαλάζιο βλέμμα της ήταν ήρεμο, το πρόσωπο γαλήνιο και αφιλοκερδές. Δεν είχε ίχνος πονηριάς πάνω της.
Την περάσαμε για καλόγρια. Θα είναι από κανένα μοναστήρι του αγίου Ραφαήλ, σκεφτήκαμε, ενώ ποτέ κανείς, από όσο θυμόμασταν, δεν είχε παρουσιαστεί εδώ από οποιονδήποτε υπό ανέγερση ναό ή μοναστήρι για να πουλήσει κάτι.

Η κοπέλα πήρε μόνο ένα κομποσκοίνι με 5 ευρώ και η γυναίκα της έδωσε και έναν σταυρό με τον άγιο Ραφαήλ επάνω.
Η φίλη μας την ρώτησε τι είναι (εννοούσε μοναχή ή όχι) και πώς βρέθηκε εδώ, γιατί τελικά είδαμε ότι ήταν ντυμένη στα μαύρα αλλά δεν ήταν μοναχή. Μήπως τσιγγάνα; Μα οι τσιγγάνοι έρχονται με φορτηγάκια γεμάτοι πράγματα. Πού ήταν οι δικοί της;
"Τάμα το έχω, κοπέλα μου" της είπε και, αν θυμάμαι καλά ανέφερε ένα μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Αθήνα. "Μα, στην Μυτιλήνη δεν είχε μοναστήρι ο Άγιος Ραφαήλ;" σκέφθηκα.
Για την ώρα όμως το θέμα έμεινε εκεί.

Εμείς μπήκαμε μέσα αλλά για λίγο, γιατί εκείνη την ημέρα η Λειτουργία τελείωσε νωρίτερα, με αποτέλεσμα να βγούμε ύστερα από λίγο. Η γυναίκα δεν ήταν πουθενά.

Εκεί αρχίσανε οι συλλογισμοί. Αν ήταν τσιγγάνα, πού ήταν οι υπόλοιποι; Πλάι από την εκκλησία είχε έναν μεγάλο χώρο πάρκινγκ, όπου οι τσιγγάνοι παρκάρουν και διαλαλούν την πραμάτεια τους. Έξω από τον ναό και σε απόσταση όσο έπιανε το μάτι τσιγγάνος δεν υπήρχε κανείς!
Και, αν ήρθε μόνη της, πού ήταν τώρα; Η λειτουργία δεν είχε καλά καλά τελείωσε και έφυγε; Τόσος κόσμος θα έβγαινε σε λίγο.
Και, γιατί ασχολήθηκε με την φίλη μας που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και όχι με τον κόσμο που έμπαινε στον ναό και θα μπορούσε πολύ εύκολα να αγοράσει κάτι;
Και, πού πήγε σε διάστημα 5 λεπτών; Εξαφανίστηκε; Δεν θα την βλέπαμε να περπατάει, να κάθεται κάπου, να πίνει έναν καφέ;
Και πάλι, αν ήθελε να πουλήσει κάτι για χάρη ενός μοναστηριού ή ναού, εδώ βρήκε να έλθει, σε ένα χωριό όπου και η συγκοινωνία του είναι δύσκολη; Γιατί δεν πήγε σε μέρη πολυσύχναστα, σε ενορίες με κόσμο, στην Αθήνα, στην Χαλκίδα, στην Πάτρα, στην Καλαμάτα, σε κάποια πόλη τέλος πάντων!
Αυτοί ήταν οι δικοί μου συλλογισμοί.

Ανάλογους συλλογισμούς έκανε και η άλλη μας φίλη, προσθέτοντας: "Τι παράξενα όλα αυτά;"
"Ποιο είναι το παράξενο;" την ρώτησα, θέλοντας να ακούσω τι πίστευε εκείνη. Μόνο σε εμένα είχε φανεί περίεργο το περιστατικό;
"Ήρθε μία γυναίκα με έναν σάκο στην πλάτη, χωρίς μεταφορικό μέσον, (το καράβι έπιανε λιμάνι 20 χιλιόμετρα μακρυά) και εντελώς ξαφνικά εξαφανίστηκε και δεν φαίνεται πουθενά. Έτσι φορτώνεται κανείς μία τσάντα και πάει να πουλήσει; Και πού πήγε;"

Η φίλη μας, καθώς εξέταζε το ενδεχόμενο μαγείας στο σπίτι (σημειωτέον ότι ζούσε σε περιοχή όπου η μαγεία είχε ανέκαθεν πολύ έξαρση ενώ πολλές ζούσαν και ασκούσαν την μαγεία έτσι, για χόμπι!) άρχισε να υποψιάζεται μήπως αυτή που παρουσιάστηκε στα καλά καθούμενα μπροστά της της έδωσε κανένα κομποσκοίνι "διαβασμένο" από μάγο. Τα πήρε λοιπόν αυτά τα δύο, κομποσκοίνι και σταυρό, και έσπευσε στον πνευματικό της για να του τα δείξει και να του διηγηθεί το περιστατικό.
Εκείνος, αφού τα κράτησε λίγο στα χέρια του και συζητήσανε για το συμβάν αλλά και για άλλα πολλά, την ρώτησε γιατί του τα έδωσε.
Η φίλη εξήγησε ότι υποψιαζόταν μήπως ήταν διαβασμένα από μάγο ή μάγισσα για να προκαλέσουν κακό.
"Πάρτα πίσω παιδί μου, μια χαρά είναι" της είπε και η κοπέλα τα πήρε και έφυγε.

Πράγματι, σε λίγες μέρες όλα κατέπαυσαν στο σπίτι. Η οικογένεια ηρέμησε και τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχαν δημιουργηθεί.
Χωρίς άλλη παρέμβαση, και μόνο με την προσευχή, την χρήση αγιασμού, το κομποσκοίνι και την προσευχή στον Άγιο Ραφαήλ, η οικογένεια επανήλθε στους καθημερινούς της ρυθμούς.

Παρ' όλα αυτά, εμείς πιστεύουμε ότι η παρέμβαση του Αγίου Ραφαήλ απέτρεψε χειρότερες καταστάσεις, γιατί αλλιώς δεν χρειαζόταν να γίνουν τόσα παράδοξα πράγματα.

 

 ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΕΤΡΑΚΗ

 

Άλλο περιστατικό, πάλι σχετικό με τον Άγιο Ραφαήλ είναι το εξής:

 

Μία κυρία είχε πάει κάποτε στην Μονή Πετράκη, στην Αθήνα, όπου είχαν παράκληση και γιόρταζαν τον Άγιο Ραφαήλ.

Σε εκείνη την περίσταση, έξω από τον ναό πουλούσαν εικονίτσες και σταυρουδάκια του αγίου Ραφαήλ. Η γυναίκα αυτή είδε μία ωραία εικόνα που της άρεσε και θα μπορούσε να την πάρει.

Αλλά δεν την πήρε, γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τα χρήματά της.

 

Πήρε στην συνέχεια το λεωφορείο να επιστρέψει σπίτι της. Αλλά δεν είχε βρει περίπτερο να αγοράσει εισιτήριο. Και, εκείνη την ημέρα έγινε έλεγχος.

 

Η κυρία αυτή πλήρωσε στο πρόστιμο ό,τι θα είχε δώσει για την εικόνα. Και θα είχε και την εικόνα του αγίου σπίτι της για ευλογία.

 

Συχνά αξίζει να δώσουμε κάτι παραπάνω για ένα φυλαχτό αγίου, ένα κομποσκοίνι ή μία εικόνα, ακόμα και από ένα βιβλίο.

 

Οι άγιοι είναι φίλοι μας, όπως μας έλεγε κάποτε ένας γέροντας, ο πατήρ Μακάριος από την Μονή Κλειστών.

Και είναι καλό να έχουμε κάτι από τους φίλους μας για να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και δεν μας ξεχνάνε, και να ζητάμε την βοήθειά τους στα δύσκολα.

 

ΤΡΙΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ:

 

 

Ένα αγόρι κάποτε, που είχε πάρει τον κακό τον δρόμο, έτυχε να διαβάσει ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ  (Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ) με τα θαύματα και τις εμφανίσεις που είχε κάνει στους κατοίκους της Μυτιλήνης και χάρις στις οποίες ανακαλύψανε το σώμα του.

 

Σημειωτέον ότι ο Άγιος Ραφαήλ είναι νεώτερος άγιος, δηλαδή το σκήνωμά του ανακαλύφθηκε πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια (Το 1960 περίπου).

 

Διαβάζοντάς το συγκινήθηκε και ζήτησε μέσα του από τον Άγιο την βοήθειά του.

Καθώς ήταν πολύ βράδυ και διάβαζε καθισμένος στο κρεββάτι του, άφησε το βιβλίο στο πλάι και αποκοιμήθηκε.

Κάποια στιγμή μέσα στην νύχτα, άκουσε ένα διπλό χτύπημα στον τοίχο. Παραξενεύτηκε αλλά δεν πολυέδωσε σημασία μήπως και ήταν τυχαίο. Αυτό συνέβη σαν όνειρο και το παιδί δεν ξύπνησε.

Μετά ένοιωσε σαν κάποιος να τον σκεπάζει με μια γλυκιά, ζεστή κουβέρτα. Την χαρακτήρισε "γλυκιά" γιατί η αίσθηση που είχε ήταν σαν να τον κατέκλυσε μία θαλπωρή και θέρμη όπως θεωρητικά θα νοιώθει το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του.

Αμέσως μετά ακούει μία στριγκιά φωνή να λέει:

"Φεύγα, Ραφαήλ! Φεύγα, φεύγα!"

 

Τότε ξύπνησε. Κοίταξε τριγύρω και δεν είδε τίποτα.

Όμως η στριγκιά αυτή φωνή δεν ανήκε στον κόσμο ετούτο ούτε και σε κανένα αγγελικό πλάσμα, αφού φοβόταν τον Άγιο Ραφαήλ, που ως γνωστόν εκδιώκει και τα δαιμόνια.

 

Φανταστείτε τι μας περιτριγυρίζει!

 

Εύχομαι, ο Άγιος να είναι βοήθεια σε όλους μας, γιατί τον χρειαζόμαστε.

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ " ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ" ΜΕ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ , ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ:

http://www.imgap.gr/file1/IzoiEkTafon.html

 

 

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΛΗ ΣΤΟ ΑΝΩ ΣΟΥΛΙ ΜΑΡΑΘΩΝΑ, ΕΔΩ:

http://www.agiosrafael.gr/index.php

 

Βάζω ενδεικτικά την πρώτη διήγηση:

«Αφού ξέρεις ότι μπορώ να κάνω ό,τι μου ζητήσεις»

Στις αρχές του Οκτωβρίου είχαμε πάει μαζί με τον κουνιάδο μου και την γυναίκα μου στο Άνω Σούλι σε μια ταβέρνα. Μόλις φτάσαμε στην ταβέρνα, λίγο πριν, είδαμε την πινακίδα που έδειχνε τον δρόμο προς το μοναστήρι του Αγ. Ραφαήλ. Λέει η κουνιάδα μου, δεν πάμε να προσκυνήσουμε; Πάμε, είπαμε ομόφωνα και οι τέσσερις. Ανηφορήσαμε λοιπόν προς το μοναστήρι. Μόλις φτάσαμε ήταν η ώρα που το μοναστήρι έκλεινε. Ο καλόγερος όμως μας είδε απογοητευμένους και μας πέρασε μέσα. Το μοναστηράκι λιτό, απλό και ένοιωθες να σε τυλίγει αγάπη, καλοσύνη, ηρεμία. Ο καλόγερος μας πήγε στην εκκλησία που γίνεται η λειτουργία. Στο προσκύνημα δεν ανεβήκαμε γιατί δεν θέλαμε να γίνουμε βάρος λόγω της περασμένης ώρας. Το απόγευμα που γύρισα σπίτι άρχισε να με ενοχλεί ένας πόνος ελαφρύς στον αυχένα. Σκέφτηκα πως κρύωσα, γιατί είχα το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό. Όμως τη νύχτα ο πόνος έγινε οξύς και δεν με άφησε να κοιμηθώ. Τι ζεστά, τι παυσίπονα, τίποτα. Με έπιασε ένας πανικός και μια τρομάρα. Φοβήθηκα ότι είναι βλάβη στον αυχένα, στους σπονδύλους και όντως είχα δίκιο. Αυτό έδειξε η πλάκα. Έχω χειρουργηθεί αρκετές φορές, έχω κάνει δύο σπονδυλοδεσίες με αποτέλεσμα να έχω οκτώ λάμες και δέκα βίδες στην σπονδυλική στήλη μου. Γι’ αυτό δεν αντέχω άλλο τα χειρουργεία. Την άλλη μέρα οι πόνοι συνεχίστηκαν και απλώθηκαν. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα μόνο βόγκαγα από τους πόνους. Το μεσημέρι της επομένης ξάπλωσα μήπως μπορέσω να κοιμηθώ. Τότε λοιπόν θυμήθηκα τα λόγια που μου είπε ο καλόγερος «ο Άγιος θεραπεύει τις ασθένειες». Έτσι με πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή ξυπνώ από ένα φως που μπήκε στα μάτια μου. Σηκώνομαι να δω ποιος άνοιξε το παράθυρο και δεν είδα τίποτα, το παράθυρο κλειστό. Ξανά πέφτω να κοιμηθώ και μόλις κλείνω τα μάτια μου σχηματίστηκαν μπροστά μου τρία φωτεινά φωτοστέφανα. Ένα μεγάλο, ένα μικρότερο και ένα μικρούλι. Πετάχτηκα και είπα ότι ο Άγιος Ραφαήλ ήρθε να με βοηθήσει. Το Σαββάτο το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ στεναχωρημένη με έγνοια για τον άνδρα μου, που εκτός που έχει κάνει χειρουργείο καρκίνου, έχει σε εκείνο το σημείο ένα εξάνθημα που δεν μπορούμε να το καταπολεμήσουμε με καμία θεραπεία, έχουμε αλλάξει τρεις. Έκλαιγα λοιπόν και για τους δυο μας. Προς το ξημέρωμα άκουσα μία φωνή να μου λέει «Αφού ξέρεις ότι μπορώ να κάνω ό,τι μου ζητήσεις, γιατί δεν έρχεσαι να σου δώσω λάδι από το καντήλι μου». Μόλις ξύπνησε ο άνδρας μου του λέω, το και το, πάμε στο μοναστήρι τώρα. Έτσι, φτάσαμε στο μοναστήρι, πήγαμε στο προσκύνημα και του ζήτησα βοήθεια για μένα να με φυλάξει μακρυά από τα χειρουργεία να με αφήσει να ζήσω χωρίς πόνους πια και να βοηθήσει να ιαθεί ο άνδρας μου. Φεύγοντας πήρα και λαδάκι από το ακοίμητο καντηλάκι του Αγίου Ραφαήλ και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο πόνος μου στον αυχένα άρχισε να μου περνά και μέχρι το σπίτι δεν είχα πόνους. Ο γιατρός που ξαναπήγα ξαφνιάστηκε πως μου πέρασε τόσο γρήγορα. Ο άνδρας μου τώρα είναι πολύ καλά και το κυριότερο αυτός που είναι αντιδραστικός με τα μοναστήρια, τώρα έχει αλλάξει, δέχτηκε που του έκανα θεραπεία με το άγιο λαδάκι. Όλα είναι δόξα τω Θεώ καλά θα είναι ακόμα καλύτερα, το νοιώθω. Δοξάζω τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και τους ευχαριστώ.
Α.Π. – Κερατέα.

Πηγή: http://www.agiosrafael.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=35