Γνωρίσαμε κάποτε ένα ζευγάρι του οποίου η αγάπη κράτησε και πέρα από τον τάφο. Πώς; Θα δείτε παρακάτω:
Ο κυρ-Βασίλης και η κυρα-Ευγενία.
Ποτέ δεν τους γνωρίσαμε νέους. Ήμασταν παιδιά και αυτοί ήδη ηλικιωμένοι.
Για μας ήταν απλώς δύο ώριμες μορφές που παίζανε μαζί τάβλι όλη μέρα.
Τα παιδιά που κυκλοφορούσαν σπίτι τους, δεν ήταν δικά τους. Ήταν της γειτονιάς, όπως ήμουν και εγώ. Με τα ξαδέλφια μου τους επισκεπτόμασταν στιγμιαία γιατί δεν είχαν τόση υπομονή με τις φωνές και τις παιδικές φασαρίες μας. Και εξ' άλλου, δεν είχαμε εκεί τίποτα να κάνουμε.
Δεν υπήρχαν παιχνίδια για παιδιά, γιατί...
ο κυρ-Βασίλης και η κυρα-Ευγενία δεν είχαν δικά τους παιδιά.
Αυτό ίσως κάποτε να τους πείραζε. Με τον καιρό όμως ενωθήκανε σε μία ψυχή και μία καρδιά.
Δεν θα γνώριζαν ποτέ τους εγγόνια αλλά είχαν για παιδιά τους όλους εμάς.
Βέβαια, όταν μπαίναμε σπίτι τους με τα πόδια μας γεμάτα άμμο από την παραλία (απείχε μόλις 20 μέτρα από το σπίτι τους και τα σπίτια μας) η κυρα-Ευγενία αναστατωνόταν και έπαιρνε αμέσως το λάστιχο να μας πλύνει τα πόδια πριν καταστρέψουμε την καθαριότητα του πατώματος της.
Το σπίτι τους ήταν απλό, μικρό αλλά πολύ άνετο για τους δυο τους (και για μας επίσης, όλο το παιδομάνι της γειτονιάς). Ποτέ δεν μπαίναμε μέσα για να κάτσουμε, ίσα για να λερώσουμε με άμμο, πίνοντας νερό από το ψυγείο και φεύγαμε για να αφήσουμε την κυρα-Ευγενία να φωνάζει, παίρνοντας την σκούπα.
| Παραλία Αυλίδας, η αγαπημένη των παιδικών μας χρόνων. Η θέα προς την απέναντι ακτή της Εύβοιας. |
Ήταν ωραία η παραλία μας, αλλά το ζευγάρι ποτέ δεν το είχαμε δει να περπατάει χέρι-χέρι.
Το μπάνιο τους στα καθαρά νερά ήταν σύντομο. Μετά πάλι σπίτι και παρέα στο τάβλι.
Στην παρέα ήταν ευχάριστοι και οι γειτόνοι συχνά τους επισκέπτονταν αλλά οι ίδιοι σπάνια πήγαιναν στα σπίτια των άλλων. Είχαν το καταφύγιό τους, τον τόπο τους και δεν έφευγαν από κει.
Για μας τόσες ώρες τάβλι σε έναν κήπο ήταν ακατανόητο.
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβουμε ότι αυτό το συντροφικό τους παιχνίδι ήταν η γλυκειά πρόκληση της ζωής τους, που τους ένωνε όλη μέρα και που κράταγε για μια ζωή, συναγωνιζόμενοι με αγάπη ο ένας τον άλλο, χωρίς ποτέ να μαλώσουν ή να θυμώσουν.
Αλήθεια, δεν τους είχαμε δει ποτέ να μαλώνουν. Λίγο σούφρωνε τα χειλάκια της η κυρα-Ευγενία - και με τον κυρ-Βασίλη άραγε ή μόνο με μας;- και...αυτό ήταν. Πέρναγε.
Ποτέ φωνή, ποτέ φασαρία. Μόνο γαλήνη.
Την αγάπη μεταξύ τους δεν της καταλαβαίναμε. Ήμασταν παιδιά. Για μας η αόρατη αγάπη που δεν εκδηλωνόταν με αγκαλιές και φιλιά ήταν ανύπαρκτη.
Κάποτε, όταν μετά από απουσία ετών επισκεφθήκαμε για λίγο τον αγαπημένο τόπο των παιδικών μας χρόνων και αναμνήσεων, είδα το σπιτάκι του ηλικιωμένου ζευγαριού άδειο.
Ρώτησα τι έγιναν τα δύο γεροντάκια. Δεν περίμενα αυτό που άκουσα:
Ο κυρ-Βασίλης είχε πεθάνει από χρόνια.
Μετά από τρεις μέρες πέθανε και η κυρα-Ευγενία.
Επειδή δεν υπήρχε τάφος διαθέσιμος, έβαλαν το φέρετρο της κυρα-Ευγενίας πάνω από αυτό του κυρ-Βασίλη.
Τότε και μόνο τότε αντιληφθήκαμε την άρρηκτη αγάπη αυτού του ζευγαριού.
Αυτή την αόρατη αγάπη που δεν την βλέπαμε και δεν την καταλαβαίναμε.
Αυτή την αγάπη που κάνει τους δύο να επικοινωνούν μυστικά μεταξύ τους και μόνο με το βλέμμα.
Ήταν μία αγάπη που, όπως το αντιλήφθηκα εγώ, την επικύρωσε ο ίδιος ο Θεός.
Για να μας διδάξει πώς μια τέτοια αγάπη αγγίζει την αιωνιότητα και οι διαστάσεις της εκτείνονται πέρα από τον τάφο.
 |
| Αποβάθρα στο Βαθύ Αυλίδος |
Η παραλία μας είναι ακόμα ωραιότερη από τότε που ήμασταν παιδιά.
Ο κυρ-Βασίλης και η κυρα-Ευγενία δεν είναι πλέον εκεί για να την δούνε.
Κάθε φορά όμως που περνάμε από κει, τους θυμόμαστε περισσότερο από κάθε άλλο γείτονα.
Τόσοι άνθρωποι εκεί, αλλά αυτό το ζευγάρι τελικά άφησε σφραγίδα σιωπηλή και ανεξίτηλη.
Και εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε:
"Έτσι θέλουμε να γίνουμε και εμείς. Με τέτοια αγάπη μεταξύ μας,
σαν του κυρ-Βασίλη και της κυρα-Ευγενίας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου