Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Η πραγματική ελευθερία είναι μια αρκετά παρεξηγημένη έννοια.

Πολλοί την ζητάνε, λίγοι την κατακτάνε.

Δεν έχει σχέση με τους άλλους ούτε με εξωτερικές καταστάσεις δουλείας ή εξαναγκασμού

αλλά με εμάς τους ίδιους.

 

Η Ζωή μας και ο Εαυτός μας αλλάζουν με την ελεύθερη απόφασή μας και όχι φορώντας το κατάλληλο προσωπείο.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.

Η κατάκτησή της έγκειται στο να επιβαλλόμαστε στα πάθη μας και τα λάθη μας αυτεξούσια, επειδή το θέλουμε και το αποφασίζουμε εμείς και όχι επειδή μας το επιβάλλουν οι άλλοι.

Ο "ηγεμονικός μας νους" εξετάζει σαν ραντάρ τον εαυτό μας και βρίσκει τα τρωτά του σημεία.

Αυτά σπεύδει να τα διορθώσει πριν τον κατατροπώσουν και τον καταστρέψουν.

Αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν οι ίδιες οι καταστάσεις για μας.

Η ορθόδοξη πατερική σοφία μας διδάσκει να διορθώνουμε εμείς τον εαυτό μας, πριν μας προλάβουν οι καταστάσεις, γιατί τότε η διόρθωση είναι πιο δύσκολη.

Δεν ήρθαμε σε αυτή την ζωή για να χαζεύουμε ούτε να βρισκόμαστε μες στην κραιπάλη.

Το να ζούμε για να δουλεύουμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε και πάλι από την αρχή δεν έχει νόημα.

Ένα απλό παράδειγμα αυτοδιόρθωσης και αυτεξουσιότητας θα δείξει ίσως περισσότερα:

Σε πολλά ιστολόγια και φόρουμ διαβάζω την αντίδραση κάποιων, ειδικά των νέων, στον καταναγκασμό του να δείχνουν και να συμπεριφέρονται αλλιώς από αυτό που θέλουν (να δουλεύουν, να διαβάζουν, να μιλάνε ευγενικά κλπ).

Κάποιος έλεγε χαρακτηριστικά "δεν αντέχω να μου λένε να χαμογελάω, να είμαι αισιόδοξος κλπ. Δεν θέλω να χαμογελάω με το ζόρι". Δεκτόν, αν δεν θέλει.

Από την άλλη έρχονται οι "σοφίες" που διαβάζουμε εδώ και εκεί και μας λένε "χαμογέλα, η ζωή είναι πιο ωραία". Σωστό και αυτό!

Τότε, τι κάνουμε; χαμογελάμε ή όχι;
 

Χαμογελάμε επειδή το θέλουμε και το αποφασίζουμε εμείς. Οπότε και τα πράγματα φτιάχνουν γιατί το αποφασίσαμε εμείς και κάναμε μια προσπάθεια.

Είναι περιττό το χαμόγελο με το ζόρι.

"Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός", δηλαδή, ο Θεός ο ίδιος θέλει αυτό που κάνουμε να το κάνουμε επειδή το θέλουμε, ευχάριστα και με την καρδιά μας και όχι εξαναγκαστικά.

Έτσι, το χαμόγελο που μας το φόρεσαν οι άλλοι θέλοντας και μη φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα με την μουρτζουφλιά: κακομοιριά κρύβει το ένα, κακομοιριά και το άλλο.

Με την "κατεβασμένη μούρη" όμως, ποιος τα κατάφερε; Το παιδί αυτό γρήγορα θα καταλάβει πως χωρίς το χαμόγελο δεν κερδίζει τίποτα, αντιθέτως χάνει: φίλους, συμπάθεια, καλή διάθεση, καλή παρέα, δουλειά πολλές φορές (κανείς δεν θέλει τον μουρτζούφλη), την Αγάπη την ίδια.

Όταν ο νέος αυτός αποφασίσει από μόνος του και ελεύθερα να χαμογελάσει, έστω και χωρίς να το νοιώθει στην αρχή, τότε θα καταλάβει πώς ο ίδιος μας ο Εαυτός πρώτα και μετά οι άλλοι και στην συνέχεια οι καταστάσεις αλλάζουν από την δική μας απόφαση.

Η εκκίνηση όμως έγκειται σε μας, όχι στους άλλους.

Το ίδιο συμβαίνει με κάθε θετικό σημείο, στάση, σκέψη που πρέπει να υιοθετήσουμε και κάθε αρνητικό σημείο που πρέπει να καταπολεμήσουμε μέχρι να εξαλειφθεί.

Η διόρθωση των καταστάσεων είναι απαραίτητο να γίνει έγκαιρα.

Κάθε φορά που οπισθοχωρούμε, λένε οι Πατέρες, η κάθε επόμενη φορά στην αντιμετώπιση ενός πάθους (πάθη είναι οι αρνητικές δυνάμεις του εαυτού μας που μας ελέγχουν) γίνεται δυσκολότερο.

Όπως είναι ευκολότερο να χάσει κανείς 4 κιλά παρά 104, έτσι είναι ευκολότερο κάθε τι να το προλάβουμε στην αρχή του.

Πχ. ο έλεγχος του θυμού, της ακηδίας (απροθυμία, αμέλεια ή αδιαφορία για κάθε πνευματικό έργο), της πολυφαγίας, των ορμών μας κλπ. αν δεν αποφασιστεί να γίνει έγκαιρα από εμάς τους ίδιους, τότε τα ελαττώματα αυτά αποκτούν μία ισχυρή δύναμη και εξουσία πάνω μας που μας παρασέρνει σε καταστάσεις συχνά καταστροφικές.

Όταν φτάσουμε στο αμήν, τότε μπορεί να αποφασίσουμε να αλλάξουμε, αλλά πλέον το ελάττωμα ή η κατάσταση θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Όσο περισσότερο αργούμε και καθυστερούμε την διόρθωση, υπάρχει η άλλη περίπτωση να πέσουμε σε απόγνωση και η διόρθωση ή η επανόρθωση να μας φαίνεται δυσκολοκατόρθωτη, οπότε ακολουθούμε άλλα μονοπάτια (απελπισία, εγκατάλειψη του εαυτού μας, ψυχολογική αστάθεια, χρήση ηρεμιστικών και άλλα πολλά και χειρότερα).

Όσο νωρίτερα αρχίσουμε την εξέταση του νου μας και του εαυτού μας, τόσο ευκολότερα θα αντιμετωπίσουμε τα τρωτά μας σημεία και κάθε τι που χρειάζεται διόρθωση: από τον τρόπο που μιλάμε, που σχολιάζουμε, που διαβάζουμε ως σπουδαστές, το πόσο έγκαιρα κάνουμε τις εργασίες μας έως από τον τρόπο που φερόμαστε στον επαγγελματικό τομέα ως ενήλικες, τον τρόπο που ανταπεξερχόμαστε στις υποχρεώσεις μας, το πώς και αν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, την συμπεριφορά μας στους συγγενείς και φίλους, στον ή στην σύζυγο και τα παιδιά μας.

Συνοψίζοντας:

1. Η κατάκτηση της ελευθερίας αρχίζει από εμάς, από μέσα μας, από τις ελεύθερες αποφάσεις μας για βελτίωση.
2. Οτιδήποτε προέρχεται από τους άλλους το νοιώθουμε ως σκλαβιά και καταπίεση.
3. Όταν δεν ξεκινάμε έγκαιρα τον έλεγχο του εαυτού μας, έρχονται οι καταστάσεις να μας βελτιώσουν. Τότε όμως οι συνθήκες μας φαίνονται πιο σκληρές.
4. Οι καταστάσεις αλλάζουν όταν αλλάξουμε εμείς. Αν επιμένουμε στο δικό μας, πιο δύσκολα θα μας έρχονται τα πράγματα μέχρι να συλλογιστούμε και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις

Και, πάνω απ' όλα, ας μην ξεχνάμε να εξετάζουμε πάντα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε και κάθε πρωί πριν ξεκινήσουμε την ημέρα μας, ας κάνουμε αυτή την άσκηση:

Κάθε βράδυ να φέρνουμε στον νου μας τα γεγονότα της ημέρας και τις δικές μας σκέψεις, πράξεις και αντιδράσεις.

Ας κοιτάζουμε στα βάθη του Εαυτού μας χωρίς επιείκεια και δικαιολογίες και ας βρούμε πού χωλαίνει.

Τι πήγε καλά; Μπράβο μας!

Τι πήγε στραβά; Το επισημαίνουμε και βάζουμε στόχο την επόμενη μέρα να το καταφέρουμε καλύτερα.

Τώρα είναι η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για την επόμενη μέρα και να θέσουμε στόχους συμπεριφοράς.

Πχ. "Αύριο, στο σχολείο δεν θα βρίσω όπως συνήθως" ή "αύριο θα δείξω μεγαλύτερη επιμέλεια στα μαθήματα ή τις υποχρεώσεις μου", " θα προσπαθήσω να μιλάω καλύτερα στην μητέρα μου/ να μην έχω "φτυσμένο" τον πατέρα μου / να παίξω μπάλα με τον αδελφό μου που νοιώθει παραμελημένος..."

Αναλόγως ένας ενήλικας θα σκεφθεί: "Αύριο, όταν ο διευθυντής στην δουλειά μου με καλέσει για να με ελέγξει όπως συνήθως, με θυμό και νεύρα, εγώ δεν θα είμαι επιθετικός αλλά θα του χαμογελάσω και θα τον καθησυχάσω ότι όλα θα πάνε καλά και θα φροντίσω να διορθώσω ό,τι χρειάζεται"

Θέλετε και στόχους πιο πνευματικούς;

"Από αύριο θα προσπαθήσω να ελέγχω τον θυμό μου/ Να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν κακολογούν τους άλλους στην παρέα/ να λέω έναν καλό λόγο για όλους/να νηστεύω κάθε Τετάρτη και Παρασκευή αντί να τρώω τον αγλέορα κάθε μέρα όλη μέρα/ να ξεκινήσω την προσευχή γιατί παίρνω δύναμη/ να παρηγορώ τους άλλους/ να βοηθάω τους γονείς μου και όποιον έχει ανάγκη/ να χαμογελάω...

 

 

Αν δεν διορθώσουμε τον εαυτό μας πραγματικά παρά μόνο την εξωτερική εικόνα του, αυτήν που μας βολεύει να παρουσιάζουμε για να επιβιώνουμε, τότε τίποτα δεν κάναμε.

Δεν θα κατακτήσουμε ποτέ όχι μόνο την ελευθερία αλλά θα έχουμε διαρκώς την αίσθηση ότι δεν είμαστε "εμείς"!

Από εμάς εξαρτάται αν αυτό θα αλλάξει.