Η ΜΠΟΛΝΤΌΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

 

Μπορούμε να φανταστούμε να χρησιμοποιούμε μία μπολντόζα για να κόψουμε ένα λουλούδι;

Χρειάζεται τόσος "δυναμισμός" για να πετύχουμε έναν μικρό σκοπό;

Έτσι μοιάζουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι, προκειμένου να πετύχουν κάτι ή για να αποφύγουν τα εμπόδια, χρησιμοποιούν τέτοια σαρωτική δύναμη, που ισοπεδώνει γύρω της τα πάντα.

Αυτό εκείνοι συνηθίζουν να το λένε "αυτοπεποίθηση και σιγουριά" στον εαυτό τους και είναι υπερήφανοι γι' αυτό.

Μόλις όμως κάτι τους σταθεί εμπόδιο, ίσως απλά η αντίθετη άποψη του άλλου, τότε γίνεται σεισμός. Για να αντικρούσουν κάθε τι ενάντιο χρησιμοποιούν τέτοια δύναμη που, όταν κάποτε κοιτάξουν γύρω τους θα δουν μόνο ερείπια.

Τότε λένε "Μα γιατί σε εμένα αυτό; Τι έχω κάνει;"

Η δύναμη που αναλώνουμε σε κάτι πρέπει να είναι ανάλογη του εμποδίου και μάλιστα του ουσιαστικού εμποδίου. Εμπόδιο δεν είναι κάθε αντίθετη άποψη ή χαρακτήρας. Ούτε είναι κάθε άτομο που απλά λειτουργεί με ρυθμούς πιο αργούς από τους δικούς μας, πιο χαλαρά και λιγότερο αγχωτικά ίσως. Δεν είναι ο καθένας που βάζει τους δικούς του στόχους αντί να υιοθετήσει τους δικούς μας.

Και τελικά, είναι λίγα τα εμπόδια που πρέπει να παρακάμψουμε με μπολντόζα. Τα σκληρά, άγρια και δύσκολα. Τότε όμως οφείλουμε και εμείς να είμαστε δίκαιοι στην κρίση μας. Ένα εμπόδιο συχνά προστατεύει κάτι. Ένα φράγμα συγκρατεί νερό. Δεν το γκρεμίζεις γιατί θέλεις ένα ποτήρι νερό.

Ένας άνθρωπος που μας πάει κόντρα και μας χαλάει τα σχέδια, μπορεί να το κάνει για να προστατέψει κάποιον άλλο, πιο αδύναμο. Μία αντίθεση της ζωής μπορεί να συμβαίνει για να μας φέρει κάτι καλύτερο κάποτε.

Οφείλουμε να αξιολογήσουμε όχι μόνο τις δικές μας αξίες και προθέσεις αλλά και αυτές των άλλων.

Δεν είμαστε οι μόνοι άξιοι στην ζωή όπου όλοι οι άλλοι ή είναι φίλοι υπέρ μας ή εχθροί εναντίον μας. Είναι λάθος αξιολόγηση αυτή. Εγωιστική και κυριαρχική. Όταν δε εμφωλεύει και η αυταρχικότητα ή η εκδικητικότητα στις πράξεις μας, τότε γινόμαστε ο τέλειος δικτάτορας στην ζωή των άλλων. Και η δικτατορία αυτή δεν τελειώνει ποτέ.

Ένας τέτοιος ισοπεδωτικός άνθρωπος ξαφνικά μένει μόνος του, αβοήθητος, χωρίς αγάπη και εκτίμηση από τους άλλους. Με άλλα λόγια, θερίζει αυτά που έσπειρε. Καταστροφή έσπειρε; Ερημιά και ερείπια θα θερίσει. Αυτός τότε το ερμηνεύει αλλιώς και θεωρεί ότι απλά δεν υπάρχει φιλία, ότι δεν υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ γι' αυτό και βιώνει τόση μοναξιά και έλλειψη υποστήριξης ή ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γι' αυτό και οι άλλοι τον κοντράρουν. Τι αλλαζονεία, Θεέ μου! Συχνά μάλιστα θεωρεί τους λιγότερο δυναμικούς κορόιδα, ανόητους, υποχωρητικούς και χαμένους, ηττημένους στην ζωή. Τι αυταπάτη, Θεέ μου.

Για να είμαστε αντικειμενικοί πρέπει να δούμε τα πράγματα και από την πλευρά του άλλου.

Το ερώτημα είναι: ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ;

Ή μήπως προτιμάμε να είμαστε σαρωτικοί;

Όταν κάποτε κουραστούμε να σαρώνουμε και κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε μόνο ερείπια.

ΕΡΕΙΠΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ!

Ας μην αναρωτηθούμε τότε "ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ; ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;"

Γιατί, μέσα στην μοναξιά μας, θα λάβουμε την απάντηση "ΜΑ, ΕΣΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ!"