ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ, ΤΟ ΚΕΝΟ ΓΕΜΙΣΕ

"Όποιος ψάχνει, βρίσκει".

Τα βήματά μας δεν είναι τυχαία. Ούτε η ζωή μας τα φέρνει "ανάποδα".

Η αναζήτηση φέρνει πάντοτε αποτέλεσμα.

Και αυτό θα έρθει πάντα στην ώρα που θα μπορούμε να το δεχτούμε.

Η παρακάτω αληθινή μαρτυρία είναι ακόμα μία από τις αναζητήσεις που πέτυχαν τον στόχο τους.

Δευτέρα, 23 Ιανουαρίου 2012

Την εποχή που γεννήθηκα εγώ, οι γονείς μου μεταστράφηκαν και έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι και εγώ μεγάλωσα μέσα στο κλίμα της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παρόλα αυτά όμως, πάντα μέσα μου είχα ένα κενό μία αμφιβολία, και για αυτό διάβαζα ό,τι έβρισκα και από άλλες πηγές εκτός της Οργάνωσης.
Όταν ήμουν 17 ετών μεταναστεύσαμε στην Αμερική. Οι γονείς μου όμως, δεν έμειναν για πολύ καιρό εκεί και μετά από 3 χρόνια περίπου γύρισαν πίσω στην Ελλάδα αφήνοντας με μόνο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα παντρεύτηκα με μια κοπέλα που ήταν και αυτή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο όμως το κενό και η αμφιβολία συνέχιζε. Μου είπαν ότι έπρεπε να διαβάζω περισσότερο και να κάνω πρόοδο στην Οργάνωση για να δυναμώσει η πίστη μου. Τα έκανα όλα αυτά, διάβαζα μέρα νύχτα.
Σε λίγο άρχισα να παίρνω και διάφορα αξιώματα της Οργάνωσης και έγινα «διακονικός υπηρέτης» και πολύ σύντομα «πρεσβύτερος». Έκανα μάλιστα και ομιλίες σε συνελεύσεις στην Αμερική. Ήμουν μόνο στα 30 μου, όμως το κενό μεγάλωνε, έγινε χάος.
Πάντα μας δίδασκαν ότι η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι η μόνη αληθινή και το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά είναι επάνω της. Το πρεσβυτέριο όταν παίρνει κάποια απόφαση προσεύχεται και το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά τους καθοδηγεί. Όταν παραδείγματος χάρη χειρίζεται δικαστικές υποθέσεις εάν ο αμαρτωλός έχει μετανοήσει πραγματικά δεν αποκόπτεται, αλλά συγχωρείται όπως συγχωρέθηκε ο μετανοημένος Δαβίδ, αν όμως η μετάνοια δεν είναι ειλικρινής αποκόπτεται. Ποιος θα το κρίνει αυτό; Μα φυσικά εμείς οι πρεσβύτεροι. Το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά θα μας καθοδηγήσει. Ποτέ όμως δεν το είδα αυτό. Πάντα υπερίσχυε η γνώμη του προεδρεύοντος και αυτών που είχαν τον πιο ισχυρό χαρακτήρα. Οι άλλοι έλεγαν την γνώμη τους και κανένας δεν τους άκουγε. Τώρα λοιπόν που τους έβλεπα εκ των έσω ο μύθος άρχισε να καταρρίπτεται.
Σύντομα ήρθε ο καιρός να το διαπιστώσω και προσωπικά. Υπέπεσα σε ένα σοβαρό σφάλμα εγώ και η γυναίκα μου. Μετάνιωσα πραγματικά για το σφάλμα. Πέρασα δικαστική επιτροπή από τους ίδιους τους συμπρεσβυτέρους μου. Με δάκρυα στα μάτια, τους έλεγα ότι μετανιώνω για το λάθος μου. Ποτέ δεν είχα υποπέσει σε κάποια άλλη παράβαση. Τους έφερα το παράδειγμα του Δαβίδ που ενώ είχε διαπράξει φοβερές αμαρτίες ο Θεός τον συγχώρησε, παράδειγμα το οποίο οι ίδιοι επικαλούνται. Μου είπαν ότι δεν είχα μετανιώσει πραγματικά και έπρεπε να αποκοπώ. Δεν τους είπε το άγιο πνεύμα ότι έκαναν λάθος;
Έκανα έφεση κατά της αποφάσεως όπως δικαιούμαι. Είπα μήπως αυτοί πάνε αντίθετα στο Άγιο Πνεύμα και οι επόμενοι θα το διορθώσουν. Ήρθε άλλη επιτροπή να με δικάσει από άλλη εκκλησία που έπρεπε να είναι ανεξάρτητοι ήταν όμως όλοι «τάτσι μίτσι κότσι» όπως λέμε. Στην έφεση η πρώτη επιτροπή μπορεί να παρίσταται δεν μπορεί όμως να επεμβαίνει. Αυτοί όμως δεν με άφηναν να μιλήσω καθόλου. Φυσικά η απόφαση ήταν ίδια με την πρώτη επιτροπή. Αποκοπή. Ούτε στην δεύτερη επιτροπή είπε το άγιο πνεύμα ότι είχα μετανιώσει;
Αποκόπηκα. Ήμουν σίγουρος πλέον ότι δεν είχαν καμία σχέση με τον Θεό. Αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι τους μέχρι τέλους, για να διώξω κάθε αμφιβολία. Για ένα χρόνο ήμουν υποδειγματικός. Έκανα ότι πρέπει να κάνει ένας αποκομμένος που θέλει να επιστρέψει. Πήγαινα σε όλες τις συναθροίσεις με τα βιβλία μου και παρακολουθούσα. Για ένα χρόνο δεν μου μίλαγε κανένας. Πάνε οι φίλοι πάνε όλοι. Οι αποκομμένοι είναι μίασμα.
Στο εξάμηνο κάνω αίτηση επανένταξης. Μου λένε πας πολύ καλά συνέχισε όμως λίγο ακόμα. Τέλεια! Στον χρόνο ξανακάνω αίτηση και το πρεσβυτέριο μου απαντά, ότι πράγματι τώρα έχω μετανιώσει και το έχω αποδείξει με τα έργα μου όλο αυτόν τον χρόνο. Δεν τους είπε το άγιο πνεύμα ότι τώρα τους δούλευα;;;
Στην επόμενη συνάθροιση έγινε η ανακοίνωση επανένταξης. Όλοι στο τέλος ήρθαν με αγκαλιές και φιλιά να μου πουν πόσο τους έλειψα. Που ήταν όμως για ένα χρόνο; Τέτοιους φίλους δεν τους θέλω. Ήταν η τελευταία συνάθροιση που παρακολούθησα. Τους είπα να μην με ξαναενοχλήσουν, δεν τους γνωρίζω πλέον. Ένα μεγάλο βάρος έφυγε. Δυστυχώς όμως χώρισα με την γυναίκα μου. Ήταν πλέον ο καιρός να κάνω την μεγάλη αλλαγή. Είχα ψάξει όλες τις θρησκείες στην Αμερική, ακόμα και τους δωδεκαθεϊστές μελέτησα, γιατί αγαπούσα πολύ την Ελλάδα που έχτιζε Παρθενώνες.
Τίποτε όμως δεν με γέμιζε ολοκληρωτικά. Πάντα μέσα μου είχα σπόρους από την Ορθοδοξία, με μάγευε το μυστήριο, η κατάνυξη, τα μοναστήρια. Όποτε ερχόμουν στην Ελλάδα πήγαινα να επισκεφτώ μοναστήρια, εκεί ηρεμούσα έβλεπα ζωντανή ιστορία.
Έτσι έκανα το μεγάλο άλμα. Πριν 4 περίπου χρόνια, μετά από 18 χρόνια στην Αμερική, επέστρεψα στην Ελλάδα. Με την πρώτη ευκαιρία πήγα στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας που ήταν όνειρό μου. Λέω στον μοναχό που ήταν στην πόρτα: «Θέλω να βαφτιστώ Ορθόδοξος»! Από εκεί ξεκίνησε το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής μου, με αυτούς τους άγιους ανθρώπους που γνώρισα και που με αγκάλιασαν λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Βαπτίστηκα σε ένα βαρέλι που βάζουν τον μούστο, το γεμίσαμε κουβαλώντας κουβάδες με νερό. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ στις 12-12-2009. Δύο εβδομάδες πριν την γέννηση του Χριστού γεννήθηκα εγώ. Η συγκίνηση φοβερή. Η κατάνυξη μεγάλη. Οι μοναχοί να ψέλνουν εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το βράδυ έμεινα στο μοναστήρι και την άλλη μέρα το πρωί κοινώνησα. Το κενό που ένοιωθα όλη μου την ζωή επιτέλους έκλεισε. Η πληγή γιατρεύτηκε. Ίσως ο Θεός επέτρεψε να περάσει τόσος καιρός να τα ζήσω όλα, για να εκτιμήσω το καλύτερο.
Πέρυσι τον Μάιο παντρεύτηκα με μία υπέροχη κοπέλα. Ο γάμος έγινε στην Αγία Λαύρα φυσικά. Πριν εξήμισυ μήνες αποκτήσαμε ένα υπέροχο κοριτσάκι που το βαφτίσαμε στην Αγία Λαύρα φυσικά. Κάθε Κυριακή πηγαίνουμε για την Θεία Λειτουργία . Κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία με πιάνουν τα κλάματα. Κλείνω τα μάτια, ακούω τους μοναχούς που ψέλνουν και πετάω. Ταξιδεύω στον χρόνο. Νομίζω πως βρίσκομαι στο Βυζάντιο. Είναι μαγικά.! Δεν ψάχνω πλέον να βρω το Άγιο Πνεύμα. Το βλέπω!!! Όσοι φίλοι μου με βλέπουν μου λένε: «Τα μάτια σου λάμπουν, δεν σε έχουμε ξαναδεί έτσι»! Η γυναίκα μου, μου λέει πως όταν φεύγουμε από το μοναστήρι με το που περνάμε την πόρτα αυτή η λάμψη φεύγει από τα μάτια μου. «Δεν μπορείς να είσαι έτσι και στο σπίτι;» μου λέει. Όχι, γιατί εκεί είμαι στον ουρανό δεν πατάω στη γη. Αυτά τα αισθήματα δεν τα είχα νιώσει ποτέ πριν. Εύχομαι στον καθένα να ζήσει αυτό που ζω, είναι μαγικό.

Εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν...


H μαρτυρία τού πρώην Μάρτυρα τού Ιεχωβά Αλέξανδρου Μοναστηριώτη
Αναρτήθηκε από agia-paraskeyh,
ανάρτηση: http://agiaparaskeyh.blogspot.gr/2012/01/h.html?showComment=1339673083149