Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Συχνά σε μία οικογένεια την δυναμικότητα την διαθέτει η γυναίκα ενώ ο άντρας τυχαίνει να είναι πιο υποχωρητικός και λιγότερο δυναμικός. Η συμβίωση αυτή δεν είναι παράδοξη, καθώς ό,τι δεν διαθέτει το ένα μέλος ως χάρισμα το διαθέτει το άλλο μεταδίδοντας έτσι ο ένας στον άλλο χαρίσματα και διορθώνοντας ελαττώματα.

Η διαφορετικότητα αυτή σε μία οικογένεια με συνειδητή πίστη εξελίσσεται ομαλά. Με την σωστή αντιμετώπιση του ενός προς τον άλλο και τον αλληλοσεβασμό, όλες οι καταστάσεις εξισορροπούνται. Έτσι, η υπερβολική δυναμικότητα βρίσκει φρένο στην ηπιότητα του συζύγου, ώστε να μετριαστεί (γιατί κάθε προρέρημα στην υπερβολή του γίνεται ελάττωμα) ενώ ο σύζυγος με τις προτροπές της συζύγου του παίρνει περισσότερη φόρα. Με τον καιρό, ταυτίζονται οι δύο σε μία κοινή γραμμή χωρίς προβλήματα. Μαθαίνουν να συμβιώνουν με σεβασμό ο ένας για τον άλλο ενώ η αγάπη μετριάζει τις αντιθέσεις. Αντιθέτως, στην οικογένεια εκείνη προβάλλονται άλλα χαρίσματα που ο καθένας έχει, ώστε και τα δύο φύλλα, ο άντρας και η γυναίκα, να μεταδίδουν ό,τι η οικογένεια και τα παιδιά (αν υπάρχουν) χρειάζεται να απορροφήσουν για να εξελιχθούν.

Σε μία οικογένεια όπου λείπει όμως η πίστη, όχι σπάνια βλέπουμε να λείπει και ο σεβασμός αλλά και η ανεκτικότητα. Ενώ οι δύο σύζυγοι είχαν γνωριστεί καλά πριν τον γάμο και πήραν συνειδητά την απόφαση να ενώσουν τις ζωές τους, μετά τον γάμο η κατάσταση αντιστρέφεται. Ξαφνικά η ηπιότητα του συζύγου φαντάζει αδυναμία, η υποχωρητικότητά του μιάζει αποκρουστική απέναντι στον δυναμισμό της συζύγου, φαίνεται να είναι η σύζυγος αυτή που πρέπει να πάρει αποφάσεις, η οποία όμως συχνά δεν υπολογίζει ότι κάθε αλλαγή χρειάζεται χρόνο, ενώ η τρυφερότητα του συζύγου δεν γίνεται πλέον αποδεκτή.

Το χειρότερο είναι όταν αρχίζουν πλέον οι χλευασμοί και η ειρωνία εναντίον του μέλους που είναι πιο μαλακών  και ήπιων τόνων από το μέλος που διαθέτει τον δυναμισμό. Τότε πλέον έχει έλθει η αρχή του τέλους. Αν υπάρχουν παιδιά και μεγαλώσουν σε τέτοιο περιβάλλον, ή βλέπουν τους χωρισμένους πλέον γονείς τους (γιατί συνήθως σε χωρισμό οδηγούνται τα πράγματα) να χλευάζουν την ηπιότητα ως αδυναμία και να ειρωνεύονται αυτόν που την διαθέτει, τότε τα ίδια τα παιδιά θα μπουν στο παιχνίδι και θα περιπλέξουν την κατάσταση.


Αν το παιδί είναι κορίτσι, θα υιοθετήσει την στάση της μητέρας, οπότε το πιθανότερο είναι να γίνει και αυτή δυναμική και να διαλέξει έναν σύζυγο λιγότερο δυναμικό (γιατί τα δυναμικά μέλη δεν σηκώνουν αντιρρήσεις, οπότε προτιμούν συζύγους που δεν τους φέρνουν αντίρρηση) και η ίδια κατάσταση θα ξεκινήσει από την αρχή.
Αν η δυναμική γυναίκα επιλέξει έναν δυναμικό άντρα, τότε και αυτός θα είναι το ίδιο ανυποχώρητος οπότε σε κάθε αντίθεσή τους θα γίνεται τέτοια μάχη σαν να έχει πέσει ατομική βόμβα.

Αν το παιδί είναι αγόρι και ακούει διαρκώς τηνμητέρα του να ταπεινώνει τον πατέρα του, δεν θα γίνει έτσι πιο δυναμικό παιδί. Θα γίνει απλώς ένα παιδί που δεν θα εκτιμά τον γονιό του. Ίσως κάποτε να διαλέξει για σύζυγο μία κοπέλλα απλή και καλή που να τον κατανοεί και να τον σέβεται.
Το πιο πιθανό όμως θα είναι η κατάσταση να τραβήξει τον φυσικό της δρόμο, δηλαδή ο γιος να ταυτιστεί με τον πατέρα, έστω και υποσυνείδητα ή άθελά του και να γίνει και αυτός υποχωρητικός αφού αυτό το παιδί θα έχει ζήσει και θα έχει βιώσει  καθημερινά τον ανεξέλεγκτο δυναμικό ζυγό της μητέρας του.
Τότε, όντας ένας υποχωρητικός άντρας πλέον, σε πιο ενήλικη φάση, θα επιλέξει μια γυναίκα σαν την μητέρα του, το ίδιο δυναμική, γιατί θα έχει ανάγκη τον έλεγχο και την καθοδήγηση. Οπότε η μητέρα που κάποτε στράφηκε εναντίον του ελαττώματος του πατέρα του παιδιού αυτού, θα δει το παιδί της να έχει γίνει σαν τον άντρα που εκείνη κάποτε αρνήθηκε και να επιλέγει για σύζυγό του μία γυναίκα που να της μοιάζει. Και θα δει την νύφη της πλέον να τα βάζει με τον γιο της, να του μιλά και να τον χλευάζει για την αδυναμία του όπως εκείνη έκανε κάποτε στον σύζυγό της.
Και τότε, η δυναμική αυτή γυναίκα θα περάσει ξανά την ίδια κατάσταση που και εκείνη κάποτε δημιούργησε και που τώρα πλέον ή θα μάθει να την ανέχεται και να σέβεται τις αντιθέσεις στην οικογένεια και να προσπαθήσει η ίδια να βοηθήσει το παιδί της ή αντίθετα θα το προτρέψει να χωρίσει και μάλιστα να το καθοδηγήσει κιόλας πώς να χωρίσει, τι να πει στην γυναίκα του, τι ενέργειες να κάνει προκειμένου να μην του πατήσει εκείνη το πόδι αλλά αυτός.

Σε κάθε γάμο υπάρχουν καταστάσεις να αντιμετωπίσουμε και καταστάσεις να ανεχτούμε. Κάθε τι που το διώχνουμε για να μην υπάρχει στα πόδια μας ή γιατί μας φαίνεται βαρύ σαν κατάσταση, με το πέρασμα του χρόνου θα το ξαναβρούμε μπροστά μας, πιθανότατα κατά το μεγάλωμα ή μετά τον γάμο των παιδιών μας. Οπότε αυτό που κάποτε αρνηθήκαμε να το αντιμετωπίσουμε με την υπομονή και τον θετικό τρόπο στην δική μας την ζωή, θα κληθούμε να το κάνουμε στην ζωή του παιδιού μας γιατί έναν ή μία σύζυγο σήμερα είναι εύκολο να τον ή την αρνηθούμε, το παιδί μας όμως όχι.