ΤΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)



"Να κάνει κανείς έναν σύλλογο, ένα ταμείο να τα βοηθήσει, όσο μπορεί.

Σε πόσους το' χω πει. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Βλέπεις οι σημερινοί άνθρωποι, κάνουν για παρελάσεις, όχι για μάχη. Πού να κάνει κανείς μάχη με το κακό!..."

Π. Παΐσιος.

Ο Γέροντας Παΐσιος πολύ πόνεσε τα εγκαταλελειμμένα παιδιά των δρόμων. Μπορούσε να νοιώσει την ερημιά της αγάπης που βίωναν καθημερινά. Συγκεκριμένα έλεγε γι' αυτά:

"Εκεί στον σταθμό της Θεσσαλονίκης, είπε ο Γέροντας (Παΐσιος), να δείτε πόσα παιδιά το' χουν κάνει σπίτι τους. Ορφανά, μόνα τους τα καημένα, να τα πλησιάσει κανείς, να τα βοηθήσει.

Ένας ηλικιωμένος δάσκαλος (τότε τον ρωτάει):

-Γέροντα, αν είναι κανείς μεγάλης ηλικίας, πονηρεύονται, σου λέει "τι θέλει από μένα". Δεν γίνεται να τα πλησιάσεις.

- Όχι, όχι. Εδώ τα ζώα βρίσκουν οι άνθρωποι τρόπο να τα πλησιάζουν μ' ένα κομμάτι ψωμί. Άμα έχει κανείς αγάπη, καταλαβαίνουν. Όχι να πάει κανείς "να τους δείξει αγάπη" από καθήκον, αυτό είναι τυπικό, αλλά να τα πονέσει κανείς πραγματικά, να τ' αγαπήσει. Τα καημένα είναι τόσο στερημένα από αγάπη, ούτε από μητέρα ούτε από πατέρα. Όση αγάπη και να τους δώσει κανείς, δεν χορταίνουν. Σαν την θάλασσα: τόσα ποτάμια γλυκό νερό πέφτουν μέσα, αυτή πάλι αλμυρή είναι.

Σε ένα δωματιάκι που χωράμε τρεις, έντεκα καθόντουσαν. Την φτώχεια δεν την πλησιάζει κανείς.

Μερικές "Χριστιανικές Κινήσεις" έχουν τους δικούς τους, έχουν κάνει καταλόγους. Αυτούς κανείς δεν τους δείχνει ενδιαφέρον. Έρχονται σε απόγνωση τα παιδιά. Μετά τους πλησιάζουν διάφοροι επιτήδειοι, τα κουρδίζουν και τα χρησιμοποιούν. Τα βάζουν εκεί να ορμάνε.

Σου λένε και αυτά, αντί να αυτοκτονήσω, γιατί το σκέπτονται, καλύτερα εδώ.

Να κάνει κανείς έναν σύλλογο, ένα ταμείο να τα βοηθήσει, όσο μπορεί.

Σε πόσους το' χω πει. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Βλέπεις οι σημερινοί άνθρωποι, κάνουν για παρελάσεις, όχι για μάχη. Πού να κάνει κανείς μάχη με το κακό!

Πρέπει κανείς να τα πονέσει τα καημένα. Να τ' αγαπήσει. Αν δεν τα πονέσει, καλύτερα να μη κάνει τίποτα. Και ξέρετε τι ευγένεια, τι αρχοντιά έχουν!

Ήρθε εδώ ένα το καημένο, του 'πα να πάει στην κοινότητα σε κάποιον δικό μου να του βγάλει μια "απανταχούσα" (έγγραφο για γενναία ελεημοσύνη εκ μέρους των μοναχών. Πιστοποιεί το γνήσιο της ανάγκης του φέροντος). Με την μεγάλη σφραγίδα! Βούρκωσε. Όχι αυτό, πάτερ! Σε κανένα Μοναστήρι, να δουλέψω.

-Δούλευε για να τελειώσει νυκτερινό."

(Απόσπασμα από το βιβλίο Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, Αθ. Ρακοβαλή,, 81-3)

Πηγή: από το βιβλίο ΓΟΝΕΙΣ-ΠΑΙΔΙΑ-ΝΕΟΙ, π. Παϊσίου Αγιορείτου, επιμέλεια Κωνσταντίνου Καρακόλη, έκδοση Ιεραποστολικού Συνδέσμου ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, σελ. 188-189.