" Άκου, γιε μου! Στα λέω αυτά, ενώ εσύ κοιμάσαι, διπλωμένο κουβαράκι μικρό με τις σγουρές σου ξανθές μπούκλες να σου πέφτουν στο μέτωπο. Μπήκα κρυφά στο δωμάτιό σου. Λίγα λεπτά πριν, καθώς καθόμουν και διάβαζα στο σαλόνι, ένα αποπνικτικό κύμα τύψης με πλημμύρισε. Νιώθοντας λοιπόν ένοχος ήρθα στο κρεβατάκι σου.
Να τι σκεφτόμουν: Τα΄βαλα μαζί σου, γιε μου, σου φώναξα και σε μάλωσα την ώρα που ντυνόσουν, για να πας στο σχολείο, επειδή δεν έπλυνες καλά το πρόσωπό σου. Τα' βαλα μαζί σου, επειδή έφευγες με αγυάλιστα παπούτσια. Σου φώναξα αγριεμένος, όταν κάτι απ' το χέρι σου έπεφτε στο πάτωμα.
Την ώρα του πρωινού σου ανακάλυπτα σφάλματα. Λέρωνες το τραπεζομάντιλο. Μπουκωνόσουν με πολύ φαγητό. Ακουμπούσες τους αγκώνες σου στο τραπέζι. Άλειφες με πιότερο βούτυρο τη φέτα του ψωμιού σου. Κι ωστόσο, όταν έβγαινες έξω να παίξεις, κι εγώ έφευγα για τη δουλειά μου, εσύ μου φώναζες και μου κουνούσες το χέρι: "Γεια σου, μπαμπά!" Κι εγώ, ζάρωνα τα φρύδια και σου 'λεγα: "Μην καμπουριάζεις!"
Αυτά όλα σκεφτόμουν τώρα τ' απόγευμα. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Γυρνώντας απ' τη δουλειά, σε βρήκα στο πεζοδρόμιο πεσμένο στα γόνατα να παίζεις αμάδες. Οι κάλτσες σου ήταν τρύπιες. Σε ταπείνωσα μπρος στους φίλους σου, παίρνοντάς σε μαζί μου στο σπίτι. Σου φώναζα, πως οι κάλτσες ειν' ακριβές και πως, αν έπρεπε να τις πληρώνεις εσύ, θα τις πρόσεχες περισσότερο! Φαντάσου, γιε μου, να τα λέει αυτά ένας πατέρας!
Θυμάσαι, αργότερα, όταν διάβαζα στο σαλόνι, που μπήκες μέσα ντροπαλά, με μια πληγωμένη έκφραση στο βλέμμα; Όταν σήκωσα τα μάτια μου απ' την εφημερίδα εκνευρισμένος γι' αυτή τη διακοπή, στάθηκες διστάζοντας στην πόρτα. "Τι συμβαίνει;" σου φώναξα...
Κι εσύ δεν είπες τίποτα, παρά μόνο έτρεξες ίδια πάνω μου, μ' αγκάλιασες και με φίλησες και τα μικρά σου χέρια μ' έσφιγγαν με τόση τρυφερότητα, όση μπορούσε να βάλει ο Θεός στην μικρή σου καρδούλα, και που σ' αυτήν κανένας δε θα μπορούσε ν' αντέξει. Κι ύστερα έφυγες, ανεβαίνοντας τρέμοντας τη σκάλα.
Λοιπόν, γιε μου, αμέσως μετά απ' αυτό η εφημερίδα μου έπεσε απ' τα χέρια κι ένας τρομερός αρρωστημένος φόβος με πλημμύρισε. Τι ήταν αυτό που μου 'κανε η συνήθεια; Η συνήθεια να βρίσκω λάθη παντού, να κατηγορώ τους άλλους - τάχα δεν έκανα κι εγώ τα ίδια, όταν ήμουν μικρός; Όχι πως δε σ' αγαπώ, γιε μου, αλλά είναι που έκανα το λάθος να περιμένω πολλά από ένα μικρό αγόρι σαν κι εσένα. Σε μετρούσα με το δικό μου μέτρο.
Κι ωστόσο υπάρχουν τόσο πολλά που είναι καλά κι αληθινά κι όμορφα στο χαρακτήρα σου. Η μικρή σου καρδιά ήταν πελώρια και γεμάτη καλοσύνη και τρυφερότητα. Αυτό μου 'δειξες με τον αυθόρμητο τρόπο, που έτρεξες να μ' αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις, για να με καληνυχτίσεις. Τίποτ' άλλο δεν άξιζε περισσότερο απ' αυτό, γιε μου! Έτσι ήρθα μες στο σκοτάδι, πλάι στο κρεβατάκι σου, και γονάτισα ταπεινωμένος!
Είναι κάτι πάρα πολύ λεπτό, το ξέρω, πως δεν θα τα καταλάβαινες όλα αυτά, αν σου τα' λεγα, όταν θα ξυπνήσεις. Αλλά από αύριο θα' μαι ένας αληθινός πατέρας! Θα παίζω μαζί σου και θα υποφέρω, όταν υποφέρεις, και θα γελώ όταν γελάς. Θα δαγκώνω τη γλώσσα μου, όταν ανεβαίνουν στο στόμα μου απότομες κουβέντες. Θα λέω συνέχεια μέσα μου: "Μα, είν' ένα μικρό αγόρι - μόνο ένα αγόρι!
Φοβάμαι, πως ως τώρα σ' αντιμετώπιζα σαν άντρα. Ωστόσο, καθώς σε βλέπω τώρα, γιε μου μαζεμένο ένα κουβαράκι να κοιμάσαι αδύναμος, καταλαβαίνω πως είσαι ακομη μωράκι. Χτες ακόμη ήσουν στην αγκαλιά της μητέρας σου κι ακουμπούσες το κεφαλάκι σου στον ώμο της. Σου ζήτησα πολλά, πάρα πολλά".
Αφιερωμένο στον Κώστα και τον γιο του!
Βιβλιογραφία: Ο ΣΩΣΤΟΣ ΓΟΝΙΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Κων. Τσιμπούκη, Ψυχολόγου, εκδόσεις ΕΡΕΥΝΑ, σελ. 97-99.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου