Ο ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Οι φαρισαίοι ήταν θρησκευτική τάξη η οποία δημιουργήθηκε τον 2^ο π.Χ. αι. Αρχικά κατείχε τα πιο αγνά θρησκευτικά συναισθήματα, με τον καιρό όμως ξέπεσε πνευματικά και έχασε την ουσία της πνευματικής ζωής. Την εποχή του Χριστού είχε καταλήξει να είναι τάξη θρησκευτικά φανατισμένη με άκαιρο ζήλο χωρίς διάκριση, με εμπάθεια, τυπολατρία και ψευτοσυντηρητισμό, οίηση (καύχηση) και υποκρισία. Κατά την άποψή των φαρισαίων, δύο τάξεις υπήρχαν στον λαό, οι «δίκαιοι» και «τέλειοι» (δηλαδή αυτοί) και οι «αμαρτωλοί» (δηλαδή όλοι οι άλλοι)!

Ερμήνευαν τις γραφές με τα δικά τους υπεροπτικά δεδομένα και περίμεναν τον Μεσσία ως κοσμικό βασιλιά που θα ερχόταν με πλούτο, τιμή και δόξα. Ποτέ δεν θα μπορούσαν να διακρίνουν την Θεότητα στο πρόσωπο του Ιησού ούτε και να παραδεχθούν ότι Αυτός ήταν ο Υιός του Θεού. Και αυτό γιατί, αφού αυτοί, οι Φαρισαίοι, ήταν οι «εκλεκτοί» της κοινωνίας και «δίκαιοι» πώς Αυτός έκρινε και κατέκρινε αυτούς, τους Φαρισαίους, αντί όλους τους άλλους, τους αμαρτωλούς; Στο βάθος θα πρέπει να πίστευαν πως ο «πραγματικός» Υιός του Θεού θα τους επιβράβευε. Άρα Αυτός που παρουσιαζόταν ως Μεσσίας και καταδίκαζε κατάφορα την διπρόσωπη συμπεριφορά τους, δεν ήξερε τι έλεγε. Ο κόσμος όμως ήξερε ότι ο Ιησούς είχε δίκιο. Και ανακουφίζονταν που κάποιος τους τα έλεγε έξω απ' τα δόντια.

Πώς αυτοί, οι αλάνθαστοι, δεν κατάλαβαν ότι Αυτός ήταν ο Μεσίας;

Η υπεροψία τους απαιτούσε έναν Υιό του Θεού με εξουσία και δύναμη ανάλογη της θέσης ενός βασιλιά και κριτική σκέψη σαν την δική τους. Άρα ο Χριστός, που δεν συμβάδιζε με την νοοτροπία τους, δεν ήταν (κατά τη γνώμη τους) Αυτός που έλεγε.

Ο Χριστός δεν ήλθε για να καλοπιάσει τα δήθεν πνευματικά πρόσωπα, τα άξια και αλάθητα, που (επίσης δήθεν) υπηρετούσαν τον Πατέρα του ούτε να επιβραβεύσει τον θρησκευτικό φανατισμό και την τυπολατρία. Γι’ αυτό και έλεγε «Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13· Μάρκ. 2,». Με άλλα λόγια, σαν να τους έλεγε "εγώ δεν ήλθα για σας, που νομίζετε ότι είστε δίκαιοι και προ πολλού σωσμένοι με τον φανατισμό και την υποκρισία σας αλλά για όλους τους άλλους που εσείς καταδικάζετε".

Ουσιαστικά οι Φαρισαίοι, σταυρώνοντας τον Ιησού, σταύρωναν την συνείδησή τους, γιατί τους ενοχλούσε και ήθελαν να την κάνουν να σωπάσει, ενώ παράλληλα σπίλωνε την θέση τους ως πνευματικά πρόσωπα.

Μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι «πνευματικά ανώτεροι» άνθρωποι  που, από τη μία συχνάζουν στην Εκκλησία, κάνουν όλες τις νηστείες, προσεύχονται και κάνουν βαθιές μετάνοιες και από την άλλη καταδικάζουν όλους τους άλλους ως υποδεέστερους, τιποτένιους, λανθασμένους πνευματικά, ανάξιους χριστιανούς και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς ως κατάκριση του συνανθρώπου του. Πραγματικά, αν τους ακούσει κανείς να μιλάνε, δείχνουν να πιστεύουν ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ και ΜΕ ΚΑΥΧΗΣΗ ότι αυτοί είναι οι τέλειοι και πραγματικά περιφρονούν τους άλλους ως καταδικασμένους. Και αν κάποιος από τους άλλους σωθεί, ε αυτόν ο Θεός τον λυπήθηκε. Αν αυτοί σωθούνε όμως, ήταν γιατί αδιαμφισβήτητα το αξίζανε.
Αυτούς ο Χριστός χαρακτήρισε ως «υποκριτές, άδειους τενεκέδες που μόνο φωνή και θόρυβο είναι και καθόλου ουσία και περιεχόμενο» αλλά και «ασπρισμένους τάφους, που απ’ έξω φαίνονται λευκοί και από μέσα βρωμάνε». Καμία αγάπη δεν έχουν για τον συνάνθρωπο, μόνο αδυσώπητη κριτική.

Ο Χριστός δεν χάριζε τότε και δεν χαρίζει και σήμερα και πάντοτε σε κανέναν μας. Συγχωρούσε τα ανθρώπινα πάθη όχι όμως και την υποκρισία. Το πάθος δείχνει αδυναμία ενώ η υποκρισία σκόπιμη πονηριά.

 Πώς να μην Τον σταύρωναν λοιπόν;

Και ο αμαθής λαός που καλοπιανόταν και εξαγοραζόταν και γινόταν εύκολο υποχείριο του κάθε Φαρισαίου που ήθελε να τον χειριστεί, ελευθέρωσε τον Βαραββά και έστειλε στον Σταυρό τον Ιησού.

Είναι δύσκολο να είμαστε θαρραλέοι και ακόμα πιο δύσκολο να  έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοικτά και καθαρά και το πνεύμα μας διαυγές ώστε να κάνουμε τις σωστέ επιλογές. Γιατί; Γιατί ανάμεσα σε μας και τον Χριστό παρεμβάλλεται η κατωτερότητά μας. Αλλά, γι’ αυτό ήλθε στον κόσμο. Για να μας ελευθερώσει από αυτήν :

"Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν" (Ματθ. 9, 13· Μάρκ. 2, 17· Λουκ. 5, 32).

δηλαδή

«Δεν ήλθα να καλέσω τους δίκαιους αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια»

Βιβλιογραφία: Στέργιος Νάκκος, "Φαρισαίοι και Τελώνες"

Πηγή: Το κείμενο της βιβλιογραφίας βρήκα από το ιστολόγιο
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ και την ανάρτηση http://paterikakeimena.blogspot.com/2012/02/blog-post_6592.html