ΤΙ ΛΕΤΕ, ΠΑΜΕ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ;

 

 

 

Όσοι από μας έχουν αναμνήσεις απ' το χωριό, ξέρουν πόσο σπάνιες και πολύτιμες είναι στην εποχή μας.

Σε μια εποχή όπου τα παιδιά των πόλεων σκαρφαλώνουν σε μονόζυγα αλλά όχι στα δέντρα ("μην εγγίζετε" τα δέντρα της πλατείας), απαγορεύεται να κυλιστούν στο χώμα (λερώνει) και το γκαζόν το βλέπουν αλλά δεν το χαίρονται ("μην πατάτε το πράσινο"), που δεν ξέρουν τι είναι οι βόλοι και τα πεντόβολα, δεν έχουν δει ποτέ χελιδονοφωλιά και δεν ξεχωρίζουν έναν γλάρο από ένα περιστέρι.

Αυτό που θυμάμαι με δέος ήταν οι νύχτες που μαζευόμασταν στην Εκκλησία του χωριού για τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Βλέπεις, συνήθως μόλις έπεφτε ο ήλιος επιστρέφαμε σπίτι. Δεν ξέρω αν αυτό το δέος οφειλόταν στο ασυνήθιστο της νυχτερινής εξόδου ή σε αυτό το κάτι, το διαφορετικό και ανεξήγητο που διακρίνει την Μεγάλη Εβδομάδα.

Και ύστερα, όλοι οι φίλοι από την Αθήνα, την Χαλκίδα και αλλού, ξαναβρισκόμασταν όλοι μαζί σε ένα συναπάντημα γεμάτο χαρά, ατελείωτο παιχνίδι και επαφή με τη φύση.

Στο χωριό δεν είχαμε ζεστό νερό αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό.

Η νύχτα του Επιταφίου ήταν το καλύτερό μας. Όλοι οι Επιτάφιοι των γύρω ενοριών συναντώνταν στην πλατεία του χωριού.

Πόσο μας άρεσε να τους κοιτάμε και να "ψηφίζουμε" τον εντυπωσιακότερο! Ήταν πάντα ο ένας ωραιότερος απ' τον άλλον! Πόσα όμορφα λουλούδια και τι πανδαισία χρωμάτων!

Στα επόμενα χρόνια, ο "διαγωνισμός" επεκτάθηκε και στις Μυροφόρες, τα χαριτωμένα κοριτσάκια ντυμένα στα λευκά και μωβ, με τα στεφανάκια στα μαλλιά που συνόδευαν τον Επιτάφιο. Τα μικρά βιάζονταν να δηλώσουν συμμετοχή για να πάρουν έγκαιρα το στεφανάκι τους.

Στην επιστροφή του Επιταφίου, ο Επιτάφιος στεκόταν στην πόρτα της Εκκλησίας και περνούσαμε όλοι από κάτω. Σε μας τα παιδιά αυτό φαινόταν σαν να μπαίναμε σε κρύπτη. Φανταστικά!

 Ανάσταση! Το αποκορύφωμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Τα αγόρια του χωριού, απ' το απέναντι βουνό, κάνανε με τα βεγγαλικά μια πανδαισία χρωμάτων στο σκούρο φόντο του ουρανού, μεταδίδοντας λάμψη παντού. Άλλος διαγωνισμός, βεγγαλικών αυτή τη φορά.

Ως μικρά, δεν ήμασταν συνηθισμένα στα ξενύχτια. Το να μείνουμε στην Θεία Λειτουργία της Ανάστασης μας έπεφτε βαρύ. Δεν θυμάμαι σε ποια στιγμή της νύχτας το βάρος μετατρεπόταν σε γαλήνη και η υπόλοιπη ακολουθία φαινόταν ελαφριά και γλυκιά.

Η νύχτα αυτή είχε Μυστήριο και τα αναστάσιμα τροπάρια, που δεν τα είχαμε ξανακούσει όλο το χρόνο, όταν ψάλλονταν σωστά και κατανυκτικά ήταν υπέροχα.

Νυσταγμένα γυρίζαμε σπίτι και το τσούγκρισμα των αυγών με το Χριστός Ανέστη ήταν η τελευταία κίνηση των παιδιών πριν πέσουμε για ύπνο. Οι μεγάλοι συνέχιζαν. Εμάς το πρωί μας περίμενε φόρτος εργασίας και υποχρεώσεων: βόλτα στο χωριό με τις παρέες.

 

Η ώρα του ύπνου στο σπίτι του παππού ήταν επεισοδιακή, κάτι σαν νύχτα επιβίωσης: ΣΤΡΩΜΑΤΣΑΔΑ!

Ξημέρωνε Κυριακή του Πάσχα και στο σπίτι πρωινή αναστάτωση.

Οι άντρες ετοίμαζαν το αρνί και οι γυναίκες τους μεζέδες για το σόι που θα 'ρχόταν: πίτες, σαλάτα χωριάτικη, ροδέλες από λουκάνικο χωριάτικο με πιπέρι και πορτοκάλι, ντόπιο κόκκινο κρασί και ψωμί με προζύμι.

Όσο για 'μας...ε! Είχαμε και εμείς τις δουλειές μας.

Σκαρφάλωμα στα δέντρα, βουτιές στο στάρι της αποθήκης, βόλοι, βόλτα στην πλατεία. Δεν είχαμε παιχνίδια μέσα στο σπίτι του παππού και το παιχνίδι μας ήταν έξω, στην αυλή.

Όταν οι άντρες κουράζονταν να γυρνάνε την σούβλα (χωρίς μοτέρ) φώναζαν εμάς. Ωχ, τι καταδίκη! Ψηνόμασταν μαζί με το αρνί. Μα δεν ήταν μόνο για τους μεγάλους αυτές οι βαριές δουλειές;...

Η μέρα τελείωνε με λίγο φαγητό (πέτσα από το αρνί και 15 αυγά) και πολύ, μα πάρα πολύ παιχνίδι. Η εβδομάδα της Διακαινησίμου (αμέσως μετά το Πάσχα) ήταν γεμάτη ΧΑΡΑ!

Ευτυχώς, το εξοχικό μας ήταν κοντά στην πόλη και κάθε Σαββατοκύριακο ξαναζούσαμε την ζωή στο χωριό, στην φύση και χαιρόμασταν την απλή παρέα με τους φίλους.

Αυτές οι στιγμές του Πάσχα στο χωριό γράφτηκαν ανεξίτηλα στην μνήμη μου και τέτοιες αναμνήσεις θέλω να έχουν και τα παιδιά μου. Και αυτό επιχειρώ να τους δώσω.

 

Εσείς τι λέτε;

Δεν είναι ωραία ιδέα αυτό το Πάσχα να το περάσετε στο χωριό ή σε κάποιο χωριό;

Δεν ήρθε η ώρα για ένα συναπάντημα με τους παιδικούς αλλά και τους καινούργιους φίλους, μια βόλτα στα παραδοσιακά καφενεία και μια παρτίδα τάβλι με ουζάκι;

 

Λίγη ανεμελιά μας χρειάζεται. Καθώς και η επιστροφή στην απλότητα.

Και...ποιος ξέρει, ίσως το χωριό να μας κερδίσει και να μας κρατήσει εκεί, κοντά του, για πάντα!

 

Καλή Ανάσταση!