ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ

Καθημερινά ζούμε μικρά και μεγάλα θαύματα τα οποία συχνά περνάνε απαρατήρητα. Σε γενικές γραμμές, την στιγμή που συμβαίνει ένα θαύμα, δεν το αντιλαμβανόμαστε ως υπερφυσικό γεγονός, αλλά το συνειδητοποιούμε αυτό αργότερα, όταν η στιγμή του θαύματος έχει περάσει. Τελικά, τον Θεό δεν μπορούμε να τον πιάσουμε. Μας ξεφεύγει. Αντιλαμβανόμαστε την παρουσία Του εκ των υστέρων.

 Τα μικρά και μεγαλύτερα θαυμαστά γεγονότα που ακολουθούν έχουν συμβεί στο άμεσο φιλικό και οικογενειακό μου περιβάλλον ή μου τα έχουν διηγηθεί απ' ευθείας τα άτομα στα οποία συνέβησαν. Σε ορισμένα ήμουν αυτόπτης μάρτυς. Τα ονόματα των προσώπων έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους.
Τέτοια μικρά θαύματα συμβαίνουν συχνά στην ζωή μας και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε ανυποψίαστοι, θεωρώντας τα "συμπτώσεις" ή χωρίς καν να τα αντιληφθούμε.
Συμβαίνουν επίσης όχι μόνο σε πιστούς αλλά και απίστους, γιατί σε όλους αποκαλύπτεται ο Θεός.

Ό,τι και να συμβαίνει όμως, για να μην θεωρούμε υπερφυσικά και όσα δεν είναι, ας αποφεύγουμε την δική μας μετάφραση και ας εμπιστευόμαστε την κρίση ενός καλού πνευματικού καθοδηγητή (του οποίου η ζωή και τα πιστεύω πρέπει να είναι σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη μας. Δεν μπορεί επομένως να είναι πχ. γκουρού, ούτε πνευματικός άλλου δόγματος, γιατί τότε δεν μπορεί να κρίνει τα ορθόδοξα).

 

Α. Ένας άγγελος (;) που κατέγραφε στα τεφτέρια του ό,τι θα ειπωθεί...

Πριν πολλά χρόνια, με μια φιλική παρέα, κατευθυνόμασταν από Αθήνα προς Εύβοια με σκοπό να επισκεφθούμε και να προσκυνήσουμε την μονή του Οσίου Δαυίδ. Στο αυτοκίνητο είμασταν μία στενή παρέα φίλων  συν δύο άτομα ακόμα που ενδιαφέρονταν για το προσκύνημα.

Την μία από τις δύο προσκυνήτριες την είχε πιάσει πολυλογία και εμείς οι υπόλοιποι καταβάλλαμε μεγάλη προσπάθεια για να την αντέξουμε χωρίς να ξεσπάσουμε. Πραγματικά, μιλούσε ασταμάτητα, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά όσα ανούσια μας είχε πει, από την αρχή της διαδρομής έως ότου φτάσαμε στο μοναστήρι, δηλαδή περίπου τέσσερις ώρες (ο οδηγός δεν έτρεχε και η απόσταση ήταν αρκετή, μαζί με τις στάσεις). Δεν επρόκειτο για μια ευχάριστη κουβέντα μεταξύ φίλων αλλά για έναν αφόρητο ασταμάτητο μονόλογο όπου κάθε άλλο θέμα αποκλειόταν. Το προσκύνημα που τόσο περιμέναμε είχε μεταβληθεί σε μια δοκιμασία νεύρων και υπομονής.

Τα περισσότερα τα τράβαγε μία κοπέλλα της στενής παρέας η οποία καθόταν δίπλα της και, αναγκαστικά, άκουγε και απαντούσε σε αυτή την λογοδιάρρεια. Εμείς οι υπόλοιποι συζητούσαμε μεταξύ μας και κάναμε ότι δεν ακούγαμε. Η καϋμένη η κοπέλλα, ήθελε δεν ήθελε, έμεινε μόνη της να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Δεν ήθελε να προσβάλλει την κυρία που μιλούσε και να την αγνοήσει γιατί σκεφτόταν ότι για να μιλάει τόσο, θα πρέπει να το είχε πολύ ανάγκη. Οι υπόλοιποι που ξέραμε την φίλη μας, απορρούσαμε πώς κρατιόταν τόσο, ενώ συνήθως ξέσπαγε εύκολα λόγω έλλειψης υπομονής.

Όταν, επιτέλους, φτάσαμε στο μοναστήρι, της δώσαμε συγχαρητήρια για την υπομονή της και θαυμάσαμε το πώς κρατήθηκε και δεν μίλησε απότομα για να της κόψει αυτή την πολύωρη λογοδιάρρεια.

"Πού να τολμήσω να μιλήσω;" μας είπε η κοπέλλα. "Με το ζόρι κρατιόμουν γιατί είχα εκνευριστεί φοβερά από την κατάσταση αυτή. Νύσταζα και δεν με άφηνε να κοιμηθώ, ούτε να σκεφθώ, ούτε να μιλήσω. Και μέσα μου γινόταν ένας αδιάκοπος πόλεμος με τον εαυτό μου. Ήθελα να της πω πολλά. Να ξεσπάσω για να ησυχάσω. Μου ήταν αδύνατο όμως γιατί, από την αρχή της διαδρομής μέχρι το τέλος ένιωθα από πάνω μου μια παρουσία με ένα τεφτέρι, όπου ήταν έτοιμη (η παρουσία) να καταγράψει ό,τι θα έβγαινε από το στόμα μου.

Όχι ό,τι σκεφτόμουν, γιατί ο πόλεμος αυτός γινόταν μέσα μου και δεν είχε εκδηλωθεί εξωτερικά σαν πράξη, αλλά ό,τι θα έλεγα αυτό και θα καταγραφόταν, γιατί αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα της απόφασής μου να αντιδράσω έτσι στον συνάνθρωπό μου." Εμείς θαυμάσαμε αλλά δεν είπαμε τίποτα.

Φυσικά, το περιστατικό αυτό το διηγήθηκε στον πνευματικό της η κοπέλλα αυτή μαζί με όλη την κατάσταση που πέρασε. Εκείνος της σύστησε από κει και πέρα να διαλέγει πολύ προσεκτικά τα άτομα με τα οποία θα κάνει παρέα και θα πηγαίνει σε προσκυνήματα.

Β. Η κουβέρτα ήταν κρύα και το σώμα ζεστό.

Η ίδια κοπέλα που αναφέραμε παραπάνω, αυτή που έδειξε υπομονή, όταν φτάσαμε στο μοναστήρι προσκύνησε όπως όλοι μας και περίμενε να περάσει λίγο η ώρα, να φύγει ο κόσμος για να φέρει δύο κουβέρτες από το αυτοκίνητο, καθώς θα διανυκτερεύαμε στο μοναστήρι το βράδυ και η ίδια ήταν πολύ "κρυουλιάρα" όπως έλεγε. Κρύωνε εύκολα και στο βουνό, λόγω υψόμετρου και λόγω εποχής, η νύχτα ήταν ψυχρή.

Το μοναστήρι όμως έκλεισε και η κοπέλα ντράπηκε να πει στον πορτάρη να ανοίξει πάλι. "Δεν βαριέσαι, σκέφθηκε, θα δω τι κουβέρτες έχει και, αν νομίζω ότι θα κρυώνω, θα ζητήσω να μου ανοίξουν".

Μπήκε στο δωματιάκι, παρέα με εκείνη την κυρία που της μίλαγε στην διαδρομή. Σε κάθε κρεββάτι υπήρχε μόνο μία λεπτή κουβερτούλα. "Αμάν, θα ξεπαγιάσω" σκέφθηκε η κοπέλα, αλλά λυπήθηκε τον μοναχό, να τον κουβαλάει έξω τέτοια ώρα για να πάρει την κουβέρτα της. "Πάλι δεν θα κοιμηθώ το βράδυ", σκέφθηκε και ξάπλωσε με την κουβερτούλα αυτή.

Το βράδυ όμως έγινε κάτι παράξενο, που δεν της είχε ξανατύχει. Μέσα σε 10' περίπου, η κοπέλα συνειδητοποίησε ότι η κουβέρτα ήταν κρύα ενώ το σώμα της πολύ ζεστό. Η αίσθηση αυτή ήταν παράδοξη, καθώς το θερμό σώμα (επομένως το ανθρώπινο σώμα) μεταδίδει θερμότητα στο κρύο (στην κουβέρτα δηλαδή, που δεν είχε δική της θερμότητα). Εκείνο το βράδυ, συνέβη το αντίθετο. Μία κρύα κουβέρτα σκέπαζε ένα ζεστό σώμα χωρίς η θερμοκρασία να εξομοιώνεται. Η κοπέλα είχε την αίσθηση αυτή όλη νύχτα έως το πρωί και δεν ένοιωσε καθόλου να κρυώνει. Η κουβέρτα όμως παρέμενε ψυχρή.

Οι υπόλοιποι που είχαμε δει τι τράβηξε στην διαδρομή, θεωρήσαμε πως της συνέβει αυτό το θαυμαστό χάρις στην υπομονή που είχε δείξει.

Γ. Το χέρι που εμπόδισε το πέσιμο

Και πάλι αυτόπτης μάρτυς ήμουν ενός περιστατικού σε χωριό της Εύβοιας, πριν 10 με 12 χρόνια περίπου.
Πίναμε καφέ με μια παρέα όπου, στο σπίτι που βρισκόμασταν, υπήρχαν και μικρά παιδιά. Ξαφνικά βλέπουμε ένα από τα άτομα της παρέας, μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα, να πετάγεται και να τρέχει προς ένα συντριβάνι.
Οι υπόλοιποι δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε, αλλά είδαμε την μητέρα του ενός παιδιού να κοιτάζει αποσβολωμένη την γυναίκα που έτρεχε, κατεβαίνοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα σκαλιά προς το συντριβάνι.
Σχεδόν αμέσως αντιληφθήκαμε την κατάσταση: Ένα από τα παιδιά, πολύ μικρό στην ηλικία, είχε πέσει μέσα στο συντριβάνι. Η γυναίκα εκείνη είδε το παιδί και, χωρίς να χάσει χρόνο, έτρεξε προς τα κει, χωρίς να σκεφθεί ότι μπροστά της υπήρχε σκάλα. Ήδη στο πρώτο σκαλί σκόνταψε και παραπατώντας άρχισε να πέφτει. Κατά περίεργο τρόπο, έμεινε όρθια, ενώ τα πόδια της είχαν διπλωθεί σε σχήμα Χ.

Το παιδί σχεδόν αμέσως σηκώθηκε απ' το νερό, μόλις η γυναίκα είχε κατέβει την σκάλα. Έτρεξαν όλοι κοντά του και το έφεραν σπίτι. Πιο πολύ είχαν φοβηθεί οι μεγάλοι παρά αυτό. Ενώ η μητέρα του του άλλαζε ρούχα, η κυρία που έσπευσε να το βοηθήσει μας ρώτησε ποιός την κράτησε από τον ώμο την ώρα που κατέβαινε. "Κανείς μας" της είπαμε. "Δεν μπορεί, μας είπε. Κάποιο χέρι με άρπαξε από τον ώμο την ώρα που κατέβαινα και τώρα με πονάει" είπε. Κατέβασε λίγο το μανίκι της μπλούζας της και είδαμε όλοι 3 ή τέσσερις μελανιές, τέτοιου είδους που θα μπορούσε να ήταν σημάδια από χέρι. Η δε μητέρα του παιδιού μας είπε τότε ότι "ξέχασε το παιδί της και κοίταζε την κυρία που κόντεψε να τσακιστεί".

Τέτοια περιστατικά φαίνονται παράδοξα σε όποιον απλώς τα ακούσει και δεν τα ζήσει ο ίδιος. Μπορεί κιόλας να αμφιβάλλει για την αντικειμενικότητα αυτών των περιστάσεων.
Παρ' όλα αυτά, συμβαίνουν και άλλα που τα βλέπουν και τρίτοι εκτός από το ίδιο το άτομο, όπως τα παρακάτω:

 Γ. Η θεραπεία του δοντιού.

Κάποτε, στο σπίτι μας στην Αθήνα, μας επισκέφθηκαν συγγενείς οι οποίοι είχαν έλθει με σκοπό να μεταφέρουν μια ολόσωμη αγιογραφημένη εικόνα του αγίου Φιλίππου του διακόνου, την οποία είχαν τάξει για αφιέρωμα στον ναό του χωριού τους και την  είχαμε παραλάβει εμείς από τον αγιογράφο.

Καθώς τους σερβίραμε τον καφέ έπιασε πονόδοντος την σύζυγο του συγγενή μας και μέσα σε ελάχιστα λεπτά έγινε αρκετά ισχυρός.

Όλοι ανησυχήσαμε γιατί ήταν Κυριακή, δεν υπήρχαν γιατροί διαθέσιμοι ενώ θα έπρεπε να τρέχουμε σε διανυκτερεύον φαρμακείο για αναλγητικό. Και ξέραμε πολύ καλά ότι ο πονόδοντος δεν περνάει μόνος του.

Τότε, το παιδάκι της κυρίας μπήκε στο δωμάτιό μου, όπου είχαμε ακουμπήσει την εικόνα του αγίου και, χωρίς να σκεφθεί ότι ήμουν και εγώ εκεί, μιλάει στον άγιο Φίλιππο και του λέει: "Άγιε, τι σε έχουν και ολόκληρο σε εικόνα; Κοίτα η μητέρα μου πώς πονάει! Κάν' την αμέσως καλά. Στο ζητάω!". Το παιδί δεν μίλησε με θυμό, ούτε επιτακτικά αλλά πεισματικά σαν παιδάκι.

Την ίδια εκείνη στιγμή που τελείωσε την φράση του, ακούω από το σαλόνι την μητέρα του να λέει "Αχ! Καλέ! Το δόντι μου πέρασε".

Εγώ τότε διάβαζα για τις εισαγωγικές εξετάσεις και δεν της είπα αμέσως τι έγινε. Στην συνέχεια το ξέχασα. Αμφιβάλλω αν έμαθε ποτέ πώς θεραπεύτηκε το δόντι της.

Δ. "Δώσε στο παιδί ένα λουκουμά"

Μου το διηγήθηκαν και, απ' ό,τι θυμάμαι, συνέβη στο Θησείο.

Κάποιος νεαρός, που μόλις είχε αρχίσει να ασχολείται με την πνευματική ζωή, αποφάσισε να κάνει νηστεία όπως μπορούσε. Καθώς περπατούσε στους δρόμους του Θησείου, αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να φάει, καθώς ήταν ημέρα νηστείας. Εκεί που σκεφτόταν και περπάταγε, συναντά έναν υπαίθριο πωλητή με λουκουμάδες πολίτικους. Αφηρημένος περνά από δίπλα του και τότε ακούει μία φωνή από πίσω του να απευθύνεται στον πωλητή, λέγοντας "δώσε στο παιδί έναν λουκουμά". Κοιτάζει και βλέπει έναν νέο και, πριν προλάβει να του μιλήσει, ο πωλητής του δίνει τον λουκουμά. Τον παίρνει και γυρνάει να ευχαριστήσει τον νέο που μίλησε, γιατί ο λουκουμάς είναι νηστίσιμος και ο ίδιος δεν το είχε σκεφθεί. Ο δρόμος όμως ήταν άδειος, εντελώς άδειος. Ο νέος δεν υπήρχε πουθενά.

Ε. "Γιώργο!"

Ο Γιώργος μόλις είχε μάθει για την αδιάλειπτη προσευχή, διαβάζοντας το βιβλίο "Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητή" που του είχε συστήσει ο πρώτος του πνευματικός. Αποφάσισε λοιπόν να εφαρμόσει αυτά που διάβαζε και να ξεκινήσει την προσευχή με το νέο του κομποσκοίνι.

Καθώς λοιπόν καθόταν στο κρεββάτι και διάβαζε, αφήνει το βιβλίο και βάζει στο μυαλό του ότι θα κάνει τρεις γύρους με το κομποσκοίνι, λέγοντας την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

Στον πρώτο γύρο κιόλας τον πήρε ο ύπνος. Ήταν βράδυ και, όπως ηρέμησε με την ευχή, αποκοιμήθηκε. Σχεδόν αμέσως ακούει μία φωνή ουδέτερη, ούτε αντρική ούτε γυναικεία, ούτε δυνατή ούτε σιγανή, ούτε επιτακτική ούτε απαλή. Ξεκάθαρη και συγκεκριμένη: "Γιώργο!"

Ο Γιώργος ξεπετάχτηκε. Συνειδητοποίησε ότι κάποιος μίλησε, αλλά φυσικά στο δωμάτιο δεν ήταν κανείς. Τότε άρχισε να καταλαβαίνει αυτά που διάβαζε μέσα στο βιβλίο, το ότι "ο πονηρός τρέμει αυτό το όνομα". "Για να με ξυπνήσει "κάποιος" και να συνεχίσω το κομποσκοίνι, έστω και καθισμένος στο κρεββάτι, ούτε καν όρθιος να κουραστώ και λίγο, φαντάσου πόση σημασία έχει η ευχή αυτή" σκέφθηκε ο Γιώργος και συνέχισε την προσευχή του μέχρι το τέλος.

Μου το διηγήθηκε ο ίδιος αφού το ανέφερε πρώτα στον πνευματικό του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως αναφέρεται και στο παραπάνω βιβλίο "Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητή", κάθε τι παράδοξο ή υπερφυσικό που μας συμβαίνει στην πνευματική μας ζωή, και ιδιαιτέρως την ώρα της προσευχής, πρέπει να το εξομολογηθούμε οπωσδήποτε σε πνευματικό γέροντα, άνθρωπο δοκιμασμένο στην ευχή. Μόνο αυτός μπορεί να μας καθοδηγήσει σωστά ώστε να ξεχωρίσουμε ποια από τα φαινόμενα που είδαμε, νοιώσαμε ή ακούσαμε ήταν "εκ Θεού" ή όχι.

Για όσους δεν ξέρουν και θέλουν να μάθουν, οι αγιορείτες πατέρες ή γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι της περιοχής του (η φήμη τους τρέχει και όλοι τους γνωρίζουν) μπορούν να καθοδηγήσουν έναν αρχάριο και να του συστήσουν, κοντά στην περιοχή όπου ζει, έναν καλό πνευματικό δοκιμασμένο στην ευχή του Ιησού. Τα πνευματικά πράγματα κρύβουν μεγάλη δύναμη μέσα τους και δεν πρέπει να τα βλέπουμε ή να τα κρίνουμε επιπόλαια.

 Ζ. Με το ζόρι στον πατέρα Παΐσιο!

Ήμουν στην Θεολογική και, καθώς τότε η συγκοινωνία με τα λεωφορεία ήταν δύσκολη, μια παρέα από την σχολή, που είχε αυτοκίνητο, με μετέφερε πιο κοντά στο σπίτι μου. Στην διάρκεια της διαδρομής μιλούσαν για το Άγιο Όρος και διάφορα θαύματα που συνέβαιναν εκεί.

Κάποιος από τους φίλους τους, που εκείνη τη στιγμή ήταν απών, είχε πάει στο Άγιο Όρος και ενώ βρισκόταν σε ένα μοναστήρι, κάποιος άγνωστος άντρας τον πλησίασε και, βαριεστημένα, τον ρωτάει:

"Δεν μου λες, ρε φίλε, πού βρίσκεται ένας πατέρας Παΐσιος";

"Να σας δείξω, του απαντάει το παιδί, αλλά δεν σας βλέπω πρόθυμο να θέλετε να πάτε. Γιατί πάτε;"

"Άσε με παιδάκι μου, λέει ο άντρας, με έχει ταράξει στην κρεβατομουρμούρα η γυναίκα μου. Κάθε βράδυ δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ. "Πότε θα πας στον πατέρα Παΐσιο; Πότε θα πας;". Ε! Θα πάω και εγώ για να ησυχάσω".

Ο νέος του εξήγησε και παρέμεινε στο μοναστήρι ενώ ο άνθρωπος τράβηξε για το καλύβι του γέροντα. Σημειωτέον ότι δεν υπήρχε δεύτερο μονοπάτι για το καλύβι, ούτε ηλεκτρικό, τηλέφωνο και, φυσικά, ούτε κινητό. Ο Γέροντας ζούσε παραδοσιακά. Όλα αυτά τα εξηγούμε για να καταλάβετε την συνέχεια.

Την επόμενη μέρα ο νεαρός ξαναείδε τον άνθρωπο αυτό με ένα κατοστάρι κομποσκοίνι στο χέρι.

"Μα τι κάνετε με ολόκληρο κομποσκοίνι; Εχθές δεν θέλατε ούτε να πάτε να τον δείτε τον Γέροντα" ρώτησε παραξενεμένο το παιδί.

"Άσε, ρε φίλε, είπε ο άντρας. Μόλις πήγα επάνω και με είδε, με πλησιάζει και μου λέει: "Βασιλάκη, ήρθες για να γλιτώσεις την κρεβατομουρμούρα της γυναίκας σου;" Και να φανταστείς, δεν του είχα πει καν το όνομά μου!"

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το όνομα του άντρα το αλλάξαμε για ευνόητους λόγους. Ο π. Παΐσιος όμως είπε το πραγματικό όνομα.

ΣΤ. "Σήμερα θα χάσω την μητέρα μου"

Κάποτε, στην Αθήνα, έξω από το εμπορικό κατάστημα ΜΙΝΙΟΝ είχε πάει για χριστουγεννιάτικα ψώνια μια μητέρα με το παιδί της. Το κοριτσάκι κράταγε μία μικρή μπαλίτσα και της ξέφυγε στην μέση του δρόμου. Ο δρόμος ήταν άδειος γιατί είχε ανάψει το κόκκινο για τα αυτοκίνητα και περνούσαν οι πεζοί.

Η μητέρα, γελώντας ανέμελα πήγε στον δρόμο να το πάρει. Συγχρόνως άναψε το πράσινο και τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν. Πίσω της, σε απόσταση αναπνοής ήταν το τρόλλεϊ, το οποίο ήταν αθόρυβο και η μητέρα δεν το αντιλήφθηκε. Το κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό για να φωνάξει, είδε όμως ότι το τρόλλεϊ δεν φρέναρε ενώ η μητέρα της χαμογέλαγε ευτυχισμένα και ανυποψίαστα καθώς την κοίταζε την ώρα που έσκυβε για να μαζέψει το μπαλάκι.

Το κοριτσάκι σκέφθηκε "σήμερα θα χάσω την μητέρα μου" αλλά δεν αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε ένας μεγάλος. Απλά παρακολουθούσε καθηλωμένο.

Την άλλη στιγμή η μητέρα της βρέθηκε στο πεζοδρόμιο χωρίς να κινηθεί ή να περπατήσει. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ιδίως η μητέρα.

Το κορίτσι, χρόνια αργότερα, συνέχιζε να αναρωτιέται για το περιστατικό αυτό, το οποίο ήταν ανεξήγητο και έγινε έτσι απλά. Δεν κατέβηκε κανένας άγγελος από τον ουρανό για να σώσει την μητέρα της, ούτε παρουσιάστηκε κάποια λάμψη, ούτε καν φρέναρε το τρόλλεϊ. Απλά η μητέρα της , από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε στο πεζοδρόμιο.

Το περιστατικό αυτό μου το διηγήθηκε αυτό το κοριτσάκι, ως ενήλικη πλέον.

Η μητέρα της ήταν σαν άγγελος σε ψυχή, συμπεριφορά και χαρακτήρα. Καθώς συζητούσαμε για το περιστατικό αυτό, ανακαλύψαμε και άλλες παρόμοιες "παρεμβάσεις" που την είχαν προφυλλάξει από κίνδυνο της ζωής της. Ήταν δε η γυναίκα εκείνη που κόντεψε να πέσει τρέχοντας να σώσει το κοριτσάκι απ' το συντριβάνι και κάποιο χέρι την άρπαξε και την στήριξε (βλέπε παραπάνω το Γ. περιστατικό).

Από την ίδια, την μητέρα, μάθαμε και το παρακάτω περιστατικό:

Ζ. Η μοναχή που εξαφανίστηκε.

Στην περιοχή των Αθηνών όπου ζούσε, ήταν ένα μοναστήρι της Αγίας Φιλοθέης. Εκεί βρέθηκε η γυναίκα αυτή (ας την πούμε κα. Κάτια) για μία αγρυπνία της μονής. 

Μία κυρία από το εκκλησίασμα είχε πρόβλημα με το πόδι της και δεν έβρισκε καρέκλα ελεύθερη. Η κα. Κάτια έσπευσε να πάει στο υπόγειο, όπου βρισκόταν το παλαιό παρεκκλήσι και το βαπτιστήριο, να πάρει μια καρέκλα από εκεί. Έψαξε να βρεί κάποια μοναχή για να πάρει άδεια ("ευλογία" λέγεται στην γλώσσα των μοναχών) εφ' όσον ήθελε να μεταφέρει αλλού την καρέκλα. Όμως δεν βρέθηκε κανείς. Καθώς πήγαινε προς το παρεκκλήσι, είδε μία πολύ νέα μοναχή και πολύ μικρή σε ηλικία να προπορεύεται προς το άλλο δωμάτιο. "Αδελφή" της φωνάζει "μπορώ να πάρω μια καρέκλα για μια κυρία που δεν μπορεί να σταθεί όρθια;" Καθώς της μίλαγε είδε το προφίλ της. Ασυναίσθητα κοίταζε μία την μοναχή και μία την εικόνα της αγίας Φιλοθέης και παρατήρησε πόσο μοιάζανε. Αλλά δεν πήγε ο νους της πουθενά.

Η μοναχή δεν απάντησε. Συνέχισε να προχωράει και μπήκε στον χώρο του βαπτιστηρίου ενώ αμέσως πίσω της ακολουθεί και η κα.Κάτια, εφ' όσον δεν ήθελε να πάρει την καρέκλα δίχως ευλογία. Μπαίνοντας στον χώρο αυτό, δεν βλέπει κανέναν. "Θα βγήκε από άλλη πόρτα φαίνεται" σκέφθηκε. Συνεχίζει στο ίδιο δωμάτιο, σε μία κόγχη όπου υπήρχε η κολυμβήθρα των ενηλίκων. Κοιτάζει, ψάχνει αλλά...πόρτα δεν υπήρχε ούτε και η μοναχή.

Παραξενεμένη, προσπαθούσε να καταλάβει πώς έγινε αυτό. Η μοναχή αυτή δεν ανήκε στην ακολουθία των μοναζουσών την μονής αυτής (οι μοναχές ήταν όλες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας και μεγαλύτερης σωματικής διάπλασης). Ούτε και επισκέπτρια ήταν, γιατί θα έπρεπε να βρίσκεται στον ναό την ώρα της ακολουθίας. Και πώς βγήκε από ένα δωμάτιο όπου δεν υπήρχε έξοδος στο σημείο απ' όπου εξαφανίστηκε η μοναχή;

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, η κα. Κάτια πλησίασε μία μοναχή που γνώριζε καλά και την ρώτησε αν στην μονή υπάρχει μία νέα και μικροκαμωμένη μοναχή. Η απάντηση ήταν αρνητική και της διηγήθηκε τι συνέβει. Η μοναχή απάντησε ότι η αγία έχει κάνει πολλές εμφανίσεις σε πολλούς πιστούς.
Η ίδια μας είπε ότι πριν συμβεί το περιστατικό διάβαζε τον βίο της αγίας Φιλοθέης και είχε ταυτιστεί πολύ μαζί της.

 

Η. Η βάρκα που αναποδογύρισε με 21 μαθήτριες στην Κρήτη.

Η ίδια η κα. Κάτια μας είχε διηγηθεί ένα περιστατικό με ένα σχολικό ατύχημα που συνέβη στην Κρήτη πριν πολλά χρόνια:

Ένα γυμνάσιο θηλέων πήγε εκδρομή  στην Κρήτη και 21 κοπέλες μπήκαν όλες μαζί σε μια ψαρόβαρκα.Τότε ο κόσμος δεν ήξερε καλά μπάνιο και οι κοπέλες δεν γνώριζαν τον κίνδυνο. Η βάρκα είχε και δίχτυα. Για κάποιο λόγο οι μαθήτριες έκατσαν στην μία πλευρά της βάρκας, η οποία άρχισε να γέρνει. Στα ανοιχτά η βάρκα αναποδογύρισε ρίχνοντας τα κορίτσια στο νερό. Έπεσαν όμως και τα δίχτυα τα οποία παγίδευσαν τις κοπέλες κάτω απ' το νερό. Πνίγηκαν όλες.

Πού είναι το θαύμα; Πριν από δύο μέρες, σε κάποιο έντυπο για τους ασκητές της Κρήτης διάβασα και την ιστορία του γέροντα Γεννάδιου. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται και το ατύχημα αυτό, συνυφασμένο με την θαυμαστή παρέμβαση του γέροντα, που δεν έπιασε όμως τόπο.

Διαβάστε το, είναι σύντομο και αξίζει τον κόπο.

• Ο γέροντας Γεννάδιος, από το χωριό Αγκουσελιανά Αγ. Βασιλείου, αρχικά μοναχός του Κουδουμά, επέστρεψε κάποια στιγμή στην περιοχή του Ρεθύμνου και ασκήτεψε σ' ένα κελί στην Ακουμιανή Γιαλιά (κοντά στο σημείο όπου είχε ζήσει και ο άγιος Γέροντας), δίπλα στο εκκλησάκι της αγίας Αννας. Εκεί, αν και αγράμματος, καθοδήγησε πνευματικά πολλούς χριστιανούς και η φήμη της αγιότητάς του ήταν πολύ μεγάλη. Το διορατικό του χάρισμα, οι προφητείες και τα θαύματά του είναι ανεξίτηλα στη μνήμη πολλών κατοίκων της περιοχής, αλλά και της πόλης του Ρεθύμνου. Κοιμήθηκε το 1982.

Μεταξύ άλλων, μεταφέρθηκε θαυματουργικά σε μια μάχη στο Αίβανο και διαπίστωσε με τα μάτια του τη φρίκη του πολέμου! Μεταφέρθηκε επίσης στο τουριστικό χωριό του νομού Χανίων, Γεωργιούπολη, το Μάιο του 1972, όταν είχε πάει εκεί εκδρομή το Γυμνάσιο Σπήλιου, και προσπάθησε να αποτρέψει τις μαθήτριες που ετοιμάζονταν να κάνουν βαρκάδα. Εκείνες δεν έδωσαν σημασία και λίγο αργότερα η βάρκα ανατράπηκε και 21 κοπέλες βρήκαν το θάνατο - πρόκειται για το πιο πολύνεκρο μαθητικό ατύχημα στα ελληνικά χρονικά. Αργότερα ο γέροντας, συντετριμμένος, έλεγε πως είδε τις ψυχές τους ν' ανεβαίνουν στον ουρανό κρατώντας στεφάνια και βεβαίωνε πως όλες σώθηκαν λόγω της παρθενίας τους.

(Βιβλιογραφία για τον γέροντα Γεννάδιο: Βλ. Στυλ. Μ. Παπαδογιαννάκη, Γεννάδιος και Ιωακείμ, Δύο Ρεθύμνιοι Αγιοι Μοναχοί, Ρέθυμνο 2002)

Θ. Μια λάμψη από το εικονοστάσι

Πριν 30 ίσως και 40 χρόνια, μία γιαγιά με το εγγονάκι της ανέβαιναν με τα πόδια τον δρόμο της Πεντέλης προς το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα όπου ηγούμενος ήταν ο πατήρ Σίμωνας.

Το κοριτσάκι, μετά από ένα ατύχημα, είχε χάσει το φως του και δεν έβλεπε από το ένα μάτι. 

Καθώς ανέβαιναν πέρασαν και μπροστά από το εικονοστάσι του αγίου Παντελεήμονα, το οποίο βρισκόταν στο σημείο όπου ο κεντρικός δρόμος της Πεντέλης συναντούσε τον παράδρομο που οδηγούσε στο μοναστήρι.

Ξαφνικά το κοριτσάκι άρχισε να φωνάζει "γιαγιά, γιαγιά"!

Η γιαγιά τρομαγμένη την ρώτησε τι έπαθε.

"Γιαγιά, ένα φως από το εικονοστάσι ήρθε στο μάτι μου και τώρα βλέπω"!

Όπως μας έλεγε η γιαγιά της μικρής, όταν το κορίτσι αυτό μεγάλωσε, το θαύμα αυτό το ξέχασε και έπεσε σε μεγάλη απιστία. Γι' αυτό λέμε ότι ο Θεός δεν ελεεί και θεραπεύει μόνο τους πιστούς αλλά όλους, όπως "ο ήλιος ξημερώνει για πιστούς και απίστους".

Σημειωτέον ότι ο άγιος Παντελεήμονας είναι γιατρός και πραγματοποιεί πολλές θεραπείες.

Το θαύμα έχει καθημερινή θέση στην ζωή μας. Η θεία παρέμβαση μας προστατεύει, ,μας σώζει, μας καθοδηγεί και μας φωτίζει.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ "ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ"
ΕΔΩ http://mazi-xeri-xeri.blogspot.com/2012/02/blog-post_8263.html

Όταν λέμε στην εισαγωγή του ιστολογίου αυτού, "σε μια άλλη διάσταση, για να ζήσουμε το θαύμα" αυτό το θαύμα εννοούμε. Το απλό, το καθημερινό, το προσωπικό και ανεπανάληπτο.
Ας μην περιμένουμε να δούμε αγίους και αγγέλους να κατεβαίνουν απ' τον ουρανό. Και αν το δούμε, πιθανότατα να πρόκειται για "άλλες" υπάρξεις. Τότε πρέπει να καλυφθούμε πνευματικά, όπως είπαμε παραπάνω, με την εξομολόγηση στον πνευματικό μας.
Ας αρκεστούμε στα απλά, μικρά και καθημερινά θαύματα, αυτά που οι πολλοί τα ονομάζουν "σύμπτωση" και που δεν είναι παρά η καθημερινή ισχυρή και γεμάτη αγάπη παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Εκείνος ξέρει πότε και πώς θα παρέμβει.

Εύχομαι όλοι μας να ζήσουμε το θαύμα, βαδίζοντας στον πνευματικό δρόμο της ζωής.