ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ

Στη κάθε γυναίκα που κυοφορεί αξίζει μια ΑΓΚΑΛΙΑ, πόσο μάλλον αν είναι μόνη της στην πιο σημαντική απόφαση της ζωής της. Ευτυχώς υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι γονείς έχουν το θάρρος να στηρίξουν το παιδί τους.

Αλλά, ακόμα και αν δεν έχετε τέτοιους γονείς, υπάρχει η ΑΓΚΑΛΙΑ του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού. Εκεί απευθύνθηκαν και οι ανύπαντρες μητέρες των οποίων η εξιστόρηση των καταστάσεων που πέρασαν ακολουθεί στη συνέχεια.

Πληροφορίες στο τηλ. 210 8828788 και στο www.unborn.gr

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
 

Η εγκατάλειψη

¨Όλα ξεκίνησαν πριν από τρεισήμισι χρόνια περίπου. Ήμουνα 27 ετών. Είχα δεσμό με έναν άνδρα που έδειχνε ότι με αγαπούσε। Ήθελε πολύ να κάνουμε ένα παιδάκι και γέμιζε με άγχος, όσο αργούσαμε κατηγορώντας τον εαυτό του για ανικανότητα! Ενάμιση χρόνο μετά, Οκτώβριος ήταν, το τεστ βγήκε θετικό ! Τι χαρά! Πήρα να του ανακοινώσω…από δω ξεκινάει ένα εφιαλτικό ταξίδι, που όμως καταλήγει στην Ιθάκη. Αρνήθηκε το παιδί κι εμένα και έφυγε από το σπίτι φωνάζοντας ότι δεν είναι δικό του. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτός ήταν ο άνδρας που αγαπούσα; Η αγάπη που μου είχε τι έγινε ξαφνικά! Τα έχασα! Σε μένα; Γιατί σε μένα; Προδοσία, θρήνος, απόγνωση, ανεργία και ….απέραντη μοναξιά ήταν αυτά που ζούσα τους επόμενους μήνες.

Μεγάλωσα μέσα σε μία οικογένεια πολύ αγαπημένη με δύο γονείς τρελά ερωτευμένους.Η πραγματικότητα του να μεγαλώσω ένα παιδί χωρίς πατέρα, ήταν αδιανόητη, για τα δεδομένα μου.Νόμιζα ότι ζούσα μέσα στον χειρότερό μου εφιάλτη। Αποξενώθηκα, νόμιζα ότι όλοι εμένα κοιτούσαν. Ντροπιασμένη και αποτυχημένη δεν το ήθελα αυτό το παιδί.Ένα παιδί χωρίς πατέρα χωρίς επίθετο, να με ενοχοποιεί αργότερα για τις επιλογές μου και το χειρότερο, να είμαι εγώ που θα πρέπει να δώσω εξηγήσεις επειδή και μόνο θα αποφάσισα να το κρατήσω. Όλοι μου λέγανε να το βγάλω από την ζωή μου.Το σκεφτόμουνα, όμως, από τη σκέψη μέχρι την πράξη, ο δρόμος μακρύ.Αυτή τη δύναμη δεν την είχα.Ένιωθα ότι ήταν φόνος!

 Έτσι ήρθε το κοριτσάκι μου στον κόσμο με την βοήθεια σας.! Στο μαιευτήριο κομματιαζόμουνα καθημερινά βλέποντας τους πατεράδες των άλλων μωρών να αγαπάνε και αυτά και τις μητέρες τους. Υπήρχε πολύ ευτυχία και αγάπη, όμως για μένα τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο. Καθόμουνα σε μια άκρη με το αγγελάκι στην αγκαλιά και κλαίγοντας του ψιθύρισα «δεν σου άξιζε να έχεις κι εσύ μπαμπά, να σε αγαπάει; Αγγελουδάκι μου» Οι επόμενοι μήνες ήταν αφόρητοι. Έπεσα σε κατάθλιψη και για μήνες έπαιρνα χάπια. Πήρα πολλά κιλά και δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, παρόλο που ο θεός μου χάρισε ένα εκπληκτικό παιδάκι με σπάνια ομορφιά και νοημοσύνη. Τρία βασανιστικά χρόνια που πήραν τέλος ! Ένα ταξίδι πόνου τελειώνει!Αποφασίζω να γνωρίσω κάποιον που μου προξένευαν καιρό και έμελλε να γίνει ο άνδρας της ζωής μου.
Λάτρεψε κι εμένα και το κοριτσάκι μου και τώρα που σας γράφω, έχω ένα κοριτσάκι ακόμη 2 μηνών Δεν μπορούσα να φανταστώ τι με περίμενε λίγο παρακάτω, θα σκάσω από ΕΥΤΥΧΙΑ!!! Εδώ κάπου τελειώνει η ιστορία μου και σας λέω ότι θα τα ξαναπερνούσα όλα αυτά με μεγάλη χαρά για να συναντήσω αυτά που έχω τώρα! Ο Θεός δεν τιμωρεί, εκπαιδεύει και εμένα αυτή η ιστορία με έκανε καλύτερο άνθρωπο παράλληλα με το «διαμάντι» που είχα στα χέρια μου! Ούτε που τολμώ να φανταστώ ότι δεν θα είχα το κοριτσάκι αυτό στην αγκαλιά μου ΠΟΤΕ. Σύλλογε, ο Θεός μ’ έστειλε σ’ εσάς για να σώσετε δύο ζωές, μία από τον θάνατο και μία από την τρέλα Ξέρω ότι δεν θέλετε ανταπόδοση αυτών που μου δώσατε, σας αρκεί η ευτυχία μου, εξάλλου τι να έκανα για να ξεπληρώσω το τίμημα ότι μας σώσατε και μας κάνατε τόσο ευτυχισμένους.Τίποτε δεν γίνεται μόνο για κακό! Ο Θεός ανταμείβει.


Ο πρόλογος

Η παραπάνω επιστολή είναι αληθινή και η συντάκτρια της είναι μια μητέρα -πλέον- που λίγο πριν φέρει στον κόσμο το αγγελουδί της, οι σκέψεις, οι τύψεις τη βασάνιζαν. Κι όμως όπως αναφέρει η ίδια η οικογένεια της αλλά και η “ΑΓΚΑΛΙΑ” την στήριξαν για να μην πετάξει στον Καιάδα μια ψυχή, το ίδιο της το παιδί. Αντίθετα το έφερε στον κόσμο και γέμισε η ζωή της νόημα και έντονα πολύχρωμα συναισθήματα. Ωστόσο η παραπάνω περίπτωση είναι ξεχωριστή, μα όχι μοναδική. Πολλές είναι οι γυναίκες που έχουν βρεθεί στη θέση της μητέρας και συντάκτριας της παραπάνω επιστολής. Η κάθε μία τη δική της ιστορία, το δικό της γογλοθά. Στη κάθε γυναίκα που κυοφορεί αξίζει μια ΑΓΚΑΛΙΑ, πόσο μάλλον αν είναι μόνη της στην πιο σημαντική απόφαση της ζωής της.

Ο Άγγελος της...

Ένα από τα 1500 παιδιά είναι ο Άγγελος που σήμερα ζει ευτυχισμένος, με τη μητέρα του την Άλκηστη.«Οι γιατροί μού είχαν πει από παλιά ότι δεν θα μπορούσα να συλλάβω» θυμάται η 34χρονη Αλκηστη, «γι’ αυτό η εγκυμοσύνη και η μητρότητα δεν με απασχολούσαν. Οταν όμως έμεινα απρογραμμάτιστα έγκυος στα 30, κατάλαβα ότι ένα παιδί αντανακλούσε το όνειρό μου που είχα απωθήσει». Ο 38χρονος τότε σύντροφος αποδέχεται με χαρά την εγκυμοσύνη «όταν όμως ήμουν τεσσάρων μηνών, άλλαξε ξαφνικά γνώμη». Η Αλκηστη δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αναλάβει το παιδί μόνη της, γι’ αυτό ζήτησε βοήθεια από την οικογένειά της και από τον σύλλογο «Αγκαλιά». «Είπα στη μητέρα μου: άμα δεν το αντέχεις, πάω αύριο για έκτρωση. Χωρίς εσένα δίπλα μου δεν θα τα καταφέρω». Η μητέρα της Αλκηστης, αν και πολύτεκνη, αγκάλιασε την κόρη και τον εγγονό, ενώ έβαλε στη «θέση» τους όσους αποπειράθηκαν να ασκήσουν κριτική στην οικογένεια «Με 800 ευρώ μισθό, ωστόσο, δύσκολα θα τα έβγαζα πέρα Η “Αγκαλιά” μου παρείχε για τρία σχεδόν χρόνια γάλα και πάνες, ενώ ψυχολογικά οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας με στηρίζουν έως και σήμερα». Ο 6χρονος Αγγελος μεγαλώνει μέσα σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια। Μπορεί ο μπαμπάς να είναι «άφαντος», είναι όμως περικυκλωμένος από τους γονείς της Αλκηστης, τα αδέλφια της, ακόμα και τα ξαδέλφια της που μένουν στην ίδια γειτονιά. «Η συμπαράσταση των οικείων μου ήταν πολύ σημαντική» εξηγεί η 34χρονη μαμά. «Μέσα από αυτήν τη διαδικασία απέκτησα νέους φίλους, ανθρώπους που επέδειξαν εξαιρετική ευαισθησία και αυτοθυσία. Η κόρη μιας φίλης μου, μόλις 15 ετών, κρατούσε σε όλες τις καλοκαιρινές της διακοπές τον γιο μου, επειδή ακόμα δεν τον δέχονταν στον παιδικό σταθμό και εγώ δούλευα. Ποτέ δεν περίμενα τόση υπευθυνότητα από μια έφηβη!». Η Αλκηστη έχει προ πολλού διαγράψει τον πρώην σύντροφό της. «Θεωρώ ότι υπήρξε ευθυνόφοβος και ανειλικρινής» σχολιάζει. Ο Αγγελος, ωστόσο, τον αναζητάει... «Μάριε, άμα μεγαλώσουμε, θα πάμε να βρούμε τον μπαμπά μου;» λέει στον ξάδελφό του στη διάρκεια του παιχνιδιού. «Τα παιδιά έχουν φοβερή διαίσθηση. Ο μικρός πάντοτε ζητάει να τον οδηγήσω σε εκείνον, χωρίς να μου ζητάει όμως να συνυπάρξω μαζί του» υπογραμμίζει η Αλκηστη. «Για χάρη του παιδιού, έχω μπει στη διαδικασία να ψάξω τον πατέρα, με την παράκληση απλώς να εμφανιστεί για να δει ο Αγγελος ότι υπάρχει. Δεν έχω καμία οικονομική ή νομική απαίτηση» τονίζει. «Είναι μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία για εμένα. Νιώθω ότι παίζουμε τη γάτα με το ποντίκι. Οσο μαθαίνει ότι θέλω να τον εντοπίσω τόσο κρύβεται. Είμαστε, όμως, μεγάλα παιδιά για τέτοια παιχνίδια...».


Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Η Αγκαλιά", www.unborn.gr , e-mail: unborn@unborn.gr , τηλ. 210 8828788, Ηπείρου 28, Αθήνα