ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

21 Μαΐου σήμερα, και η γιορτή των αυτοκρατόρων αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης γιορτάζεται μεγαλεπίβολα στα Επτάνησα. Είναι η ημέρα της απελευθέρωσης των Επτανήσων από τους Άγλλους.

Εντύπωση μου είχε κάνει κάποτε, όταν συγκέντρωνα υλικό στο Πανεπιστήμιο για  εργασία σχετικά με τον Άγιο Κωνσταντίνο, η συμπεριφορά του ως αυτοκράτορα.

Δυναμικός στην γνώμη και την άποψη, αμετακίνητος και ακλόνητος στις αποφάσεις του, σεβόταν και αγαπούσε την μητέρα του, χωρίς να την αφήνει να υπεισέλθει στις αποφάσεις για την αυτοκρατορία του.
Σαν στρατηγός ήταν ανίκητος και το ίδιο οραματιζόταν και ως αυτοκράτορας: μια ισχυρή και ακλόνητη αυτοκρατορία.

Στα πλαίσια αυτής της δυναμικής στάσης και θέλοντας να οδηγήσει την αυτοκρατορία του σε άνοδο και μόνο, αν και δεν ήταν χριστιανός ανακάλυψε ότι τα πιο μεγάλα και ολοκληρωμένα πνεύματα, οι πιο έντιμοι άντρες και οι γενναιότεροι στην μάχη αλλά και οι ηπιότεροι στην συμπεριφορά με τους αιχμαλώτους των πολέμων ήταν οι χριστιανοί. Οι πιο τίμιοι έμποροι ήταν οι χριστιανοί. Οι πιο ειλικρινείς στην φορολογική τους εισφορά ήταν οι χριστιανοί. Οι πιο φιλεύσπλαχνοι με τους δούλους τους ήταν οι χριστιανοί.


Όταν οι χριστιανοί γαιοκτήμονες απελευθέρωναν τους δούλους, οι δούλοι αυτοί δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τα αφεντικά τους και ας είχαν το δικαίωμα να φύγουν και να ζήσουν ελεύθερα πλέον. Οι πιο ακέραιοι οικογενειάρχες και οι πιο σεβαστικοί στους συνανθρώπους τους ήταν οι χριστιανοί.
Και η αυτοκρατορία χρειαζόταν τέτοιους υπηκόους.

Έτσι, οδηγημένος από προσωπική συνειδητοποίηση και μόνο και όχι επηρεασμένος από τις θέσεις της μητέρας του, αποφάσισε να βάλει στα καίρια σημεία της αυτοκρατορίας χριστιανούς.

Χριστιανοί στις δημόσιες θέσεις, χριστιανοί εφοριακοί, χριστιανοί δάσκαλοι, χριστιανοί στην αυτοκρατορική αυλή, στην πρώτη γραμμή του στρατού...

Κάθε χριστιανός στην αυτοκρατορία επί Μεγάλου Κωνσταντίνου είχε επιπλέον παροχές, γιατί ο Μ. Κωνσταντίνος ήθελε, με τον καλό τον τρόπο να δελεάσει και άλλους να γίνουν χριστιανοί. Με τον καλό τον τρόπο και όχι με διωγμούς ούτε βασανιστήρια και εκβιασμούς. Ήθελε το καλύτερο για την αυτοκρατορία του και χρησιμοποίησε κάθε καλό μέσον για να το πετύχει, σεβόμενος τον λαό του. Όποιος δεν ήταν χριστιανός, είχε κάθε δικαίωμα να λατρεύει ελεύθερα τον θεό που πίστευε. Όποιος όμως ήταν χριστιανός θα έχαιρε επιπλέον προνομίων. Γιατί;

Γιατί ο αυτοκράτορας είχε δει στην πράξη πόσο αδιάβλητοι χαρακτήρες ήταν οι πιστοί χριστιανοί, οι δοκιμασμένοι χρόνια από τους διωγμούς. Αν αγαπούσαν τόσο τον Θεό τους ώστε να κρατήσουν την πίστη τους ζωντανή και να μην φοβηθούν τα φρικτά βασανιστήρια ή να εξαγορασθούν από χρήματα και δόξα, τότε το ίδιο πιστοί και αδιάβλητοι θα ήταν και απέναντι στην πατρίδα τους αλλά και την υπόλοιπη ζωή τους.

Βλέπετε, ο χριστιανισμός είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου και οι χριστιανοί που είχαν μείνει ήταν οι εκλεκτότεροι και τα καλύτερα παραδείγματα πίστης, χαρακτήρα και δύναμης. Το διάταγμα ανεξιθρησκείας ήλθε να βάλει τέλος στους άδικους διωγμούς εναντίων ανθρώπων που δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν και δεν είχαν φταίξει σε τίποτα.

Από κει και πέρα ξεκίνησε ένα έργο εκχριστιανισμού των υπηκόων που εδραιώθηκε με την αυτοκρατορική βούλα και ο χριστιανισμός αποτέλεσε πλέον την επίσημη θρησκεία του κράτους, χωρίς όμως να διώκεται κανένας αλλόθρησκος υπήκοος. 

Το μεγαλείο του χριστιανισμού, εκείνη την εποχή, σε συνδυασμό με το μεγαλείο όλων των πιστών αυτοκρατόρων του και κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ελένης, η οποία σαν ένθερμη χριστιανή "πλούτισε" την αυτοκρατορία από αγαθοεργίες, ευαγή ιδρήματα και μεγαλόπρεπους ναούς σε όλο το μήκος και πλάτος της, ανέδειξαν το Βυζάντιο στον πιο μεγαλεπίβολο πολιτισμό. Επί Μέγα Κωνσταντίνου (και όχι μόνο) συνδύαζε ήθος και πίστη μαζί με την άψογη διοικητική και στρατηγική ικανότητα του αυτοκράτορά του.
Στο Βυζάντιο , όταν αυτό διοικούνταν από πιστούς αυτοκράτορες, ο σεβασμός του πολίτη και των πιστεύω του ήταν δεδομένος. Η συμπεριφορά απέναντι στους δούλους ήταν ανθρώπινη και η μεταχείρισή τους σεβαστική.
Ο αυτοκράτορας φρόντιζε για την ευημερία των πολιτών του γιατί ισχυρό κράτος συμβαδίζει με ευχαριστημένους και αφοσιωμένους υπηκόους.

Το επισφράγισμα όλης αυτής της πορείας του Μ. Κωνσταντίνου - η οποία άρχισε κάποτε με τις χριστιανικές διδαχές της μητέρας του Ελένης, την Θεία Προστασία και το όραμα του Σταυρού που είδε ο αυτοκράτορας στον ουρανό μαζί με το "Εν Τούτω Νίκα" -  ήταν η βάπτισή του λίγο πριν το τέλος του. Έκτοτε έμεινε σε μόνωση και ησυχία, άρρωστος μεν σωματικά, ψυχικά δε αναγεννημένος , φορώντας το βαπτιστικό του ένδυμα έως το τέλος της ζωής του.

Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες μας δίνει για την ζωή και το έργο του Μ. Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, η Έλενα, στο ιστολόγιό της ΦΑΝΤΑΣΙΑ, στην ανάρτηση
 Οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, όπου μας κέρασε και γλυκό για το πέρασμα. Της "δανείστηκα" την ανάρτηση, διότι ως αφηρημένη Ελένη που είμαι, παρέλειψα να αναρτήσω έγκαιρα τον βίο των αγίων μου. Να λοιπόν οι γενικές πληροφορίες του βίου των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπως τόσο περιεκτικά έγραψε η Έλενα:

Οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς των χριστιανών, γιος του Κων/νου του Χλωρού και της Αγίας Ελένης. Κατά την παράδοση, όταν το 312 έμαθε ότι ο Μαξέντιος και ο Μαξιμίνος ένωσαν τις δυνάμεις τους εναντίον του, ξεκίνησε εκστρατεία στην Ιταλία για να τους αντιμετωπίσει. Βρισκόταν στη Ρώμη όταν είδε στον ουρανό έναν φωτεινό σταυρό που έφερε την επιγραφή: «Εν τούτω νίκα». Αμέσως έδωσε εντολή να κατασκευαστούν σημαία και λάβαρο με το σημείο του Σταυρού και έτσι νίκησε τους εχθρούς του και έμεινε αυτός μονάρχης της Δύσεως και της Ανατολής. Το 313 μ.Χ. , ήταν ο Κωνσταντίνος που με το διάταγμα περί ανεξιθρησκίας έδωσε τέλος στους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, και οδήγησε στην επικράτηση του χριστιανισμού.

Η εύρεση του Τίμιου Σταυρού από την Αγία Ελένη

Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σύμβολα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Κατά το προσκύνημά της στους Αγίους Τόπους, η Ελένη πραγματοποίησε μία σειρά από φιλανθρωπίες, δημιούργησε ιδρύματα κοινής ωφελείας και ίδρυσε δεκάδες μονές.

Παράλληλα έκανε ανασκαφές στη Βηθλεέμ και το Γολγοθά κατά τις οποίες βρέθηκαν οι τόποι της Γέννησης, της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού. Εκεί, αφού έδωσε εντολή να κατεδαφιστεί ο ναός της Αφροδίτης από το Γολγοθά, η Ελένη βοήθησε να χτιστούν οι πρώτοι μεγάλοι ιεροί ναοί της Χριστιανοσύνης : o ναός της Γέννησης στη Βηθλεέμ και της Ανάστασης στο λόφο του Γολγοθά!
Ως προς την εύρεση του Τιμίου Σταυρού, οι ιστορικοί διατηρούν επιφυλάξεις, αφού θεωρούν ότι είναι περισσότερο παράδοση παρά ιστορικό γεγονός. Σύμφωνα πάντως με την παράδοση όταν η Ελένη έφτασε στα Ιεροσόλυμα, δεν ήξερε πού να σκάψει για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μια μέρα εκεί που περπατούσε, μύρισε ένα υπέροχο άρωμα.Ψάχνοντας να δει από πού προέρχεται η ευωδιά, εντόπισε ένα μέρος όπου ήταν γεμάτο από πράσινους θάμνους. Τότε ένιωσε μέσα της ότι έπρεπε να σκάψει ακριβώς σε αυτό το σημείο.

Πράγματι, κάτω από τη ρίζα του φυτού βρήκε το Σταυρό του Χριστού. Από τότε το φυτό ονομάστηκε "βασιλικός", γιατί φύτρωσε στο σημείο που σταυρώθηκε ο "Βασιλιάς του κόσμου" αλλά και γιατί βοήθησε τη Βασίλισσα να ανακαλύψει το ιερό κειμήλιο.
Πηγή: ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ανάρτηση: Οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Ευχαριστώ την Έλενα για τις τόσο θερμές και όμορφες ευχές της. Τα ίδια της αντεύχομαι και εγώ. Όποιος περάσει από το μπλογκ της, παίρνει κέρασμα γλυκό.