Ούτε η στενοχώρια ούτε η ευαισθησία είναι τυχαίες. Δείχνουν κάτι από μας. Πρέπει όμως να ξεπεραστούν γιατί μας οδηγούν σε στενωπό.
Αυτές οι δύο καταστάσεις ψυχικά μας σκοτώνουν και σωματικά μας εξαντλούν ενώ εύκολα μας οδηγούν στην απελπισία και την αυτοχειρία. Ο πατήρ Πορφύριος ιδιαίτερα συμβούλευε τους ευαίσθητους να σκληρύνουν λίγο, γιατί η πολλή ευαισθησία θα τους βλάψει:
Οικογενειακές στενοχώριες και αγιασμός - Γερων Πορφύριος
Για να διορθώσει σ' έναν αδελφό τα πολλά ελαττώματα του, όπως καί σέ όλους μας, έπαιρνε ό Γέροντας παραδείγματα άπό τή φύση και τή ζωή του και του έλεγε:«Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτα δεν έγινε εκεί και ώς έτυχε.
Όλα έχουν τό σκοπό τους. Και τίποτα δέν γίνεται χωρίς νά υπάρχει αίτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δέν πέφτει άπό τό πεύκο αν δέ θέλει ό Θεός.
Γι' αυτό θά πρέπει νά μή στενοχωριέσαι γιά ό,τι σού γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.
Νά! εσύ στενοχωριέσαι μέ τά πρόσωπα τού σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε μέ τή γυναίκα σου καί πότε μέ τά παιδιά σου. Αυτά είναι όμως πού σέ κάνουν καί ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά.
"Αν δέν ήσαν αυτοί, έσύ δέν θά προχωρούσες καθόλου. Σού τους έχει δώσει ό Θεός γιά σένα. Μά θά μού πείς -συνέχισε ό Γέροντας- είναι καλό νά υποφέρουμε άπό τους αγαπημένους μας;
Έ! έτσι τό θέλει ό Θεός.
Καί έσύ είσαι ευαίσθητος πολύ καί άπό τή στενοχώρια σου, σού πονάει τό στομάχι σου καί ή κοιλιά σου εκεί χαμηλά. "Ετσι δέν είναι;»
Ναί, μά είναι κακό Παππούλη, τον ρωτάει ό αδελφός, νά είναι κανείς ευαίσθητος;
«Ναί, τού απαντάει ό Γέροντας, είναι κακό νά είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δέν ξέρεις ακόμα ότι καί όλες οί ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;»
Όχι, τοΰ λέει ό αδελφός.
«Έ! μάθε το τώρα άπό μένα» κατέληξε ό Γέροντας.
Διευκρίνηση δική μας: Όταν ακούμε στην πατερική διδασκαλία να αποδίδονται ψυχικές, σωματικές ή πνευματικές αστάθειες ή διαταραχές σε δαιμόνια, δεν διαφέρει σε τίποτα αυτή η κατάσταση από αυτό που λέμε στο "Πάτερ Ημών" "...και μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού, Αμήν!".
Ο πειρασμός που προέρχεται από τον πονηρό μπορεί να είναι της διάνοιας (τα παιχνίδια της φαντασίας, υποψίες, λογισμοί και σκέψεις) , της καρδιάς (συναισθηματικός, στενοχώρια, άγχος, αθυμία - δηλ. ψυχική κατάπτωση και στενοχώρια, έρωτας- δεν είναι κάτι κακό ο ίδιος ο έρωτας, μπορεί να εκδηλωθεί όμως για το λάθος πρόσωπο ή το ερωτευμένο άτομο να πέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης χωρίς να μπορεί να αντισταθεί, και άλλα), της ψυχής (με τα πάθη όπως μίσος, ζήλια, θυμός, μνησικακία... ), πνευματικός (σκοτισμός του νου, λήθη του Θεού...) ή σωματικός (κούραση χωρίς λόγο, τεμπελιά - η λεγόμενη ακηδία, αδηφαγία - που έχει ως αποτέλεσμα την παχυσαρκία, ελάττωση του φαγητού, του ύπνου - υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από αϋπνίες για νύχτες ολόκληρες και άλλα πολλά).
Κατά τους πατέρες, όλα αυτά δεν είναι τυχαία και από μόνα τους. Δεν τα βγάζει ο νους μας ούτε είναι φυσικό η ψυχή να πέφτει για παράδειγμα σε απελπισία από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Η φύση (του Θεού) έχει προικίσει τον άνθρωπο να ξεπερνάει τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες και να κοιτάει μπροστά, συνεχίζοντας με δυναμικότητα την πορεία του. Αυτό είναι το φυσικό για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο εκείνο όμως που είναι ενωμένος με τον Θεό και όχι με τον πονηρό.
Ο πονηρός, λοιπόν, υπάρχει, μας επηρεάζει και θέλει το κακό μας ενώ μας αφαιρεί τις ψυχοσωματικές και πνευματικές μας δυνάμεις και το κουράγιο της ψυχής.
Μόνη γιατρειά από αυτό η προσευχή με όλη μας την εσωτερική δύναμη που διαθέτουμε, ώστε να επέμβει ο ίδιος ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι ή οι άγγελοι.
Ή θα βρισκόμαστε στην επήρεια του Θεού με όλες τις δυνάμεις που μας μεταδίδει, ή στην επήρεια του πονηρού, με όλες τις παγίδες που μας στήνει.
Εμείς επιλέγουμε.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου