ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013.
Όσοι γνώρισαν τον Άγιο Γέροντα, έχουν πολλά να πουν.
Να κάποια από αυτά τα λίγα, κάποιες από την πληθώρα των διδαχών που καταγράφηκαν για να τιμήσουν τον Άγιο και να βοηθήσουν εμάς:
Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ πατέρα γιὰ τὸ παιδί του πρέπει νὰ μένει ἀμείωτο, ἀκόμη κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ σκληρύνεται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ δὲν τὸν ἀκούει καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ θέσεις ἐχθρικὲς καὶ ἀντίθετες. Ἐκεῖ θὰ φανεῖ ἡ δεξιοτεχνία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ καλοῦ πατέρα, γιατὶ τὰ παιδιά, μέχρι νὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν ἀνδρικὴ ἡλικία, κάνουν πολλὲς ἀνέμπειρες καὶ ἀνόητες ἐνέργειες καὶ προκαλοῦν τοὺς γονεῖς, εἰδικὰ τὸν πατέρα.
Ὁ πατέρας καμιὰ φορὰ σκληρύνεται καί, ἀπὸ ἀπερισκεψία λησμονεῖ τὴ θέση τοῦ καλοῦ πατέρα καὶ γίνεται ἀστυνομικὸς σκληρὸς καὶ κάνει στὸ παιδί του, πολλὲς φορές, ἀνεπανόρθωτο κακό.
Ἂν τὸ ἀνώριμο παιδί, ὁ νέος αὐτός, ψυχολογήσει τὸν πατέρα του ὅτι εἶναι πραγματικὰ καλὸς πατέρας, ὅτι κάνει παράλογες παραχωρήσεις καὶ ὑπομονὴ πατρική, τότε τὸ παιδὶ αὐτό, μέχρι νὰ πεθάνει, θὰ ἔχει συνεχῶς στὸ στόμα του τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, καὶ θὰ λέει: Ἐμένα ὁ πατέρας μου ἤτανε ἅγιος· τὸν γνώρισα, ὅταν εἶχα τὶς νεανικές μου τρέλες.
Μὲ τόσες ψυχολογικὲς γνώσεις, καί… ἔχασαν τὸ παιδί τους!
Γιὰ τοὺς γονεῖς ἑνὸς παραστρατημένου παιδιοῦ, μοῦ ἔλεγε μὲ λύπη: «Οἱ γονεῖς του, μὲ τόση μόρφωση, μὲ τόσες ψυχολογικὲς γνώσεις, μὲ τόση ἐπιστημονικὴ κατάρτιση, ἔχασαν τὸ παιδί τους μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τους. Τί νὰ σοῦ κάνει ἡ μόρφωση; Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μας, ποὺ θυσιάζεται μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώσει καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ἐμᾶς».
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, 295π.)
Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν πρέπει νὰ τσακωθεῖτε
μπροστὰ στὰ παιδιά
— Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν πρέπει νὰ σᾶς ἀκούσουν τὰ παιδιά σας νὰ τσακώνεστε ἤ, ἔστω, νὰ ὑψώνετε τὸν τόνο τῆς φωνῆς σας ὁ ἕνας στὸν ἄλλο.
— Μὰ εἶναι δυνατὸ αὐτό, Γέροντα;
— Καὶ βέβαια εἶναι. Καὶ μάλιστα ἔτσι, ὅπως σᾶς τὸ λέω· οὔτε μιὰ φορά.
Τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν καταπίεση
Σὲ μιὰ μητέρα, ποὺ ρώτησε τὸ Γέροντα Πορφύριο ἂν εἶναι προτιμότερο νὰ πάρει τὰ παιδιά της καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὸ Λονδίνο, εἶπε: «Μὴν ἀγοράσεις σπίτι στὸ Λονδίνο, μὴν πᾶς ἐκεῖ. Δὲν ἔχεις τὴν ἐργασία σου ἐκεῖ. Τὸ κλίμα εἶναι ὑγρό, οἱ ἄνθρωποι ξένοι, ψυχροί, ἑτερόδοξοι. Τὰ παιδιά σου θὰ εἶναι λυπημένα ἐκεῖ. Εἶναι καλύτερα νὰ μείνουν ἐδῶ, ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶναι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, Ἕλληνες. Τὸ κλίμα ἐδῶ εἶναι καλὸ καὶ θὰ τὸ χαροῦν τὰ παιδιά.
Τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν καταπίεση. Ὅταν κάνουν ἀταξίες, σὰν μητέρα λάβε τὰ μέτρα σου, ἀλλὰ μὴν τὰ πιέζεις. Καλὰ κάνεις, ποὺ τοὺς διαβάζεις τὴν Ἁγία Γραφὴ κάθε μέρα. Ἂν ἕνα σου παιδὶ ἀντιδρᾶ, ἄφησέ το, πάρε τὰ ἄλλα, πήγαινε σ’ ἄλλο δωμάτιο καὶ συνέχισε τὸ διάβασμα. Ὅταν πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία καὶ τὰ παιδιά σου δὲν θέλουν νὰ σὲ ἀκολουθήσουν, μὴν τὰ ἐξαναγκάζεις, ἀλλὰ καὶ μὴν ἀδιαφορήσεις γι’ αὐτά. Νά, πές τους: Ἐγώ, παιδιά, φεύγω γιὰ τὴν ἐκκλησία. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ ἔρθει μαζί μου, τώρα ἢ ἀργότερα. Αὐτὰ τὰ λόγια νὰ τοὺς πεῖς καὶ νὰ κάνεις πολλὴ προσευχὴ γιὰ τὰ παιδιά. Μὲ τὴν προσευχή σου θὰ τοὺς μιλήσει ὁ Θεός».
Το χάρισμα της Διάκρισης στην ορθόδοξη πνευματική καθοδήγηση, 283, 284
Δυσκολίες, πειρασμοὶ καὶ ἀπελπισία
Νὰ ξέρεις, παιδί μου, ὅτι ὁ πονηρὸς ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς νικήσει ἐσωτερικά, τότε μᾶς κάνει αὐτὲς τὶς ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις μὲ διάφορα συμβάντα, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς φοβίσει.
Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις κάνει, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις ὑποστεῖ. Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία. Στενοχώρια μπορεῖ νὰ ἔχεις, ἀλλὰ ἀπελπισία ὄχι. Ὁ Θεὸς, μέσα ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση σὲ βοηθᾶ καὶ ξεπερνᾶς αὐτὰ τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ σὲ ὁδηγήσουν στὰ ἔσχατα ὅρια τῆς ἀπελπισίας.
Ἔχει ὁ Θεός. Ἐκεῖ ποὺ ἀπελίζεσαι, σοῦ στέλνει κάτι ποὺ δὲν τὸ περιμένεις… ἀρκεῖ νὰ Τὸν πιστεύεις καὶ νὰ Τὸν ἀγαπᾶς.
Τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας
Τόσο στὴν προσωπική μας ζωή, ὅσο καὶ στὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, ἔβλεπε σημάδια ἐλπίδας. Ἕνα βράδυ ποὺ τοῦ εἴχαμε ἐμπιστευθεῖ τὴ θλίψη μας καὶ τὴ στενοχώρια μας γιὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν γύρω μας, μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε.
“Ἡ ἐποχή μας εἶναι σὰν τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε ὁ κόσμος εἶχε φθάσει σὲ μιὰ ἄθλια κατάσταση. Ὁ Θεὸς ὅμως, μᾶς λυπήθηκε.
Καὶ τώρα δὲν πρέπει ν’ ἀπελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα ἀπὸ τὴ συμφορὰ νὰ ἐμφανίζεται κάποιος πολὺ σπουδαῖος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ συνεγείρει καὶ θὰ ἑνώσει τὸν κόσμο πρὸς τὸ καλό”
(Ἀνθολόγιο ΣυμβουλῶνΓέροντος Πορφυρίου, σελ. 82)
Μοῦ εἶπε ἀκόμη ὁ Παππούλης:
“Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸν Χριστό, ὅπως ὁ Μοναχός, αὐτὸς γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γεμίζει μὲ Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδα εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸν Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ διδάσκει ὅλα τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
“Ἡ λέξη ἔξυπνος, ὄχι μὲ τὸ νόημα που τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, δηλαδὴ νὰ ἀπαντᾶ καθηλώνοντας τοὺς ἄλλους, ἢ νὰ κάνει μιὰ δουλειὰ καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλά, νά! Πῶς νὰ σοῦ τὸ πῶ;
“Σὲ κάθε δυσκολία ποὺ τοῦ παρουσιάζεται, δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ προσφεύγοντας στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι μέσα του, βρίσκει ὡραίους καὶ εὔκολους τρόπους νὰ τὴν ξεπερνάει, χωρὶς νὰ τοῦ στοιχίζει, χωρὶς νὰ φθείρεται ἐσωτερικά. Μὲ κατάλαβες, Γεώργιε;” (Εἶπε τὸ ὄνομά μου χωρὶς νὰ μὲ ἔχει ρωτήσε. Οὔτε χθές, ὅταν μὲ σύστησαν, τοῦ τὸ εἶπαν. Μὲ ἐντυπωσίασε).
- Κατάλαβα, Γέροντα.
“Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸ Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερικὴ χαρά. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κουτός;
“Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὸν κουτό, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.
- Δηλαδή, πῶς θὰ κάνει τὸν κουτό;
Ὅταν σιωπήσει ἐν γνώσει, μὲ κάποιο ἐσωτερικὸ σκοπό, κάνει πὼς δὲν κατάλαβε, κάνει πὼς δὲν ξέρει, διότι ἔχει ἕνα καλὸ σκοπό. Αὐτὰ θὰ τοῦ τὰ διδάξει σιγὰ σιγὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸ Χριστό, δὲν ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας. Ζεῖ ἐν ἡμῖν Χριστός, καὶ κανονίζει αὐτὸς τὴ ζωή μας”.
Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 209-210
...Ὅταν πήγαινε κάποιος παντρεμένος, ποὺ δὲν εἶχε καλὴ σύζυγο ἢ μία παντρεμένη, τῆς ὁποίας ὁ σύζυγος δὲν ἦταν καλὸς καὶ σήκωνε τὸ σταυρό του ἢ τὸ σταυρό της μὲ ὑπομονή, τὸν ἀποκαλοῦσε ἅγιο· κι ἂν ἦταν γυναίκα, τὴν ἀποκαλοῦσε ἁγία.
Κάποια φορὰ πῆγε νὰ τὸν δεῖ ἕνας παντρεμένος, ποὺ δὲν ἦταν καθόλου καλὸς σύζυγος, ἐνῶ παράλληλα ἔκτιζε μία ἐκκλησία καὶ τοῦ εἶπε:
— Γέροντά μου, ἐγὼ κτίζω μία ὡραία ἐκκλησία.
— Τί κτίζεις, εὐλογημένε, αὐτὴ τὴ μικρὴ ἐκκλησία, ἀφοῦ χάλασες τὴν ἄλλη μεγάλη ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ σπίτι σου;
Κ. Ι.: Πάρα πολὺ ὡραῖο αὐτό.
Χ.Μ.Π.: Πάντοτε συμβούλευε τοὺς γονεῖς νὰ μὴν καβγαδίζουν ποτὲ μπροστὰ στὰ παιδιά τους, διότι τὰ παιδιά, ὅταν ἀκοῦν τοὺς γονεῖς τους νὰ καβγαδίζουν, νιώθουν σὰν νὰ πέφτει τὸ σπίτι ἐπάνω στὸ κεφάλι τους.
Κ. Ι.: Ἔτσι καὶ εἶναι.
Χ.Μ.Π.: «Τὰ παιδιά», ἔλεγε, «πρέπει νὰ μεγαλώνουν μὲ τὸ χάδι τῆς μητέρας καὶ μὲ τὸ χάδι τοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ προσέχει, ὥστε νὰ μὴν εἶναι πολὺ σκληρός. Κι ἂν χρειαστεῖ νὰ ἐπιβάλει κάποτε μία τιμωρία, νὰ τὸ κάνει μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ πολὺ μέτρο, γιὰ νὰ μὴ δημιουργήσει στὸ παιδὶ κανένα τραῦμα».
Μιὰ φορὰ μᾶς διηγήθηκε τὴν ἀκόλουθη ἱστορία:
— Κάποτε πῆρα μία μεγάλη ποσότητα καραμέλες καὶ πῆγα σ’ ἕνα ὀρφανοτροφεῖο. Μοίρασα τὶς καραμέλες στὰ ὀρφανὰ παιδιά, ἀλλὰ ἔβλεπα βαθιὰ μέσα στὶς ψυχές τους, ποὺ ἦταν πιασμένες, μαζεμένες κι ἔτσι τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν τὴν ἄνεση νὰ χαμογελάσουν. Ἔφυγα ἀπ’ ἐκεῖ καὶ πῆγα νὰ πάρω τὸ λεωφορεῖο. Ὅταν μπῆκα στὸ λεωφορεῖο, εἶδα κάποιους ἐπιβάτες νὰ τσακώνονται μεταξύ τους: «Σήκω ἀπ’ ἐδῶ… κάθησε πιὸ πέρα… μάζεψε τὰ πόδια σου…» κ.ο.κ.. Φώναζαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, διαπληκτίζονταν ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο. Σκέφτηκα τότε: «Ἐκεῖνα τὰ παιδιά, στὸ ὀρφανοτροφεῖο, ὀρφανὰ ἀπὸ τὸν ἐπίγειο πατέρα τους· αὐτοὶ ἐδῶ, τὰ μεγάλα αὐτὰ παιδιά, ὀρφανὰ κι αὐτὰ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα τους».
Καὶ συνέχισε ὁ Γέρων Πορφύριος νὰ μοῦ ἐξηγεῖ:
— Λόγω αὐτῆς τῆς ὀρφάνιας, ποὺ ἔχει ὁ κόσμος σὲ σχέση μὲ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ χαρά, δὲν ξέρει τί κάμνει καὶ παραφέρεται. Ἂν ὁ ἄνθρωπος μπεῖ στὴ γραμμὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ γνωρίσει τὸν Πατέρα του τὸν οὐράνιο, τότε δὲν θὰ συμπεριφέρεται πλέον ὡς ὀρφανὸς καὶ θὰ ἔχει μόνιμα τὴ χαρά. Τὸ ἄγχος τί εἶναι; Εἶναι, ἀκριβῶς, αὐτὴ ἡ ὀρφάνια ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα.
Μιὰ φορὰ μοῦ εἶπε:
— Ἐσὺ εἶσαι εὐλαβής. Κι αὐτή σου τὴν εὐλάβεια, αὐτή σου τὴν πίστη, θέλεις νὰ ἐπιβάλεις στοὺς γύρω σου. Νομίζεις ὅτι βγαίνει τίποτε ἔτσι; Κακὸ κάνεις. Διότι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀντιδραστικοί. Λὲς στὸν ἄλλο νὰ κάνει κάτι καὶ δὲν τὸ κάνει, ἐπειδὴ τοῦ τὸ εἶπες. Ἀντιδρᾶ καὶ δὲν τὸ κάνει. Ἂν δεῖ ἐσένα νὰ κάνεις αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἴσως τὸ κάνει κι ἐκεῖνος, γιατὶ θὰ σκεφτεῖ «ἀφοῦ τὸ κάνει αὐτός, νὰ τὸ κάνω κι ἐγώ».
Καὶ συνέχισε:
— Ἄν, ὅμως, θελήσεις νὰ προσευχηθεῖς στὸ Χριστὸ καὶ νὰ τοῦ πεῖς «Χριστέ μου, σὲ παρακαλῶ, φώτισε ἢ ἐλέησε ἢ κατεύθυνε αὐτὸ τὸ πρόσωπο» καὶ κάμνεις συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχή, τότε ὁ Χριστὸς ἀρχίζει καὶ στέλλει στὸ πρόσωπο ἐκεῖνο καλοὺς λογισμούς. Κάθε φορά, ποὺ ἐσὺ λές, γιὰ παράδειγμα, «Κύριε, ἐλέησον τὸ παιδί μου», τὸ παιδί σου παίρνει ἕνα ἀγαθὸ λογισμὸ ἀπὸ τὸν Χριστό. Κι ὅσο ἐσὺ συνεχίζεις νὰ προσεύχεσαι, τόσο περισσότερους ἀγαθοὺς λογισμοὺς παίρνει τὸ παιδί σου. Κι ἂν τώρα τὸ παιδί σου εἶναι ὅπως ἕνα ἄγουρο πορτοκάλι, σιγὰ-σιγὰ θὰ ὡριμάσει καὶ θὰ γίνει ὅπως τὸ θέλεις. Αὐτὸς εἶναι ἀποδεδειγμένα, ἀπὸ τὴ δική μου πείρα, ὁ πιὸ ἀποτελεσματικὸς τρόπος γιὰ νὰ λύει ὁ ἄνθρωπος τὰ προβλήματά του σ’ ὁποιοδήποτε τομέα θέλει. Διότι ὅλοι οἱ ἄλλοι τρόποι, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἐφαρμόζουν ἀπὸ ἔνστικτο, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἀποτυγχάνουν.
Κ. Ι.: Θὰ ἔχετε, ὑποθέτω, νὰ μᾶς ἀφηγηθεῖτε καὶ κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐπαληθεύθηκαν καὶ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Γέροντος Πορφυρίου.
Χ.Μ.Π.: Ναί. Τοῦ ζητοῦσα κι ἐγὼ νὰ μοῦ ἀναφέρει διάφορα παραδείγματα γιὰ καθετί, πού μου ἔλεγε. Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση μοῦ ὑπέδειξε τὴν περίπτωση ἑνὸς ἀνδρογύνου, ποὺ ἡ κόρη τους εἶχε ξεφύγει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ συμπεριφορὰ κι ὁ τρόπος ζωῆς τῆς κοπέλας αὐτῆς εἶχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση μέσα στὸ σπίτι, ποὺ ὁ πατέρας εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἦταν πῦρ καὶ μανία ἐναντίον τῆς κόρης του, ἤθελε νὰ τὴ σκοτώσει καὶ ἄλλες τέτοιες ὑπερβολές. Τελικὰ δέχθηκε καὶ πῆγε μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του στὸ Γέροντα Πορφύριο.
Ὁ Γέροντας εἶπε τότε στὸν πατέρα:
— Δὲν καταλαβαίνεις ἐδῶ τί γίνεται; Ἐδῶ τὸ παιδί σου τὸ ἔχει καβαλικέψει ὁ διάβολος καὶ τὸ κάμνει ὅ,τι θέλει καὶ τὸ πάει ὅπου θέλει. Δὲν βγαίνει τίποτε ἔτσι, ποὺ συμπεριφέρεσαι. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ χρειάζεται προσευχή. Ἐσὺ κι ἡ γυναίκα σου, κι οἱ δυό σας μαζί, θ’ ἀρχίσετε νὰ προσεύχεστε συνεχῶς γιὰ τὴν κόρη σας καὶ δὲν θὰ τῆς μιλᾶτε καθόλου γιὰ τὸ θέμα αὐτό.
Καὶ συνέχισε:
— Κι ὅταν ἔρχεται ἀργὰ τὸ βράδυ στὸ σπίτι, ὅπως συνηθίζει νὰ ἔρχεται, θὰ τῆς πεῖτε: «Παιδί μου τὸ φαγητό σου εἶναι μέσα στὸ ψυγεῖο καὶ κάθησε νὰ φᾶς». Ἡ κόρη σας τότε θὰ πέσει ἀπὸ τὰ σύννεφα. «Ποῦ βρῆκαν», θὰ σκεφτεῖ, «οἱ γονεῖς μου οἱ βάρβαροι ὅλη αὐτὴ τὴν εὐγένεια»; Ἐσεῖς δὲν θὰ σταματήσετε στὸ μεταξὺ νὰ προσεύχεστε. Καὶ νὰ ξέρετε ὅτι ἡ κόρη σας θὰ τσακωθεῖ μὲ τὸ ἄλλο πρόσωπο, ποὺ κάνουν τὴν κακὴ παρέα. Κι ὅταν θὰ ’ρθει νὰ σᾶς πεῖ ὅτι τὰ χάλασε μ’ ἐκείνη τὴν παρέα, νὰ μὴ τῆς πεῖτε «μπράβο, μπράβο, καλὰ ἔκανες», ἀλλὰ νὰ προσποιηθεῖτε τοὺς ἀδιάφορους καὶ νὰ τῆς πεῖτε «ἐμεῖς, παιδί μου, δὲν ξέρουμε, ἐσὺ ξέρεις».
Καὶ πράγματι, ἔτσι ἐκτυλίχθηκαν τὰ γεγονότα. Μιὰ μέρα ἡ κοπέλα ἀνακοίνωσε στοὺς γονεῖς της ὅτι τὰ χάλασε μ’ ἐκείνη τὴν παρέα. Μπῆκε ἀπὸ τότε στὸ σωστὸ δρόμο καὶ σώθηκε.
Κ. Ι.: Ἰδοὺ πῶς ὁ Γέρων Πορφύριος, μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βοηθοῦσε κι ἔσωζε τοὺς ἀνθρώπους.
Σὲ ἄλλους γονεῖς, ποὺ εἶχαν σοβαρὰ προβλήματα μὲ τὰ παιδιά τους, εἶπε: “Εἴδατε τί πάθατε μὲ τὰ παιδιά σας; Εἴδατε ποῦ ἔφθασαν; Τὰ ἀγαπούσατε, ἀλλὰ καὶ τὰ καταπιέζατε. Καὶ δὲν εἴχατε τὴν ἀπαιτούμενη ἁγιότητα γιὰ νὰ τὰ συγκρατήσετε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅσο ἦταν μικρά, τὰ συγκρατούσατε. Ὅταν μεγάλωσαν, τὰ χάσατε. Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολὺ προσευχή”.
Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες!
Μιὰ μητέρα παραπονιόταν ὅτι δὲν τὴν ἀκούει πιὰ ὁ γιός της, δὲν πηγαίνει Ἐκκλησία καὶ τὰ τοιαῦτα.
- Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες, κάνε τοῦτο, πήγαινε κεῖ. Τώρα θέλει ἐλευθερία. Μὴν τοῦ λὲς κάνε ἔτσι, κάνε ἀλλιῶς. Μόνο προσευχήσου μὲ ἀγάπη μυστικὰ γιὰ κεῖνον. Ἂν ἔβλεπες ἕναν Τοῦρκο νὰ τὸν εἶχε καβάλα τὸν γιό σου καὶ νὰ τοῦ ὑπαγορεύει: “Ἔτσι πὲς στὴ μάνα σου”, θὰ τὸν κατηγοροῦσες; Θὰ τοῦ κάκιωνες τοῦ παιδιοῦ σου;
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας…
Ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε:
Ἦρθε μιὰ μάνα κι ἔκλαιγε: “Ἡ κόρη μου, 14 ἐτῶν, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι ἐδῶ καὶ τρεῖς ἡμέρες”, μοῦ εἶπε. “Ὁ ἄντρας μου, λέει, θὰ τὴ σκοτώσει ὅταν γυρίσει. Τί νὰ κάνω;”.
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας, τῆς λέω. Νὰ τοῦ φέρεστε καλά. Αὔριο θὰ ἔρθει. Νὰ ἔχετε ἕτοιμο φαγητὸ καὶ ζεστὸ νερὸ γιὰ μπάνιο. Εἶναι πολὺ ταλαιπωρημένο. Νὰ μὴν τοῦ μιλήσετε καθόλου. “Ποῦ ἤσουν, γιατί ἔφυγες κ.λπ.”, γιατὶ θὰ ξαναφύγει. Μόνο ἀγάπη νὰ τοῦ δείχνετε καὶ νὰ μὴν τοῦ μιλᾶτε”.
Ἔχουμε φοβερὰ προβλήματα
Μιὰ φορά, ἕνα ζευγάρι εὐσεβῶν γονέων, ὁ πατέρας μηχανικὸς καὶ ἡ μητέρα ἐκπαιδευτικός, ἐπισκέφθηκαν τὸν Γέροντα, γιὰ νὰ τὸν συμβουλευθοῦν γιὰ τὸ παιδί τους, ποὺ περνοῦσε μιὰ ἐκρηκτικὴ ἐφηβεία.
- Γέροντα, τοῦ εἶπαν, τὸ παιδὶ μεγάλωσε πιά. Ἔχουμε φοβερὰ προβλήματα! Ἀργεῖ τὰ βράδια… δὲ μᾶς ἀκούει… αὐθαδιάζει καὶ κάνει ἄσχημες παρέες.
Καὶ ὁ σοφὸς πνευματικὸς πατέρας ἀπάντησε:
- Αὐτὴ τὴν περίοδο νὰ σιωπᾶτε. Νὰ κρύβετε τὴν “εὐσέβειά” σας. Νὰ μὴν τὸν προκαλεῖτε. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι σὰν νὰ εἶσθε ἐσεῖς “καλοντυμένοι”, σὰν νὰ φορᾶτε τὰ καλά σας, ἐνῶ ἐκεῖνος εἶναι “λασπωμένος”, “κουρελιασμένος”. Αὐτὴ ἡ “εὐσεβὴς” παρουσία σας τὸν ἀπωθεῖ καὶ τὸν διεγείρει.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 309-310, 311-312)
Ἄτεκνη κυρία, ποὺ εἶχε κάνει πολλὲς ἀποβολές, καὶ ἦταν πάλι ἔγκυος, προσέφυγε μὲ ἀγωνία στὸν Γέροντα, ζητώντας τὴν συμπαράστασή του. Ἐκεῖνος “εἶδε”, ὅτι τὸ πρόβλημά της ἦταν ψυχολογικό. Τὴ συμβούλευσε νὰ νοικιάσει δωμάτιο σὲ γειτονικὸ χωριό, νὰ ἠρεμήσει καὶ νὰ μὴν ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ συγγενικό της περιβάλλον, ποὺ τῆς μετέδιδε ἄγχος, οὔτε μὲ τὸ τηλέφωνο. Ἡ κυρία ἀκολούθησε τὶς συμβουλές του. Μάλιστα τὸν ἐπισκεπτόταν κατὰ διαστήματα καὶ ἠρεμοῦσε περισσότερο. Τελικὰ γέννησε ἕνα ὑγιὲς ἀγοράκι πού, ἀπὸ εὐγνωμοσύνη ὀνόμασε Πορφύριο.
Τὸ περιστατικὸ τὸ εἶχα πληροφορηθεῖ ἀπὸ φίλο, καὶ μιὰ μέρα ποὺ βρισκόμον στὸ κελὶ τοῦ Γέροντα, εἶδα νὰ μπαίνει μὲ πολὺ θάρρος ἕνα νήπιο, ποὺ τὸ δέχθηκε μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ τοῦ ἔδωσε καραμέλες. Ἔξω ἀκουγόταν ἕνα τρακτέρ. “Ξέρεις ποιὸς εἶναι αὐτὸς μὲ τὸ τρακτέρ;” μὲ ρώτησε. “Εἶναι ὁ πατέρας τοῦ μικροῦ Πορφυρίου, ποὺ μπῆκε στὸ κελὶ πρὶν λίγο, καὶ ἀπὸ τὴ χαρά του ἔρχεται πότε πότε μὲ τὸ τρακτέρ του καὶ μᾶς ὀργώνει τὸν κῆπο. Μὲ τὶς συμβουλές μου γεννήθηκαν ἔτσι ἀρκετὰ παιδάκια κι ἔγιναν Πορφυράκια”. Τὰ τελευταῖα του λόγια τὰ κάλυψε ἕνα πλατὺ χαμόγελο.
Γιὰ τὴν πεθερὰ καὶ τὴ νύφη
Ἔλεγε σὲ μιὰ πεθερὰ ποὺ ἔψαχνε νὰ βρεῖ σπίτι, γιὰ νὰ κατοικήσει δίπλα στὸν γιό της. “Νὰ τὸ βρεῖς κοντά, ἀλλά, ἂν θέλεις τὴ συμβουλή μου, νά ‘ναι ἕνα χιλιόμετρο μακριά”. Κι ὅταν ἡ πεθερὰ ἔλεγε: Γιατί, Γέροντα, εἶμαι, νομίζετε, μιὰ τόσο πολὺ κακὴ πεθερά; ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: “Ὄχι, παιδί μου, δὲν σοῦ ‘πα ἐγὼ κάτι τέτοιο ἀλλὰ νά, θὰ σοῦ ξεφύγει μιὰ μέρα καὶ θὰ τοῦ πεῖς: Παιδί μου, πάρε τὸ πουλόβερ σου, κάνει κρύο, καὶ ἡ νύφη θὰ πεῖ ἀπὸ μέσα της: Τί νοιάζεται αὐτὴ καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνδρα μου! Κατάλαβες;”
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 399-400, 336)
Γύρω στὸ 1979, πέρασα μιὰ ἀπὸ τὶς δυσκολότερες περιόδους τῆς ζωῆς μου, μὲ ἀλλεπάλληλα χτύπηματα. Αὐτὸ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο περίπου καί, ὅπως καταλαβαίνω τώρα, ὅλα ἔγιναν γιὰ νὰ συνετιστῶ, διότι εἶχα ἀρχίσει πλέον νὰ σκέπτομαι ὑπεροπτικά. Εἶχα ἀρχίσει νὰ μπαίνω σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης, πιστεύοντας πὼς ὅποιος εἶναι ἐξυπνότερος μπορεῖ νὰ κοροϊδεύει καὶ τοὺς ἄλλους.
Εἴχαμε μία ἑταιρεία εἰσαγωγῆς ὑφασμάτων μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλο καὶ κερδίζαμε πολλὰ χρήματα. Μὲ κάθε εἰσαγωγὴ κερδίζαμε πέντε μὲ δέκα χιλιάδες λίρες. Τεράστια ποσά! Κι ἔκανα μεγάλη ζωὴ τότε. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἦταν χτισμένα ἐπάνω σὲ μεγάλες ἀπάτες, οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦσαν ὁλοένα καὶ σὲ μεγαλύτερες. Ἦρθε ὅμως κάποια στιγμὴ καὶ ὁ φραγμός. Ποιὸς ἦταν ὁ φραγμός;
[ ...] Πληγώθηκα καὶ ἀπογοητεύτηκα. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, μοῦ πῆραν καὶ ἕνα μαγαζί. Καὶ ἀμέσως μετὰ δέχτηκα ἕνα χτύπημα ἀπὸ τὴν ἴδια μου τὴν οἰκογένεια. Ἡ στενοχώρια μου ἦταν ἀφόρητη. «Τὶ παντρεύεσαι, ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἱκανὸς νὰ συντηρήσεις οἰκογένεια;» σκεφτόμουν. «Σοῦ πῆραν τὸ μαγαζί. Ἔχεις πάθει τόσα πράγματα…». Καὶ ὑπῆρξε καὶ συνέχεια [...]
Κλονίστηκα. Ἡ τράπεζα, τὸ μαγαζί, τὸ συμβόλαιο, τὸ σπίτι, ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα, ἀλλεπάλληλα χτυπήματα μέσα σὲ ἕνα μήνα. Ἔφτασα σὲ τέτοια κατάσταση, ποὺ ἔβλεπα τὴν ἐλιὰ γιὰ γίγαντα, γιὰ κολοσσό. Χρειάστηκε νὰ βγάλω κάτι φωτογραφίες τότε καὶ συνειδητοποίησα ὅτι εἶχε ἀλλοιωθεῖ τὸ πρόσωπό μου. Ἐκεῖ θυμήθηκα τὸν πολύαθλο Ἰώβ. Πάγωσε τὸ σπίτι. Τὰ παιδιά μου ἔπεσαν σὲ μελαγχολία. [ ...]
Ἐκεῖ κατάλαβα τί θὰ πεῖ ἐγκατάλειψη Θεοῦ. Ἡ τρομερότερη κόλαση εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂν δὲν ἔχανα τὰ λεφτά μου ὅλα καὶ δὲν βίωνα αὐτὴ τὴν ἐγκατάλειψη, δὲν θὰ γνώριζα τὴν παραμυθία τῆς Χάριτος. Διάβαζα ἐκείνη τὴν περίοδο πολλὰ βιβλία καὶ ἰδίως τὶς «παραινέσεις πρὸς Ὀλυμπιάδα» τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Μοῦ συνέβαινε αὐτὸ ποὺ διαβάζουμε στὸν Ἰώβ, «θὰ ἔρχεται τὸ πρωὶ καὶ θὰ λὲς πότε νὰ ἔρθει τὸ βράδυ καὶ θὰ ἔρχεται τὸ βράδυ καὶ θὰ λὲς πότε νὰ ξημερώσει». Αὐτὸ πάθαινα. Νομίζω πὼς ἄλλη κόλαση ἀπ’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχει. Σὰν νὰ μὲ πονοῦσαν ταυτόχρονα ὅλα μου τὰ δόντια! Τέτοιος πόνος! Ὁ ψυχικὸς πόνος εἶναι τρομακτικός. Δὲν συγκρίνεται μὲ τὸν σωματικὸ πόνο. [...]
Παράλληλα ἔβλεπα πολὺ τρομακτικὰ ὄνειρα! Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει πάλι ὁ Ἰώβ, «κοιμᾶμαι καὶ βλέπω ἐφιάλτες τρομακτικούς». Ἂν ἤμουν ζωγράφος, θὰ μποροῦσα νὰ ζωγραφίσω αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔβλεπα. Νὰ βλέπεις κύματα μαῦρα κι ἐσὺ νὰ εἶσαι μέσα στὴ θάλασσα καὶ νὰ λὲς καταποντίζομαι. Νὰ βουίζει ὁλόκληρη ἡ θάλασσα, καὶ τὰ κύματα νὰ εἶναι τεράστια καὶ μαῦρα. Ὁλόμαυρα κύματα! Καὶ ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν κράτησε μία μέρα ἢ δύο, ἀλλὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο!
Σιγὰ-σιγὰ ὅμως τὰ κατάφερα. Σὲ αὐτὸ μὲ βοήθησε καθοριστικὰ ἡ γνωριμία μου μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λένε, «διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν»! Ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὴν ἀντοχὴ ἢ μᾶλλον τὴν ὑπομονή. Ὅπως λέει ὁ Κύριος, «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Δὲν τὸ ἔχουμε συλλάβει αὐτό. Εἶναι καθαρὰ θέμα πίστεως. Καὶ ἡ πίστη εἶναι θέμα ἐμπιστοσύνης. Ὄχι πίστης λογικῆς, ἀλλὰ καρδιακῆς. Ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ Πατέρα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ“, του Ἰωάννη Μαρουσιώτη, ἔκδ. Ι.Γ.Η.Μ.Σ. 2013, σελ. 122-125
Πηγή: όλα από την επίσημη ιστοσελίδα του ησυχαστηρίου στο Μήλεσι, αφιερωμένη στον Άγιο Πορφύριο.
Στην ίδια σελίδα θα βρούμε πληροφορίες για τις εκδόσεις του ησυχαστηρίου, τις διδαχές του Γέροντα, πληροφορίες για το μοναστήρι, τρόποι επικοινωνίας, ωράρια επισκέψεων, χάρτη πρόσβασης κλπ.
Αξίζει τον κόπο να δείτε την ιστοσελίδα και να διαβάσετε μόνοι σας περισσότερα για τον Άγιο Πορφύριο που τόσο συγκλόνισε όσους τον γνώρισαν με την μοναδικότητά του.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον σύνδεσμο για τα βιβλία του Αγίου Γέροντα Πορφυρίου που διατίθονται στο ησυχαστήριο στο Μήλεσι Αττικής:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου